توی کلاس ها یا دارم نقاشی می کنم یا شعر می نویسم. معلم ها هم فهمیده اند که به درس ها توجهی نشان نمی دهم.

حقیقت این است که این کلاس ها افسرده ام می کنند. وقتی فکر می کنم باید الان در کلاس نقاشی یا ادبیات می نشستم، بیشتر از این درس ها بدم می آید.

در اصل من استعداد زیادی در هنر و ادبیات دارم​ اما علاقه و گرایشی به دکتر شدن ندارم.

ولی پدرم فکر می کند آدم یا باید دکتر باشد یا اصلا نباشد. پزشکی آرزوی روزهای جوانی اوست​ اما به دلایلی نتوانسته بیش از پرستاری پیشرفت کند و از نظر او من اکنون وظیفه دارم رویای زنده او بشوم و جلویش رژه بروم.

از این که عقایدش را به من تحمیل می کند متنفرم. برای او مهم نیست من چه می خواهم، من هم دیگر به خواسته های او اهمیت نمی دهم. او جز خودش کسی را دوست ندارد و می خواهد من و خواهرم نسخه پیشرفته تر خودش شویم.»

استعداد+علاقه= موفقیت

چه چیزی به رفتارهای شما قدرت می دهد؟ چه چیزی به شما انگیزه می دهد که جلو بروید و چه عاملی شما را از پیشرفت باز می دارد؟

استعداد در کودکان مثل بذر است و فراهم کردن شرایط برای او چون خاک مناسب. فراهم کردن زمینه رشد به کودکان فرصت بالندگی می دهد.

هر چقدر ذوق و استعداد کودک با زمینه تحصیلی او نزدیک باشد ​ با آموخته ها کمتر دچار چالش می شود و اگر چالشی را تجربه کند برایش لذت بخش خواهد بود.

​ کودکان و نوجوانان وقتی برخلاف میل، ذوق و استعدادهایشان وادار به ادامه تحصیل در رشته ای خاص شوند، انگیزه های فردی خود را از دست می دهند.

علی رضایی مشاور آموزشی و روان شناس، یافتن استعدادهای کودک و پرورش آن را از مهم ترین وظایف والدین برمی شمارد و می گوید: استعداد هر کودک گنج اوست که آینده را با آن می سازد.

وی تاکید می کند: نباید تصور کنیم فرزندان ما وظیفه تکرار تجارب نا موفق ما را برعهده دارند و باید به جای ما در آنچه ما دوست داشته ایم موفق شوند.

وی می افزاید: معمولا علاقه کودکان از استعداد آنها ناشی می شود و سمت و سو دادن و زمینه فراهم کردن به علاقه کودکان می تواند آینده آنها را بسازد.

استعداد یابی کنید

مهدکودک ها اولین نهاد خارج از خانواده برای کشف استعداد کودکان هستند. سپس مدارس این علایق را پخته تر می کنند و انتخاب رشته تحصیلی فرزندان در دبیرستان باید با کمک والدین و راهنمایی مشاوران و معلمان نوجوان صورت پذیرد.

علی رضایی مشاور تحصیلی، این مقطع از تحصیل نوجوانان را بسیار حساس می داند و می افزاید: اگر انتخاب رشته تحصیلی مبتنی بر علایق نوجوان و استعدادهای او نباشد می تواند یک کودک با استعداد درخشان را به یک نوجوان گریزان از تحصیل بدل کند.

این مشاور می افزاید: والدین زیادی را دیده ام که با رویای رشته های پزشکی یا مهندسی نوجوان خود را از ادامه تحصیل در رشته های فنی حرفه ای که درآن استعداد دارند یا ادامه دادن رشته های فرهنگی هنری باز می دارند و شخصا بازتاب منفی این عملکرد را در رفتار و تحصیل نوجوانان مشاهده کرده ام.

