به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، ژان-پیر داردن و لوک داردن برادران بلژیکی هستند که از دهه 1970 تا به حال با هم فیلم می‌سازند و بیشتر این فیلم‌ها هم  درام‌های مینیمالیست کم بودجه‌ای هستند که به زندگی و تقلاهای مردم طبقه کارمند برای ادامه زندگی‌شان می‌پردازند.

طی پانزده سال گذشته سه فیلم از برادران داردن یعنی «روزتا» محصول 1999، «پسر» محصول 2002 و «فرزند» محصول 2005 به عنوان نماینده رسمی کشور بلژیک در بخش فیلم‌های زبان خارجی جوایز اسکار ارسال شده‌اند. با این حال، با وجود اینکه تمامی این فیلم‌ها بسیار مورد تحسین قرار گرفتند و اولین و سومین فیلم هم برنده جایزه نخل طلای فستیوال کن شدند و تاکنون تنها فیلم‌هایی هستند که موفق به دریافت این افتخار برای بلژیک شده‌اند، آکادمی اسکار هیچ یک از این فیلم‌ها را حتی نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم خارجی زبان خود نیز نکرده است.

روز نوزدهم سپتامبر کشور بلژیک می‌تواند باری دیگر با ارایه فیلم 2014 برادران داردن با عنوان «دو روز، یک شب» به عنوان نامزد رسمی خود در جوایز اسکار تلاش کند. بسیاری انتظار داشتند این فیلم که در ماه می در میان نقدهای مثبت در فستیوال کن اکران شده بود بتواند برنده جایزه نخل طلا نیز بشود، اما این اتفاق نیفتاد.

فیلم «دو روز، یک شب» نیز مانند دیگر فیلم‌های اولیه برادران داردن از جمله «قول» و «روزتا»، به مساله بی‌کاری می‌پردازد و تاثیری که بی‌کاری می‌تواند بر زندگی افراد و اطرافیان‌شان داشته باشد. و در حالیکه نه موضوع اصلی فیلم و نه داستان آن که درباره زنی است که شغل خود را از دست داده و سعی دارد آخر هفته‌اش را برای پس گرفتن آن صرف کند، به نظر خیلی پر زرق و برق و جذاب نمی‌رسند، اما در نهایت درست مانند بهترین آثار پیشین این هنرمندان، بیننده را روی صندلی‌اش میخکوب می‌کند. این مساله به خاطر استعداد خارق‌العاده بازیگری ماریون کوتیار برنده جایزه اسکار است که تنها دومین بازیگر شناخته‌شده‌ای است که در یکی از فیلم‌های برادران داردن نقش‌آفرینی می‌کند (اولین بازیگر سسیل د فرانس بود که در فیلم «کودکی با دوچرخه» سال 2011 حضور یافته بود).

کوتیار نقش ساندرا را بازی می‌کند، همسر و مادری که دو فرزند نوجوان دارد. او به خاطر مبارزه با افسردگی شدید خود مدتی است که در مرخصی به سر می‌برد و یک روز جمعه تماسی تلفنی دریافت می‌کند که به او می‌گوید 16 همکار او در کارخانه تصمیم گرفته‌اند که موقعیت شغلی او را از بین ببرند. از دست دادن شغل او و خطر جدید وارد شده به خانواده‌اش او را وادار می‌کند که با وجود موقعیت لرزانش، مانند گری کوپر در فیلم «عین ظهر» سال 1952 با وجود زمان کم آخر هفته، برای پیدا کردن شغلی جدید تلاش کند.