در این مطلب که با عنوان 'چوب الف بر سر وزیران' به قلم 'فرزامی' به رشته تحریر درآمده است آماده است: در یازده دوره ریاست جمهوری و نه دوره مجلس شورای اسلامی، سابقه نداشته یا نگارنده به یاد ندارد که مثل این دوره و در این زمان، این گونه چوب الف بر سر وزرا باشد ومدام تن وزیر و وزارت خانه را بلرزانند و تهدید به استیضاحش کنند، آن گاه از او بخواهند تا برای چهارسال، طرح و برنامه مدون داشته، مشکلات را از پیش پای جامعه بردارد.



به قطع و یقین، برای جامعه مورد سوال است که چرا واژه 'مشروط ' و عنوان کردن آن، بدرقه راه وزیران است و چرا باید در پاسخ سوالی گفته شود که: 'وزرا کاری نکنند که استیضاح شوند!' این تهدیدها چه معنی دارد؟ مگر قانون خود روایت 'باید و نبایدها' نیست و مفهوم مشروط را با خود ندارد؟ مگر مجری قانون که رای اعتماد را از واضع و ناظر قانون گرفته است، علم به مسئولیت خود ندارند و پهنای کار را نمی بیند؟ اگر جواب مثبت است، پس بیان آن واژه و این جمله، بازگوکننده چه نیاتی است؟ آیا بوی عدم رفق و مدارا و همراهی و همکاری از آن برنمی آید؟ چون به فرموده مولای متقیان: 'المر' مجنو' تحت لسانه' (مرد در زیر زبانش پنهان است) با ادای هر کلمه و جمله ای می شود مکنونات قلبی گوینده را دریافت، می شود استنباط کرد که علی رغم رای اعتماد به وزیران، به آنان اعتماد نیست. می شود دریافت که آن واژه و این جمله، چوب الف بر سر وزیران و چراغ سبزی برای استیضاح مدام وزراست و بازگوکننده آن است که در این دوران باقی مانده هم با دولت، سر یاری ندارد و نمی تواند بپذیرد که انتخابات 25 خرداد 92، رای اکثریت برای 'تغییر' بوده است. این مسائلی که اکنون در جامعه ماست و در دانشگاه ها می گذرد و تلقی آینده سازان را خیلی آشکار و صریح و آرمانی بیان می دارد آیا همه برای این نیست که طیف رای نیاورده نمی خواهد به قول ' ناطق نوری' قاعده ی بازی را رعایت کند؟



باید از کسانی که آن ذهنیت را دارند و این واژه ها و جمله ها را می گویند ، پرسید که ' فانی' می بایست چه کند؟ دولت اعتدال و تدبیر و امید، برای چه ایشان را به مجلس معرفی کرده است؟ برای این که در بر همان پاشنه بگردد؟ برای آن که همان مهره ها و رفتارها و قواعد دوران دولت نهم و دهم، دست نخورده و بدون تغییر باقی بماند؟ آیا از دولت نهم و دهم هم همین انتظار بود آیا در همان دوران هم واژه 'مشروط' و این عبارت از نمایندگانی که در همان دوران هم بودند بر زبانها جاری شد؟ مگر همین عزیزان در تمامی رفتارها و گفتارها جمله مثلی 'بالای چشمت ابروست' را برای یک لحظه جهت ثبت در تاریخ بر زبان آوردند؟ این عزیزان باور کنند که مردم فهیم ایران، همه این واژه ها، عبارت ها و رفتارها را به دقت باورنکردنی، می شنوند و می بینند آنگاه برای تغییر رای می دهند یا اراده می کنند که کار بر همان روال سابق باشد.



اما به عنوان الف ب گوی قلم به دستی که قریب نیم قرن پای تخته ایستاده است و گفته و نوشته و در بطن و متن قضایا بوده است، می خواهد بگوید که جز جابه جایی چند چهره، آن هم با دست و دل لرزان ، وضع در آموزش و پرورش جمهوری اسلامی، همان است که بود. نهادها همان نهادند، بسیاری از مسئولان با همان دیدگاهها و تلقیات سابق اند.



معلمان با همان صورتهای سرخ کرده از سیلی های دردناک خودند و هنوز هم حقوق سالانه آنها معادل دریافتی یک ماهه بعضی ها نیست و اوضاع حتی نیمه مطلوب خواهانان تغییر هم نیست! و نگارنده تعجب می کند -که با این وضع که خود آبستن حکایتهاست و رئیس جمهور محترم باید فکر عاجلی بکند و بر سر قول خود برای تغییر وفادار بماند - با 'فانی' به جای قدردانی و سپاس و منت چه خطاب و عتابی هست؟ ک/1



599