جام جم آنلاین: رجبی درباره تجربه بازی در نقش روحانی به شبستان گفت: من هشت فیلم سینمایی و تلویزیونی در کارنامه دارم که در آن ها نقش یک روحانی را ایفا کرده ام. اولین باری که نقش یک روحانی به من سپرده شد، فیلم «زیر نور ماه» به کارگردانی سیدرضا میرکریمی و آخرین آن ها فیلم «پارادایس» به کارگردانی علی عطشانی بوده است.
وی ادامه داد: بازی در نقش روحانی تفاوت هایی دارد که این شخصیت را از سایر کاراکترها متمایز می کند. وقتی حضور در نقش یک روحانی را می پذیرید باید مراقبت بیشتری از رفتار خود داشته باشید. ادای دیالوگ، حرکات و حتا راه رفتن در حسین بازی این شخصیت با دیگر نقش ها متفاوت است. یک روحانی واقعی که سخنور خوبی هم باشد، با ادای هر کلام اثر می گذارد و سخنش اثرگذاری بالایی در شنونده دارد. بازیگری که نقش چنین فردی را بر عهده می گیرد باید بتواند این توانایی را به مخاطب فیلم و یا سریال نشان دهد.
رجبی درباره نوع بازی واقع گرایانه ی خود، توضیح داد: تفاوت بازیگر خوب و بازیگر بد در این است که اولی، نقش را مال خود می کند. یعنی بازیگر خود را به نقش تحمیل می کند و شما آن را کاملا باور می کنید. ادا درآوردن در بازیگری، مصنوعی می شود و باورپذیر نمی شود. مسئله ی دیگر حفظ آرامش در بازی است که بازیگر به کار خود باور داشته باشد و نگذارد که اغراق در بازی به او لطمه بزند. در واقع استرس از جمله چیزهایی است که بازیگران کم تجربه تر را به سمت نوعی ادا درآوردن می کشاند.
وی به نقل جمله ای کیانوش عیاری درباره خود پرداخت و گفت: جایی آقای عیاری که کارگردان بی نظیری است، درباره من گفت: «چیزی که در بازی رجبی جالب توجه است عدم وجود هنر بازیگری است.» این می تواند به نوعی توهین به بازیگر باشد اما ایشان معتقد است بازیگر خوب کسی است که بازی او اصطلاحاً تو چشم نباشد.
