واقعیت این است که دکتر میر پدر 92سال دارد و 10سال است جراحی نمی‌کند. دکتر میر دیگر هم که برخی معترضان مدعی شده‌اند جراح اصلی بوده و نیامده، برادر همین جراح است و طبعا نمی‌توانسته بیاید چون سال‌ها پیش فوت شده است. تنها دکتر میر که در بیمارستان جم جراحی می‌کند، جراحی متبحر و 50 و چند ساله و کسی است که کیارستمی را عمل کرده و گزارش جراحی نشان می‌دهد این کار بی‌نقص انجام شده است...».

2-آنچه خواندید، یادداشت «سُرمه مسموم» به قلم دکتر مصطفی جلالی‌فخر در شماره 511مجله فیلم درباره ماجرای مرگ عباس کیارستمی است؛ متخصص بیماری‌های داخلی که علاقه‌مندان با نقدهای سینمایی او در 3دهه اخیر آشنا هستند. دکتر جلالی‌فخر علاوه بر ارائه گزارشی از پرونده پزشکی فیلمساز فقید، در بخش «پرده ضد‌آخر» یادداشت خود آب پاکی را روی دست جویندگان پزشکان قاتل در ایران می‌ریزد و می‌نویسد: «احترام و علاقه فرانسوی‌ها به فیلمساز جهانی ما با نیت خوب به نتیجه بد رسید. گفتند مجهزترین بیمارستان پاریس را رزرو کرده‌ایم غافل از اینکه حرکت در این شرایط برای او، حرکت به سمت فاجعه است؛ به‌ویژه وقتی قرار باشد اختلاف فشار یک پرواز هوایی را تجربه کند...».

3-این یادداشت پزشک متخصص و منتقد سینما را وقتی می‌گذاریم کنار یادداشت سینماگری که قرار است داستان زندگی و مرگ کیارستمی را به تصویر بکشد، آرزو می‌کنیم کاش نتیجه کار چیزی شبیه «50قدم آخر» و «کفش‌هایم کو؟» نشود. کیومرث پوراحمد که شاید به‌خاطر تحقیق برای نوشتن فیلمنامه زندگی کیارستمی باید بیشتر در جریان اصل ماجرا باشد، می‌نویسد: «... هیچ بخششی را جایز نمی‌دانم و امیدوارم احمد و بهمن به اندازه کافی پیگیری کنند و آرزو می‌کنم یکی دو پزشک (بهتر که نامدار باشند) به مجازات‌های سخت برسند...».

4-این فرمایش امیر مومنان(ع) که «عبرت‌ها چه بسیارند و عبرت‌گیرندگان چه اندک» این روزها زبان حال بخش شبه‌روشنفکری جامعه امروز ماست. در زمانه‌ای که پرت کردن خودکار و دست تکان دادن از بالکن با لبخند هم در دنیای سیاست و دیپلماسی (حداقل روی کاغذ) جواب می‌دهد، چرا بازیگران و کارگردانان ما فکر می‌کنند هر چه بیشتر رگ گردن کلفت کنند و واژه‌های شنیع‌تر به استخدام درآورند، دنیا و آخرت خود را تضمین کرده‌اند؟ سهم پزشکان سهل‌انگار فرانسوی از این خشم مقدس دوستان و دوستداران کیارستمی قرار است چه باشد؟