روی پرده و پشت پرده مهیج از این است که چه کسی قرار است سکان وزارت علوم، تحقیقات و فناوری را به دست بگیرد تا بار دیگر مسائل مربوط به دانشجویان ستاره دار، انجمنهای علمی و اسلامی دانشجویان و موضوع علوم اسلامی، تقلبهای تحصیلی سازمان یافته همچون پایان نامه و ... برای چاره گشایی و جستن تکلیف مطرح شود.

شرایط نوین، برای هر کاری، دانشی تعریف کرده تا از طریق مهندسی برق بتوان تکنولوژی برق را راه اندازی کرد و از راه روانشناسی بتوان بیماریها و ناآرامیهای روان را شناخت. طبیعتا در مورد مدیریت هم، نیاز به تخصص مدیریت می باشد تا بتوان از طریق آن از سازمان های کوچک تا نهادهای پرتکلف سامان بخشید. طبیعتاً، هر تخصصی بلد است کار ویژه ای انجام دهد و هیچ تخصصی ابرتخصص و کدخدای علوم نیست.

اما ما در ایران همواره از تخصص ها توقع کدخدایی داشته ایمو معتقد بوده ایم که به جای تخصص های افراد، جوهر دیگری در نهاد آن ها وجود دارد که به صورت بی معنایی در جست و جوی آن برای انتخاب سیاستمداران، وزرا، مدیران و ... هستیم. اما آن چیزی که می خواهیم، یافت می نشود و علم و دانش نوین چنین شهریاری را سراغ ندارد، مگر این که از آن بخواهیم کاری ورای علم و تخصص انجام بدهد، که در خصوص انسان دانشگاهی چنین انتظاری نابجا است.

ما در ایران، هنوز تخصص و دانش را ملاک اولیه ی انتخاب، تحصیل صلاحیت و شایستگی نمی دانیم و به جای آن، به دنبال یک عنصر جوهری دیگر در افراد هستیم، آن را می توان تجربه ای معمولی در مدیریت و فعالیت های اداری دانست، چیزی که اگر تخصص محور اصلی جامعه ی نوین باشد، محوری فرعی می تواند به شمار بیاید. در واقع ما به جای تجربه های تخصصی، دنبال تجربه های آماتور هستیم.

آماتوریسم ایرانی، ناشی از تخصص ناباوری، شهریارباوری، آماتورپروری و هر چیز دیگری است، اما تجربه های متعدد ناموفقیت در عرصه های مختلف علم و دانش که میراث اصلی آن را در زندگی روزمره مردم، گریز ناشی از بیکاری فارغ التحصیلان به خارج، سیطره ی گفتمانی آسیب های اجتماعی و ... می چشیم. قرار است بار دیگر سکان وزارت علوم را کسی در دست داشته باشد که احتمالا نه تخصصی در زمینه نهادهای علمی دارد و نه در زمینه ی مدیریت یا سیاستگذاری آموزش عالی و فلسفه علم. تا جامعه ی ایرانی هنوز از کارهای غیرتخصصی و آماتوری سیر نشده است، این رویه ادامه خواهد داشت.