خشونت و سرخوردگی

نوجوانانی که دیگران به این شکل برایشان تصمیم می گیرند، در مدرسه گاه از خود رفتارهای پرخاشگرانه، لجبازی و ناسازگاری بروز می دهند و در صورت پذیرش شرایط هیچ خلاقیتی از خود بروز نمی دهند و از کاری که می کنند لذتی نمی برند و این ناخشنودی تا همیشه ادامه خواهد داشت.

هر یک از ما مردان و زنان زیادی را می شناسیم که با وجود داشتن یک نوع تخصص در کار دیگری مشغول می شوند یا از کاری که انجام می دهند افسرده و ناراحت هستند​ اما وقتی یک شخص چهل ساله می شویم، راهی که تحصیل پیش پای ما گذاشته ​، تنها راهی است که می توانیم ادامه دهیم.

فرزندان را برای یک عمر آماده کنید

فرزندان در واقع امانت ما هستند و قرار نیست یک عمر نظرات خود را بر آنان تحمیل کنیم. پس بهتر است به جای این که آنها را به مسیر رویاهای خود سوق دهیم، زمینه کاری رشته موردعلاقه شان را به آنها بشناسانیم و کمک کنیم تا با دنیایی که پیش رو دارند بهتر آشنا شوند.

مدرسه را با شادی همراه کنید

مدرسه مهم است اما همه چیز نیست. هیچ وقت روزهای مدرسه را فراموش نمی کنم. درس خواندن برایم آنقدر مهم و حیاتی بود که فکر می کردم اگر یک درصد نتوانم در آن موفق شوم بی تردید گدا و بدبخت می شوم.

اگر مدرسه رفتن اینقدر به نظر کودک مهم بیاید اضطراب و تشویش او را از پای در می آورد زیرا فکر می کند اگر در این کار بزرگ موفق نشود دیگر زندگی اش تمام می شود.

کودک فکر می کند:

«محبت والدین، موفقیت و تشویق، خرید چیزهای دوست داشتنی، مقبولیت در جمع دوستان، اجازه برای رفت و آمد و همه چیزهای دوست داشتنی تنها به این موضوع ربط دارد. پس جا دارد خیلی نگرانش باشم.»

این برجسته سازی بیش از اندازه در مورد اهمیت مدرسه می تواند نتیجه معکوس بدهد.

گریه و زاری کودک هنگام رفتن به مدرسه، ترس و شب ادراری، تمارض و بیماری های روان تنی همه از عوارض ترس از مدرسه است.

زهرا نیری مشاور تربیتی می گوید: در مورد مدرسه با کودکتان صحبت کنید. به او بگویید ​ بچه باهوشی باشد یا نه، او را دوست دارید و محبت شما منوط به موفقیت تحصیلی اش نیست.سعی کنید او را به تحصیل علاقه مند کنید نه این که او را بترسانید.

این مشاور تربیتی پیشنهاد می کند: بچه ها را قبل از آغاز مدرسه به بازدید از مدرسه ببرید و حتما در جشن های بازگشایی مدارس او را شرکت دهید.

وی می گوید: گاهی بچه ها از همکلاسی های زورگوی خود می ترسند. موضوع را از نزدیک تحت کنترل داشته باشید و اگر در راه مدرسه کودکتان تهدید می شود با گزارش به مدیر و ناظم و رو به رو شدن با والدین کودک قضیه را پیگیری کنید.این مشاور به خانواده ها توصیه می کند با ارتباط تنگاتنگ با مسئولان مدرسه و مراجعه به روان شناس یا مشاورمدرسه آنان را در جریان مشکلات و حساسیت ها و استعدادهای فرزندتان قرار دهید.

همچنین از تنبیه و توبیخ شدید کودک، در صورت ناموفق بودن در هر یک از فرآیند های آموزشی، خودداری کنید تا رابطه دوستانه خود را با آنان حفظ کنید.

اگر کودک به شما دروغ بگوید کارتان خیلی سخت تر خواهد شد. (ضمیمه چاردیواری)

ماندانا ملاعلی