به گزارش فرهنگ نیوز، شهدای مدافع حرم با آمدن پیکرهایشان به میهن حال و هوای دفاع مقدس را به هموطنان هدیه می‌کنند. کسانی که تشییع پیکر شهدا در آن روزها را دیده‌اند اذعان دارند که با ورود پیکر هر شهید، شهر حال و هوای دیگری به خود می‌گرفت و هر کس از هر جایی که بود خودش را به مراسم تشییع می‌رساند. شهدا یا پیکرهایشان فضای معنوی خاصی را بر محیط حاکم می‌کردند. وقتی تشییع‌کنندگان از بوی گلاب و اسپند مدهوش می‌شدند برای دقایقی هم که شده از دنیای زمینی و مادی رها گشته و همچون شهدا سبکبال حس پرواز می‌گرفتند. 

***

پس از گذشت نزدیک به دو دهه از روزهایی که جمعیتی چند هزار نفری پیکر شهدا را روی دستانشان می‌گرفتند و تا سرای ابدی همراهی می‌کردند می‌گذرد ولی این رسم دیرینه و خوشایند تشییع شهدا همچنان میان مردم باقی است. هنوز پس از ورود پیکر یکی از شهدای مدافع حرم تمام معادلات در شهر به هم می‌ریزد. اهالی شهر برای مدتی کوتاه هم که شده، دو دو تا چهارتای زندگی روزمره را رها می‌کنند و به عشق شهید خود را به زیر تابوت می‌رسانند. و دنیای این روزهای ما چقدر به چنین روزها و چنین فرهنگی نیاز دارد. 

 

دیدن همین صحنه‌ها خاطرات بسیاری را برای بزرگ‌ترها مخصوصاً آنها که دهه 60 را با پوست و گوشتشان تجربه کرده‌اند زنده می‌کند. انگار با ماشین زمان دوباره به همان روزها پرتاب شده‌اند. جوش و خروش و جنبش مردم هنگام ورود پیکر یک شهید دقیقاً تداعی‌گر خاطرات روزهایی است که پیکر شهیدان را از مناطق عملیاتی می‌آوردند. درست است که گذر زمان چیزهای زیادی از آن روزها را تغییر داده اما این تشییع پیکر همچنان دست نخورده به نسل‌های امروز رسیده است. مثل فیلمی که جلو ببری‌اش و با قبلش تفاوتی نداشته باشد. 

 

جدا از مراسم تشییع، موارد دیگری هم پاک و ناب از دهه 60 به دهه 90 پرتاب شده است. عشق و علاقه و مهربانی مردم در آن روزها، همچنان در بعضی از مادران و پدران شهید موج می‌زند. آدم‌هایی که همچنان از جنس دوران طلایی دفاع مقدس مانده‌اند و گذشت زمان هیچ تغییری در آنها ایجاد نکرده است. مادر شهید خلیلی دقیقاً مصداق بارزی برای همین آدم‌هاست. کسی که حال و هوای جنگ را با خودش به امروز آورده تا نشانه‌ای از مادران شهید دوران دفاع مقدس باشد. 

 

«رسول خلیلی» و «روح‌الله قربانی» دو دوست صمیمی‌ بودند که در راه جهاد هم همچنان با هم رفیق ماندند و در فاصله دو سال از هم به شهادت رسیدند. رسول خلیلی در محرم سال 1392 جانش را فدای دفاع از حرم اهل بیت کرد و به دست تروریست‌های تکفیری و سلفی به شهادت رسید. پس از شهادت رسول، روح‌الله هرگاه به بهشت‌زهرا(س) می‌رفت مدت‌ها بر سر مزار دوست صمیمی‌اش با او درددل می‌کرد. با پر کشیدن رسول، روح‌الله بی‌قرار هم آبان‌ماه امسال راه دوستش را در پیش گرفت و شهادت را برگزید. 

 

اما روح‌الله از نعمت مادر محروم بود و بر سر مزارش سوگوار  و دلسوزی چون مادر نداشت. ‌با شهادت روح‌الله، مادر رسول بسیار بی‌تاب می‌شود چون می‌دانست که دوست صمیمی فرزند شهیدش مادر ندارد تا بر مزارش حاضر شود. برای همین مادر شهید خلیلی تقاضا می‌کند تا پیکر روح‌الله بالای سر رسول در خاک آرام بگیرد تا برای هردوی آنها مادری کند. 

 

مادر شهید خلیلی که همسرش از تخریب‌چیان جنگ تحمیلی بوده و فرهنگ دفاع مقدس با جانش عجین شده و فرزند رشیدش را در دفاع از کیان اسلام از دست داده با این کار نشان می‌دهد نه تنها از مسیری که پیموده خسته نشده بلکه محکم و استوار پا در جای پای همسر و فرزند شهیدش می‌گذارد. او با اینکه نتوانسته در جبهه‌های نبرد حاضر شود ولی با قدرت در پشت جبهه دلگرمی همسر و فرزندش بوده است. او حالا حجت را بر همه تمام کرد. نشان داد چگونه از دامن مادرانی مثل او، پسرانی مثل روح‌الله پرورش می‌یابند و بزرگ می‌شوند. مادر شهید خلیلی حجت را بر همه‌تمام کرد. او نه تنها امروز به نمادی از صبر و مقاومت مادرانی که فرزندانشان را در راه دفاع از حرم اهل بیت از دست داده‌اند، ‌تبدیل شده بلکه نشان داده هنوز فرهنگ ناب دفاع مقدس در رگ‌های مردان و زنان این سرزمین جریان دارد.