علی مغازه‌ای ـ پژوهشگر موسیقی ـ در این زمینه به ایسنا گفت: محمد ذبیحی یکی از مطرب‌های مازندران زاده قائمشهر و متولد سال ۱۳۲۵ بود. او در منطقه افراکُتی قائمشهر زندگی می‌کرد. او در عروسی‌ها آکاردئون می‌نواخت و نقاره و ضرب و دایره را هم به فراخور نیاز گروه لوطی‌ها می‌نواخت. او اوایل هفته گذشته دار فانی را وداع گفت.
این پژوهشگر توضیح داد: محمد ذبیحی مطرب دوره گرد بود. مطرب‌ها را در بسیاری از مناطق ایران لوطی هم می‌نامند. مطرب‌ها یا لوطی‌ها در مازندران سازهایی مثل آکاردئون، ویولون، و قدیم‌تر کمانچه و سازهایی مثل ضرب حلبی و نقاره و دایره می‌نواختند و در عروسی‌ها ترانه‌های شاد اجرا می‌کردند.
او ادامه داد: ذبیحی دچار تومور مغزی شده بود. در حالی که قبل از تومور مغزی توده سرطانی در ریه او وجود داشت. توده را با عمل جراحی خارج کرده بودند اما تومور مغزی محمد ذبیحی را در حوالی تیر و مرداد گرفتار خودش کرد تا جایی که شهریور ماه زمین‌گیر شده و قدرت تکلم خود را از دست داده بود. خانواده ذبیحی به درخواست خودش که راضی نبود شیمی درمانی انجام بدهد او را به خانه بردند.
این پژوهشگر موسیقی نواحی بیان کرد: بار آخر که با او ملاقات کردم به او گفتم امیدوارم حالت خوب شود و به (فستیوال موسیقی) آینه‌دار بیایی اما متاسفانه او از دست رفت.
مغازه‌ای گفت: او از تبار لوطی‌ها و مطرب‌های دوره‌گرد مازندران بود که سال‌ها مطربی کرده و مردم را شاد می‌کردند. این شادی‌افزایی آن‌ها امری بود که باید قدر دانسته می‌شد. باید به این نکته اشاره کنم که اگر چه این واژه در سطح هنری برای تحقیر هنرمند به کار می‌رفته، در سطح عامه عبارت‌های مطرب و لوطی کارکردهای فرهنگی و اجتماعی زیادی داشت.
او اضافه کرد: ذبیحی روزگار خوبی نداشت و خانه نشین شده بود. این اواخر برخی کارهای سرگرم‌کننده را انجام می‌داد. او در کارخانه گونی‌بافی به عنوان کارگر استخدام شده بود و خدا را شکر از همان جا بازنشست شده و مستمری دریافت می‌کرد.
انتهای پیام
