مسیب زاده افزود: "وزیر آموزش و پرورش در اجلاس چند روز پیش در خصوص برگزاری نماز جماعت در مدارس تاکید کردند که مدیران مدارس نیز باید در کنار دانش آموزان حضور داشته باشند تا دانش آموزان برای اقامه نماز تشویق و ترغیب شوند."

مسیب زاده گفت : "علاوه بر آموزش احکام، مسائلی همچون امر به معروف و نهی از منکر و توجه به دو رکن مهم عترت و قرآن نیز در برنامه های وزارت در نظر گرفته شده است."وی اضافه کرد: "در بخش عترت فعالیت هایی همچون امام شناسی و آشنایی با زندگی ائمه اطهار(ع) در نظر گرفته شده است و علاوه بر حفظ ترتیبی قرآن کریم، حفظ موضوعی مورد توجه است که به تناسب مقاطع تحصیلی آیاتی از قرآن کریم انتخاب می شود." مسیب زاده ادامه داد: "در این طرح در هر مقطع تحصیلی 40 آیه ویژه دانش آموزان و روحیه نوجوانان انتخاب شده است تا با حفظ آن بیش از گذشته با مفاهیم قرآن کریم نیز آشنا شوند."

مسیب زاده گفت : "در مدارس دختران از ائمه جماعات روحانی خواهر دعوت به عمل آمده تا در ساعات نماز جماعت فرصتی برای انتقال مفاهیم دینی و احکام برای نوجوانان فراهم آورند. مسیب زاده، آموزش احکام نماز، تبیین جایگاه مرجعیت و تقلید، جشن تکلیف، تجهیز نماز خانه‌های مدارس و اجرای برنامه‌های فرهنگی در جذب دانش آموزان به صفوف نماز جماعت در جهت تشویق دانش آموزان و ارائه آموزش‌های لازم به آنها طراحی شده است."

"رویکرد اشباع دینی" به عنوان تنها راه حل رسمی، ناتوانی خود را در تربیت نسلی دیندار در مدارس ثابت کرده است. به گفته دکتر خسرو باقری استاد علوم تربیتی و روانشناسی ، در این رویکرد، نظر بر آن است که : "باید چشم و دل نسل نو را از نشانه ها و علایم اسلامی انباشت و پیوسته آنها را چه در کتاب های درسی و محیط مدرسه و چه در موقعیت کلان تر در جامعه، در معرض بارش علایم و اطلاعات اسلامی قرار داد. چاشنی فشار و تنبیه نیز به درجات مختلف با این رویکرد، همراهی می کند. اما رویکرد اشباعی، قابلیت کافی برای مهار بحران تربیت دینی نخواهد داشت زیرا منطق زیرساز این رویکرد، تلقین و الزام است و چنین منطقی، در صورت موفقیت، تنها می تواند به شکل گیری شبه تربیت منجر شود."

تقریبا همه مقامات سیاسی و مراجع و علمای حوزه علمیه از ضعف و ناکامی تربیت دینی در مدارس گلایه می کنند. تنها راه حل مقامات آموزش و پرورش استفاده بیشتر از با چاشنی الزام و تلقین است. چنین رویکردی باعث رویگردانی بیشتر دانش آموزان از نشانه ها و علایم و مناسک مذهبی می شود. متولیان آموزش و پرورش به جای بررسی عمیق موضوع و پیدا کردن علت کارشناسی عدم موفقیت تبلیغات دینی - سیاسی در مدارس معمولا غلظت برنامه های مذهبی در مدارس را هر سال بیشتر می کنند . به طوری که دامنه مباحث دینی تقریبا به همه درسها حتی درس ریاضی گسترش یافته است و امور تربیتی هم برنامه های سنگین فوق برنامه برای تربیت دینی اجرا می کند.

معاونت پرورشی بعد از گذشت 8 سال از احیای مجدد ، همچنان دچار سر درگمی در هدف و بی برنامگی است. پرورش دانش آموز مداح، تشکیل هزاران هیات عزاداری در مدارس، برگزاری اردوی راهیان نور، اعزام دانش آموزان به حج عمره، سفرهای زیارتی به عتبات عالیات و فعالیت های مشابه ، متولیان توانمند دیگری مانند سازمان تبلیغات اسلامی دارند که خیلی بهتر از معاونت پرورشی این امور را انجام می دهند. بهتر است انرژی و توان معاونت پرورشی صرف حل مشکلات محیط های آموزشی ، شناسایی و رفع آسیب های اجتماعی ، تامین بهداشت روانی دانش آموزان و پیشگیری از خطراتی که در کمین آنها است بشود . تا از بروز حوادث تاسف باری مانند آزار جنسی و اعتیاد و افسردگی دانش آموزان جلوگیری شود.

شاید اگر حجم مطالب دینی در کتابهای درسی و تبلیغات سیاسی - مذهبی در مدارس کاهش یابد و محتوای آموزه های دینی به سمت اخلاق و معنویت تغییر جهت دهد و جنبه اکراه در انجام مناسک دینی برداشته شود ، تربیت دینی در مدارس با موفقیت بیشتری قرین شود. بعد از 35 سال تجربه اشباع دینی ، کاهش غلظت برنامه های سیاسی- عقدتی در مدارس ممکن است تاثیر مثبتی در تربیت دینی دانش آموزان داشته باشد.