به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان ؛ زمانی بود که بخشی از قشر نخبه ایرانی به قصد ادامه تحصیل و یا حتی زندگی به کشورهای دیگر می رفتند اما اکنون این پدیده در بین برخی افرادی که تحصیلات عالی هم ندارند، رواج یافته است و برخی جوانان را به دنبال پیدا کردن راه میانبر می کشاند. به راستی علت این گرایش چیست؟

نوجوان، جوان، مجرد، متأهل ... فقط کافی است کمی پای حرف های برخی از آنها بنشینیم که بینیم که بیشترشان تمایل دارند دل از سرزمین خود بکنند، رهسپار دیار دیگر شوند و رنج غربت را تحمل کنند و "از کجا و چگونه بریم؟" سوالی است همیشگی که در محافل شان می چرخد در صورتی که ته دلشان عشق به وطن موج می زند اما به زعم خود برای بهبود شرایط خود چاره ای دیگر نمی یابند.

سعید 38 ساله، متأهل، در این باره می گوید: من واقعا وطنم را دوست دارم اما در اینجا برای کار و کسب درامد زندگی مشکلات زیادی دارم و دخل و خرجم جور در نمی آید ؛ مدت هاست که به دنبال کار هستم اما متاسفانه هنوز نتوانسته ام شغلی با درامد متناسب با هزینه های زندگی ام پیدا کنم.

پروفسور حسین باهر، جامعه شناس، تب تند مهاجرت را مشکلات زندگی در داخل کشور و انبساط های خارجی می داند و می گوید:  برخی جوانان با وجود اطلاع از شرایط بد برخی مهاجران، همچنان قاطعانه به علت ریسک پذیری بالا مهاجرت می کنند که به نظر خود به معاش حداقلی و معاد حداکثری دست یابند.

انسان ها همیشه در ذات خود به دنبال رشد و تکامل هستند و تنها یک بار فرصت زندگی کردن دارند؛ وقتی برخی از جوانان، پس از اتمام تحصیل بیکار و خانه نشین می شوند و شرایط مساعد را برای پیشرفت خود مهیا نمی بینند، ناخواسته به این فکر فرو می روند که با مهاجرت خود به دیاری دیگر می توانند آرزوهایشان را تحقق بخشند.

مرضیه، 35 ساله ، متأهل، امسال نفر اول مسابقات مهارت سنجی در رشته گرافیک شده است و می گوید: من وطنم را دوست دارم اما من و همسرم برای ادامه پیشرفت و آینده فرزندمان تصمیم به مهاجرت داریم ولی اگر همین جا بستر فراهم شود قطعا دیگر حتی فکرش را هم نمی کنیم.

سارا، 27 ساله ، دانشجوی کارشناس ارشد فیزیک است و می گوید: خواهرم برای ادامه تحصیل به کانادا رفت و ماندگار شد، من هم می خواهم همین مسیر را طی کنم چون احساس می کنم آینده ام تضمین می شود.

باهر، بنیان گذار مکتب رفتارشناسی، معتقد است:  برخی جوانان به دلیل اینکه به زعم آنها ، پایان تحصیلات دانشگاهی شان به بیکاری و تجرد ختم می شود و از شرایط اقتصادی خود راضی نیستند و امید به پیشرفت و رفاه ندارند، قصد مهاجرت می کنند.  مسولان مربوطه می بایست تدابیر بیشتری بیندیشند و شرایط را برای همه جوانان فراهم کنند تا آنها برای جامعه خود مفید واقع شوند.

تعدادی از جوانان نیز حتی ارزشهایشان را  زیر پا می گذارند تا به هدفشان برسند. آنان حتی دل از همسران و فرزندانشان می کنند تا در پاسپورتشان اسم کشور دیگری حک شود! برخی جوانان دیگر نیز آن چنان وابسته به خانواده و عزیزان خود هستند که قید مهاجرت را به کل می زنند. 

ناهید می گوید: همسر من آنقدر سودای خارج از کشور داشت که بدون اطلاع من رهسپار استرالیا شد و من ماندم و پسر خردسالم و اکنون با شرایط سختی زندگی، مجبورم یک تنه کار کنم و هزینه های زندگی را بپردازم و  پس از سال ها و با کلی دوندگی به تازگی توانسته ام طلاق خود را بگیرم.

آناهیتا و نگار در خصوص مهاجرت می گویند: ما از وضعیت اشتغال ناراضی هستیم و پیشرفت خوبی را در زندگیمان نمی بینیم و سال به سال به سنمان افزوده می شود، دوست داریم با خانواده مان مهاجرت کنیم اما شرایط مهیا نیست و وقتی همه خانواده و عزیزانمان اینجا هستند به کجا برویم؟

حیف است که برخی نیروهای انسانی و سرمایه های غنی جامعه ما که می توانند بسیار کارآمد باشند، ناامید در کوچه پس کوچه های شهرشان به دنبال کار بگردند و با قاب کردن مدرک هایشان دلزده بمانند و با مشاهده ی زرق و برق کشورهای دیگر عزم رفتن کنند. 

درخواست این گروه از جوانان، یافتن حرفه ای مناسب است . آنان می خواهند آنچه می کارند، برداشت کنند و راه موفقیت را در زادگاه خودشان، جایی که به زبان مادریشان سخن می گویند، طی کنند. آنها نیز مانند دیگران ، عشق به وطن دارند اما نگران آینده ای هستند که نیازمند تضمین است ...

انتهای پیام/