به گزارش ایسنا، برای تجاری‌سازی این فناوری نه تنها موسسات تحقیقاتی بایستی بذر فناوری‌های پایه آن را کاشته و پرورش دهند، بلکه صنایع موجود نیز با توجه به فراگیر شدن فناوری نانو باید با طراحی مکانیزم‌های شایسته از ورطه مرگ احتمالی پُلی به سوی آینده بزنند.
راهکارهای مفید و ممکن برای ایجاد این پُل، ادغام تحقیقات پایه با پژوهش‌های کاربردی و یکپارچه‌سازی این تحقیقات در زمینه‌های مختلف و تنظیم ملاقات‌های رو در رو میان محققان و صاحبان صنایع هستند.
به عنوان مثال کشور ژاپن از اوایل دهه اول قرن 21 برای تجاری‌سازی و صنعتی کردن فناوری نانو مسائلی از قبیل مسیر دسترسی و استفاده از ماحصل تحقیقات فناوری نانو، ارزیابی تاثیر اقتصادی فناوری نانو روی اقتصاد کشور و به اطلاع عموم رساندن نتایج آن را مد نظر قرار داد و طبق این شیوه پیش رفت.
کشور ژاپن در طول این سال‌ها نزدیک به 50 درصد از ثبت اختراعات در حوزه فناوری نانو را به خود اختصاص داده است. با این که اکنون شاهد نزول در این شاخص هستند اما هنوز آمار 40 درصدی را دارند.
تایوان نیز با طرح‌ریزی برنامه‌ای موسوم به "طرح ملی علم و فناوری نانو" در این مسیر گام برداشته است. این برنامه در فاز اول بین سال‌های 2003 تا 2008 با مشارکت 10 دپارتمان و آژانس تحقیقاتی و با سرمایه‌گذاری 177 میلیارد دلار تایوان، توسط دولت شروع شد که 63 درصد از این بودجه به صنعتی‌سازی فناوری نانو، 20 درصد به تحقیقات پایه توسط دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی، 15 درصد به امکانات اساسی و 2 درصد به آموزش اختصاص داده شد.
در فاز دوم نیز بین سال‌های 2008 تا 2014 مبلغ 22.6 میلیارد دلار تایوان به 8 دپارتمان و آژانس برای صنعت فناوری نانو تخصیص یافت.
دولت تایوان 24 میلیون دلار تایوان دیگر هم برای فراهم‌آوری تجهیزات و دستگاه‌ها در حوزه‌های مختلف این فناوری اختصاص داد.
کشور کره جنوبی نیز به عنوان استراتژی ملی علم و فناوری روی فناوری نانو به خصوص تجاری‌سازی آن تمرکز کرد. دولت کُره، فناوری نانو را یکی از 6 حوزه مهم در برنامه ملی علم و فناوری (2006-2002) این کشور برشمرد.
کشور سنگاپور هم فعالیت خود را در توسعه فناوری نانو و تجاری‌سازی آن از اوایل دهه 90 میلادی به مدت 5 سال با وضع برنامه‌های اساسی و پایه در راه دستیابی به این هدف شروع کرد. این کشور توانست با تمرکز بر روی تحقیق و توسعه فناوری نانو اقتصاد خود را از حالت کارگری به سرمایه فشرده در صنعت تبدیل کند.
سنگاپور بین سال‌های 2005 تا 2010 دومین برنامه 5 ساله خود را پیاده کرد و توانست اختراعات و پیشرفت‌های زیادی در صنایع مختلف نظیر الکترونیک، شیمی، صنایع غذایی، ماشین آلات دقیق، ماشین آلات حمل و نقل، خدمات مهندسی محیط زیستی و ICT به نام خود ثبت نماید.
کشورهای آسیایی دیگر نیز که قصد تجاری‌سازی و صنعتی کردن فناوری نانو را دارند بایستی وضعیت فعلی خود را در فعالیت‌های ملی برای تجاری‌سازی فناوری نانو در آسیا مشاهده کنند و بر اساس آن یک طرح کلی وضع نمایند.
مشاهدات نشان می‌دهد هر کشوری در آسیا که در حوزه فناوری نانو پیشگام است، راه مشخص خود را طی کرده است و می‌کوشد مسیر مختص خود را ساخته و در پیش بگیرد.
این کشورها در عین این که در حال رقابت با هم هستند، همکاری‌های زیادی هم باهم دارند. به عنوان نمونه "انجمن آسیایی نانو" که در سال 2004 تاسیس شد و متشکل از 15 کشور آسیایی است، با "سازمان بهره‌وری آسیایی" متشکل از 9 کشور آسیایی طی دیداری برای پیشرفت در تجاری‌سازی فناوری نانو به تبادل اطلاعات و به اشتراک گذاشتن منابع و تحقیقاتشان پرداختند.
نباید از این نکته غافل شد که برگزاری چنین دیدارهایی برای پیشرفت تجاری‌سازی فناوری نانو بسیار حائز اهمیت است.
فناوری نانو به عنوان مرکز اصلی اقتصادی در آینده نزدیک شناخته خواهد شد و به عنوان هسته رشد اقتصادی در قرن جاری کشورها باید در تجاری‌سازی فناوری نانو دست به ابتکار و ابداع بزنند و در این مسیر خلاق باشند تا اقتصاد دانش بنیان خود را دستخوش تحولی بزرگ کنند.
انتهای پیام
