وقتی برای نخستین‌بار در ایران (1372) فراخوان مخابرات برای ثبت‌نام «نخستین شبکه تلفن متحرک جیبی» صادر شد، به‌دلیل عدم‌استقبال مردم، این ثبت نام چند‌ماه تمدید شد. در آن روزگار چیزی به‌عنوان شغل موبایل‌فروشی وجود نداشت اما حالا، هر روز 8/1میلیون گوشی هوشمند در دنیا به فروش می‌رسد که این رقم 5برابر تولد نوزادان در سراسر دنیاست. فرض کنید شما در زندگی روزمره به این 8 وسیله نیاز داشتید: دوربین عکاسی، آیینه، ماشین‌حساب، دماسنج، رادیو، تلویزیون، ساعت و وسایل بازی. حتما برای انتقال هر روزه آنها به‌چندین چمدان بزرگ نیاز پیدا می‌کردید، حالا همه اینها و خیلی چیزهای دیگر به راحتی روی گوشی هوشمند در اختیارتان است. موبایل تبدیل به سیاهچاله‌ای شده که همه تکنولوژی‌ها را به داخل خود می‌بلعد.

فناوری‌های ارتباطی با سرعت عجیبی در حال دگرگونی هستند، به‌طوری که نه‌تنها نسل کهنسال که نسل جوان هم در هضم و انطباق با آن، به واماندگی رسیده است. تلفن همراه به نماد «ارتباط همه‌جا حاضر» تبدیل شده است و فرهنگ بلعنده خاصی را یدک می‌کشد. به‌رغم همه جاذبه‌ها و محاسن بی‌نظیر تلفن همراه هوشمند، در همه جای دنیا به‌صورت ویژه برای آموزش فرهنگ صحیح استفاده و کاستن از آسیب‌های آن، برنامه‌ریزی می‌کنند. در میان خانواده‌های ایرانی نیز بیش از هر روزگار دیگری نیاز به این آموزش احساس می‌شود. هر عضو خانواده یک یا چند گوشی هوشمند در اختیار دارد و گاه بر اثر افراط در استفاده، دچار اعتیاد مصرف می‌شود. ارتباطات حضوری داخل خانواده به حداقل رسیده و تمایل بیشتری برای عضویت در اجتماعات موبایلی شکل گرفته است، ارتباط صمیمی با آدم‌های مجازی شایع شده و آسیب‌های فراوانی پدیدار شده است.

هر روز کلاهبرداری‌های بیشتری گزارش و آمارهای هولناکی از آسیب‌های جسمی و روانی اعتیاد به شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود. یک راه‌حل ساده وجود دارد که در نخستین گام می‌تواند بخشی از مشکلات را حل کند: تعیین قانون رژیم مصرف! مدیر خانواده با همفکری اعضا، قانون کارآمد و محکمی وضع کند که دیگر، اهالی خانه در برخی زمان‌ها و مکان‌های منزل، از موبایل استفاده نکنند. وضع هوشمندانه این قانون و پایبندی همه به آن، حتما راهگشا خواهد بود.