مصطفی تبریزی عضو هیئت علمی دانشگاه علامه در گفتگو با  خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران در رابطه با تأثیر مشاجرات والدین روی فرزندان ابتدا به تعریفی از خانواده پرداخت و گفت: خانواده به مثابه یک سیستم است به نحوی که تغییر در هر یک از اعضای آن تغییر در کل سیستم را باعث می‌شود. چنین سیستمی اگر متعادل باشد؛ افراد علاوه بر استقلال شخصی، به قوانین و اوضاع عاطفی خانواده وابسته‌اند.



وی تصریح کرد: در خانواده‌هایی که میان والدین تعارض و کش‌مکش وجود دارد، هر کدام فرزند را به اعتلاف با خود فرا می‌خوانند که اولین نتیجه آن دو پاره شدن خانواده است.از طرفی دیگر کودکان اولین الگوی رفتاری را از والدین خود می‌گیرند ، وقتی دو والد یکدیگر را نفی می‌کنند و در میانه دعوا دیگری را به ویژگی‌های منفی در شخصیت و رفتار متهم می‌کنند این امر بر کودک مشتبه می‌شود که والدینش این ویژگی را دارد و در نتیجه اقتدار والدین در نظرش کاسته می‌شود. چنین کودکانی یتیم‌تر از یتیم هستند زیرا به طور فیزیکی هر دو والد را در کنار خود دارند اما در اصل از حرمت و اقتدار والدین بهره‌ای نبرده‌اند.



تبریزی در ادامه افزود: کودکانی که در خانواده‌های متشنج قرار دارند، عموما علائم افسردگی، پرخاشگری، گریز از خانواده و تمایل بر گروه دوستان را دارند. این علائم در نوجوانان هم وجود دارد علاوه بر اینکه آنها عموما عکس‌العمل تندتری به عنوان حمایت از یک والد را از خود نشان می‌دهند و در بسیاری از اوقات برای فاصله گرفتن از این محیط پراضطراب به اعتیاد کشیده می‌شوند و به آن عادت می‌کنند.



این کارشناس خاطرنشان کرد: بزرگسالی نتیجه روزهای کودکی خصوصا از تولد تا پنج الی شش سالگی است. در واقع تمام الگوهای رفتاری در آن زمان شکل گرفته و شخص آنها را به آینده و زندگی مشترکش منتقل می‌کند.



تبریزی در پایان با تأکید بر عدم دخالت فرزندان در مشاجرات والدین گفت: رابطه میان پدر و مادر و مرز میان آنها همچون یک تخم‌مرغ است به نحوی که علاوه بر استقلال شخصی هر فرد، باید یک مرز مشخص والدینی هم وجود داشته باشد به طوری که کسی اجازه دخول به آن را نداشته باشد. دخالت بچه‌ها در رابطه پدر و مادر و آشتی دادن آنها ممکن است به صورت آنی مؤثر واقع شود اما در واقع خانواده به سمتی پیش می‌رود که کودکان در رأس قدرت قرار می‌گیرند و در آینده مشکل‌ساز می‌شود.



انتهای پیام/