به گزارش ایسنا، دریافت ما از زندگی به‌واسطه روایت‌ها شکل می‌گیرد. در این بین، روایت‌های شخصی جایگاه ویژه‌ای در شناخت خود و محیط اجتماعی دارند. «خیابان‌نوشت»ها که مبتنی‌بر روایت مستند مشاهدات در ظرفی مشخص از زمان و مکان‌اند، سعی دارند با توصیف دقیق و مسئله‌مند تجربه زیسته، به اتفاقات روزمره‌ای که به نحوی با «حقوق شهروندی» در ارتباطند، امکان خبری دهند. آنچه در ادامه می‌خوانید خیابان‌نوشتی است از حال و روز برخی زیرگذرهای مشهد که به دلیل نابه‌سامانی‌های ظاهری و نبود نور مناسب، مسیر عبورومرور را بر عابران خود تنگ کرده‌اند.
/حاشیه بزرگراه کلانتری؛ 13 مرداد 98؛ ساعت 9:30/
دورو برم را نگاه می‌کنم و با احتیاط زیادی گوشی موبایلم را از داخل جیبم درمی‌آورم. به نقشه‌ام دوباره نگاه می‌کنم تا شاید مسیر دیگری به من پیشنهاد دهد. نخیر، مجبورم از همین دالان وحشت عبور کنم. بلافاصله گوشی‌ام را دوباره داخل جیبم می‌گذارم. آخرین باری که بی‌احتیاطی کردم، گوشی‌ام مانند بسیاری از گوشی‌های دزدیده دیگر، احتمالا سر از افغانستان یا پاکستان درآورده.
با سرعت زیادی شروع به راه‌رفتن می‌کنم. تردیدی تمام وجودم را فرا گرفته، اما چاره‌ای نیست. در مسیر زیرگذر، راه‌های ممکن برای سریع‌ترین عبور را بررسی می‌کنم. مسیر شیب‌دار را انتخاب می‌کنم و به درون دالان نسبتاً تاریک سرازیر می‌شوم.
همزمان مرد سیاه‌پوش میان‌سالی هم راهش را کج می‌کند و به سمت زیرگذر می‌آید. زیرگذر نور نسبتاً کمی دارد و یکی‌درمیان، چراغ‌هایش سالم است. خداراشکر که روز روشن است. دیوارهای سیمانی بی‌روحِ بلندش ترسم را بیشتر کرده و آدم را یاد لوکیشن‌های فیلم‌ترسناک می‌اندازد. از قسمتی از دیوار، آب کمی در حال پایین‌ریختن است.
آن‌قدر سرعت راه‌رفتنم را زیاد می‌کنم که مرد متوجه حالات درونی‌ام شده و سرعتش را کم می‌کند. فاصله‌ام از او زیادتر می‌شود، به پله‌ها می‌رسم و بالا می‌روم. ردشدنم کمتر از یک دقیقه طول کشید.
/زیرگذر دانشگاه فرهنگیان؛ 1 شهریور 98؛ ساعت 20:00/
از مراسم ناشنوایان در دانشگاه فرهنگیان بیرون می‌آیم. جلوی در ورودی دانشگاه فرهنگیان ایستاده‌ام. دختر جوان از نگهبانی می‌پرسد که چطور می‌توانم به سمت میدان پارک بروم و نگهبان با کم‌حوصلگی جواب می‌دهد: «برو از زیرگذر رد شو».
منتظر تاکسی هستم و به دختر جوان پیشنهاد می‌دهم تا با من مسیری را بیاید، اما گویا به من هم اعتماد ندارد و می‌گوید: «شب‌ها سوار تاکسی نمی‌شوم». دختر که بلاتکلیف مانده این‌پا و آن‌پا می‌کند و بالاخره نگهبان از جایش بلند می‌شود و به دختر می‌گوید: «بگذار همراهت بیایم تا از زیرگذر رد شوی» و به من می‌سپارد که حواسم به اتاقک نگهبانی باشد. بعد از چند دقیقه با لبخند باز می‌گردد و می‌گوید: «خوب شد رساندمش. برق زیرگذر کلاً قطع بود!».
/حاشیه بلوار نمایشگاه؛ 13 شهریور 98؛ ساعت 15:00/
ظهر است و آفتاب شدیدی زده. به ایستگاه نمایشگاه بین‌المللی می‌رسم. از زمان سوارشدن به اتوبوس، فقط به ردشدنم از زیرگذر فکر می‌کردم. از اتوبوس که پیاده شدم، با خودم گفتم کاش یک نفر از قسمت خانم‌ها همراهم پیاده شود و تصادفاً بخواهد از زیرگذر رد شود. اما همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، هیچ‌کس سمت زیرگذر نرفت. با خودم می‌گویم «ایرادی ندارد، سریع رد می‌شوم». روی دیوارهایش هم که نوشته است «این مکان مجهز به دوربین مداربسته است!»؛ پس حتماً امنیتش برقرار است. بازهم مانند همیشه از قسمت رمپ استفاده می‌کنم، و هیچ‌کس نیست. احساس ناامنی پریشانم کرده. خالی‌بودن زیرگذر نگرانم می‌کند و تا رسیدن به بالای اولین پله خروجی می‌دوم.
/حاشیه بزرگراه کلانتری؛ 12 مهر 98؛ ساعت 10:00/
با همکار عکاسم می‌خواهیم به آن سمت بزرگراه برویم و وارد دانشگاه فردوسی شویم. با خیال آسوده از پله‌ها پایین می‌آیم و این‌بار منفی‌بافی نمی‌کنم. در کندترین حالت ممکن راه می‌رویم. همزمان دختر جوانی که بج (=نشان) دانشگاه فردوسی را روی کوله‌اش سنجاق کرده و مطمئناً دانشجوی دانشگاه فردوسی است با سرعت زیادی راه می‌رود و خودش را به پله‌ها می‌رساند. به صورتش نگاه می‌کنم و یاد تمام ردشدن‌های خودم در تنهایی می‌افتم. شاید در ذهن او هم ما دو نفر غول‌های بی‌شاخ و دمی هستیم که می‌خواهیم به سمت او حمله‌ور شویم. به دیوارهای پل نگاه می‌کنم که همه جایش با اسپری و شابلون نوشته‌اند «این مکان مجهز به دوربین مداربسته می‌باشد». همه‌جا را وارسی می‌کنم، اما طبق انتظار، دوربینی نمی‌بینم. لامپ‌ها در حصارهای فلزی محصور شده و نور شطرنجی‌ای را به فضا می‌تابانند. دیوارهای زرد و سبز زیرگذر برای گرفتن عکس پروفایل به نظرم جذاب می‌رسد. برایم خنده‌دار است که با آرامش ایستاده‌ام تا عکسی بگیرم.
انتهای پیام
