هادی بختیاری در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه «دانشگاه در کلام امام(ره) گاه ناظر به نهاد علم و دانشگاه در معنی عام آن و گاه ناظر به تکالیف و مسئولیت‌های عناصر تشکیل‌دهنده آن یعنی استادان و دانشجویان است»، اظهار کرد: حضرت امام(ره) با فهم دقیق جایگاه راهبردی نهاد علم در جامعه، دانشگاه را منشاء تحولات جامعه معرفی می‌کند.
وی با بیان اینکه «امام وقتی از نهاد علم صحبت می‌کنند، هم حوزه و هم دانشگاه را مدنظر دارند و بر پیوستگی و اقتران علوم قدیمه و جدیده تاکید دارند»، افزود: حضرت امام به سبب نقش کلیدی دانشگاهیان در اداره امور کشور و جامعه معتقدند دانشگاه مرکز سعادت و شقاوت مملکت ماست.
بختیاری افزود: حضرت امام با شناخت آسیب‌های نهاد دانشگاه در قبل از انقلاب بر چند موضوع تاکید دارند، اولاً اینکه دانشگاه باید متعهد به اسلام و در خدمت کشور باشد، ثانیاً دانشگاه با استقلال از بیگانگان شرقی و غربی به خودباوری و اتکای به خود برسد، ثالثاً در کنار آموزش علوم و فنون برای تربیت انسان و خودسازی برنامه داشته باشد و از همه مهمتر از پاره دیگر نهاد علم در جامعه ما یعنی حوزه جدا نیفتد.
وی افزود:حضرت امام مبتنی بر جهان‌بینی توحیدی خود معتقد است باید دانشگاه رنگ خدا داشته و تجلی بخش معارف حیات‌بخش توحیدی باشد. باید متوجه باشیم در هندسه فکری ایشان نگرش اسلامی و نگرش انسانی منطبق بوده و همپوشانی کامل دارند و ایشان بر مبنای آموزه‌های قرآنی مانند «فطره‌الله فطرالناس علیها» معتقدند نگاه توحیدی، وضع طبیعی انسان است، لذا دعوت به ارزش‌های اسلامی همان دعوت به ارزش‌های انسانی و بالعکس دعوت به ارزش‌های انسانی همان دعوت به ارزش‌های اسلامی است. با چنین نگرشی ایشان معتقدند دانشگاهی می‌تواند در خدمت انسان‌ها باشد که رنگ خدایی داشته باشد و دانشگاهی که تحت سلطه طاغوت باشد بیش از مفید بودن، برای جوامع انسانی زیان‌رسان خواهد بود.
معاون فرهنگی سازمان جهاددانشگاهی خراسان رضوی خاطرنشان کرد: در نگاه توحیدی امام(ره) که مبداء و نهایت همه چیز را در این عالم، خداوند می‌دانند، هر مقوله فردی یا اجتماعی که انسان را به خدا نزدیک می‌کند، مطلوب و هرآنچه او را از خدا دور می‌کند، نامطلوب است. از همین رو انسان وظیفه دارد خود و دیگران را از هر سلطه غیر الهی آزاد کند و همه موانع فراروی زیست توحیدی باید رفع شود.
بختیاری با بیان اینکه «در نگاه ایشان خودپرستی مانع خداپرستی و سودرسانی به خلق است»، گفت: مبتنی بر همین نگرش ایشان معتقدند، دانشگاه و دانشگاهیان برای سودمندی و خدمت‌رسانی به جامعه افزون بر رهایی از سلطه طاغوت و قید و بندهای بیرونی، باید از موانع درونی نیز آزاد شوند و از بیگانه‌زدگی و ذهن متکی به شرق و غرب به خود باوری و مغز اسلامی انسانی برسند و با تهذیب نفس و تحصیل ملکات فاضله اخلاقی، از اسارت هوی و هوس و نفسانیات رهایی یابند.
وی با اشاره به اینکه از نظر امام(ره) تحقیر ملت‌ها یکی از ابزارهایی است که طاغوت‌ها و نظام سلطه برای استثمار آن‌هاست»، تصریح کرد: حضرت امام راهکار مقابله را خودباوری و استقلال از شرق و غرب به عنوان مقدمه باروری استعدادهای داخلی و خدمت رسانی به کشور می‌دانند.
معاون فرهنگی سازمان جهاددانشگاهی خراسان رضوی با اشاره به اینکه «یکی از آسیب‌هایی که امام(ره) بسیار به آن اشاره می‌کنند، جدا بودن دو نهاد حوزه و دانشگاه از یکدیگر است»، تصریح کرد: امام(ره) به مقوله وحدت حوزه و دانشگاه تأکید زیادی داشتند و در نگاه ایشان نزدیکی این دو گروه هم کارکرد دانشی داشته و به تکمیل و تعالی علوم قدیمه و جدیده منجر می‌شود و هم به لحاظ اجتماعی و سیاسی وحدت این دو گروه به عنوان دو گروه تاثیرگذار، مرجع و متنفذ در جامعه موجب هم‌افزایی توان دو گروه در پیشبرد امور و پیشرفت جامعه خواهد بود.
وی ادامه داد: با توجه به نگرش توحیدی امام که هستی را از آن خدا می‌دانند و تمامی مواهب خدادادی را سبب مسئولیت و تکلیف فرض می‌کنند، از دانشگاه و دانشجو به سبب برخورداری از نعمت آگاهی و نیز جوانی مسئولیت انسانی، اجتماعی و اسلامی فراوانی را مطالبه دارند و عنصر دانشجو را فارغ از مسئولیت اجتماعی نسبت به ناهنجاری‌ها و کژی‌های ملی و فراملی به‌ویژه در سطح جهان اسلام نمی‌توانند تصور کنند.
بختیاری اضافه کرد: در این نگرش میزان آگاهی و توانایی، میزان مسئولیت را مشخص می‌کند. هرچه فرد آگاه‌تر و توانمندتر باشد، مسئول‌تر است و میزان مسئولیت را دو مقوله آگاهی و توانایی تعیین می‌کند. لذا چون در دانشگاه تراکم آگاهی و توانایی بیشتری داریم، بنابراین امام(ره) تعهد اجتماعی و مسئولیت انقلابی بیشتری را متوجه دانشگاه می‌دانند.
معاون فرهنگی سازمان جهاددانشگاهی خراسان رضوی با اشاره به رویدادهای مثبت فراوانی که در عرصه آموزش دانشگاه‌ها و پرورش نیروی انسانی مهذب و متعهد اتفاق افتاده، اظهار کرد: دانشگاه کنونی با دانشگاه مطلوب امام(ره) فاصله زیادی دارد و به نظرم این دانشگاه مبداء تحولات در جامعه نیست و در حوزه مسئولیت‌های اجتماعی خود ضعیف عمل می‌کند و نه تنها در تحولات پیشرو نیست، که بر محیط پیرامونی تأثیر قابل توجهی نیز ندارد که بیشتر منفعل و پیرو شده است.
انتهای پیام
