در ادامه این مطلب به قلم 'محمدرضا بذرافشان' آمده است: فرهنگ یکی از مفاهیم پیچیده ای است که افراد مختلف از آن تعابیربسیار متفاوتی دارند اما اگر بخواهیم یک تعریف جامع و متداول از فرهنگ در حوزه جامعه شناسی داشته باشیم می توانیم فرهنگ را مجموعه ای از آداب، رسوم، عقاید و باورهای یک قوم بدانیم که در طول زمان شکل گرفته است.



به عبارتی فرهنگ مجموعه دستاوردهای بشر در قرون متمادی است به این ترتیب هر جامعه ای فرهنگ خاص خود را دارد. از این منظرمی توا نیم فرهنگ را به دو بخش فرهنگ ملی و خرده فرهنگ های محلی تقسیم نماییم.



در این نوشتار به ابعادی از فرهنگ محلی و اهمیت توجه به آن پرداخته خواهد شد اما باید اذعان نمود که با در نظر گرفتن گستره فرهنگ و تأثیر مستقیم دیدگاه ها و برداشت های شخصی در این حوزه، نقش سازمان ها ومتولیان فرهنگی از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهد بود.



در عنوان سازمانی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی وسازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی واژه،فرهنگ، به طور مستقیم ذکر گردیده همچنین بسیاری ازسازمان ها و نهادها بخشی از رسالت خود را بسط و توسعه فرهنگ می دانند.



در چنین شرایطی لازم است با همفکری تمامی دستگاه های متولی فرهنگ نسبت به تدوین طرح جامع فرهنگی هر شهرستان اقدام شایسته صورت گیرد.



لازم است درتدوین برنامه ها زمینه، نوع و میزان فعالیت هر یک از متولیان به صراحت مشخص گردد تا از تداخل و موازی کاری ها جلوگیری گردد.



بدیهی است در تدوین این طرح پیشینه فرهنگی، توان و ظرفیت کنونی، امکانات و نیروی انسانی موجود، ویژگی های جمعیتی هر شهرستان از ابعاد مختلف در نشست های کارشناسی مورد بررسی قرار گیرد در این صورت طرح های فرهنگی هر شهرستان مقبولیت لازم را به دست آورده وامکان اجرایی شدن می یابند.



به عنوان مثال در شهرستان میبد صنعت سفال و در شهرستان ابرکوه هنر موسیقی از ساختارهای لازم جهت رشد و توسعه برخوردار می باشند ومتولیان امر باید ضمن حفظ و ارتقای توان موجود در این شهرستان ها تلاش نمایند با بهره گیری از تجارب اساتید



مجرب، زمینه آموزش این هنرهای اصیل را در سایر نقاط استان فراهم آورند.



در یک دسته بندی می توان اقدامات لازم جهت ارتقای فرهنگ بومی و محلی را به دو بخش تقسیم نمود: الف(معرفی و احیای میراث گذشته وب( حفظ و ارتقای میراث موجود. لازمه تحقق این هدف افزایش سطح آگاهی مردم و حساس نمودن آنان در زمینه میراث فرهنگی می باشد.



زیرا ملتی که گذشته خود را نشناسد آینده را از دست خواهد داد. در این راستا انجام اقداماتی از جمله برگزاری کلاس های آموزشی جهت احیای هنرهای سنتی فراموش شده وحفظ میراث موجود، برگزاری نمایشگاه های متعدد هنری پیشنهاد می گردد. در بسیاری از موارد چنانچه برنامه ریزی توسط متولیان صورت گیرد می توان از ظرفیت سازمان



های مردم نهاد و خیل مشتاقان به میراث این کشور به شایستگی استفاده نمود.



موضوع مهم دیگر تداوم داشتن برنامه های آموزشی و کلاس های هنری است.



در مواردی مشاهده می گردد که کلاسهایی با سیل مشتاقان به هنر، تشکیل می گردداما به دلایلی از جمله عدم تسلط اساتید به موضوع، کمبود امکانات اولیه مورد نیاز، نداشتن برنامه ریزی و نظم درتشکیل و ادامه کلاس، عدم توجه به نیاز مخاطبان و کلاس نیمه تمام رها شده یا این که دوره های تکمیلی آن ارائه نمی گردد که این امر سر خوردگی علاقمندان را به دنبال خواهد داشت.



شاید فردا برای حفظ و معرفی بسیاری از جنبه های هنری و میراث گذشتگان به نسل آینده دیر باشد. چرا که در زرق و برق و مشغولیت زندگی مدرن امروز کمتر کسی فرصت می یابد تا به گذشته افتخار آفرین سرزمین خود نیم نگاهی داشته باشد.



و گاه می بینیم هجوم کالاهای وارداتی شبیه سازی شده، تیشه بر ریشه بسیاری از رشته های صنایع دستی ما زده و تعطیلی برخی از کارگاه های هنری را به دنبال داشته است.



شایسته است برنامه ریزان حوزه فرهنگ و هنر درراستای حفظ میراثی که گاه حوادثی سخت را در بستری به قدمت تاریخ پشت سر گذاشته و به ما رسیده اند دید حمایتی داشته باشند چرا که در برخی از رشته ها فوت یک هنرمند به معنای پایان آن هنر بوده و افرادی جهت ادامه آن هنر تربیت نشده اند.



به امید روزی که ما گذشته غرور آفرین خود را بشناسیم و با افتخار تلاش نماییم آن را به جهانیان بشناسانیم. ک1



7538/616