خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها، مطهره مرادی: سیستان و بلوچستان محرومیت کم ندارد؛ از آموزش تا بهداشت، از بیکاری جوانان تا محدودیت و محرومیت زنان، از کمبود قوت لایموت و تغذیه نامناسب تا نبود اماکن تفریحی و گردشگری و مرزهای نا امن و قس علی هذا...
گر چه همه موارد مذکور جزو بدیهی‌ترین و کوچک‌ترین حقوق مردم ماست اما غرض از این مرقومه روضه‌خوانی نیست اما می‌خواهم برایتان مرثیه بخوانم؛ مرثیه آب، مرثیه بی آبی و لب تشنه این مردم مرثیه جان در طلب آب دادن این مردم.
تا به‌حال اسم «هوتگ» به گوشتان خورده است، «هوتگ» گودالی است که آب باران در آن جمع می‌شود و انسان‌ها و حیوانات به‌طور مشترک از آن استفاده می‌کنند. بسیاری از مردم روستایی در جنوب استان سیستان و بلوچستان برای تأمین آب مورد نیازشان به همین هوتگ‌ها وابسته‌اند.
بسیاری از مردم عزیز ما «حوا» دختر ۱۰ ساله بلوچ را نمی‌شناسند. همان‌که در بخش «پلان» شهرستان چابهار برای سیراب شدن خود و خانواده اش به کنار رودخانه رفت اما با یک دست برگشت. آخر دست دیگرش را گاندوها برده بودند.
یا علیرضای یازده ساله؛ همان که حتی به اندازه حوا نیز خوش‌شانس نبود و خوراک همان گاندوها شد.
در سال‌های اخیر حدود ۲۰ کودک در جنوب سیستان و بلوچستان بر اثر غرق شدن در هوتگ‌ها و همچنین حمله گاندوها جان خود را از دست داده‌اند. و این در حالی است که طبق آمار رسمی تنها ۱۹ درصد از ساکنین سیستان و بلوچستان به آب آشامیدنی بهداشتی دسترسی دارند و بیش از ۸۰ درصد شهروندان و ساکنان مناطق روستایی این استان از دسترسی به شبکه آبرسانی نیز محرومند.
در حال حاضر بیش از ۴۰ روستای شهرستان «هیرمند» واقع در شمال استان سیستان و بلوچستان مشکل آب دارند و ۵۰ درصد روستاهای آن هم اصلاً آب ندارند و با ۵ تانکر به صورت سیار آبرسانی می‌شوند.
شنیدن نام سد «پیشین»، داغ دل روستاییان منطقه بلوچستان را تازه می‌کند. این سد که در ۹ کیلومتری جنوب غربی پیشین و در نزدیکی مرز پاکستان قرار دارد، ۱۷۵ میلیون متر مکعب ظرفیت دارد و از جمله اهداف ساخت آن، تأمین آب کشاورزی و آشامیدنی قید شده است اما مسأله اینجاست که ۲۵ سال از افتتاح سد پیشین می‌گذرد ولی روستاهای پایین دست آن همچنان تشنه یک قطره آب هستند.
البته وقتی کلانشهر زاهدان با ۶۷۲۵۸۹ نفر جمعیت که از کلان شهری فقط نام آن‌را یدک می‌کشد، حدود ۳۰ درصد از جمعیتش آب آشامیدنی ندارند و فقط نیمی از مردمش از آب آشامیدنی باکیفیت برخوردارند، دیگر تکلیف مناطق دوردست و محروم‌تر روشن است.
بماند که فقر امنیت غذایی، محرومیت درصد بالایی از کودکان و نوجوانان سیستان و بلوچستان از آموزش و نداشتن مدرسه و کلاس درس کافی و با کیفیت، سطح پایین بهداشت و درمان، بحران زیست‌محیطی گرد و غبار و حاشیه‌نشینی در شهرهای این استان از دیگر مشکلات مردم سیستان و بلوچستان است.
بماند که ۷۰ درصد مردم استان سیستان و بلوچستان از دسترسی به شبکه مخابراتی محرومند و نزدیک به ۷۴ درصد ساکنان این استان نیز زیر خط فقر امنیت غذایی قرار دارند.
بماند که نرخ باسوادی در سیستان و بلوچستان ۷۹ درصد است که ۷ درصد پایین‌تر از میانگین کشور است.
بماند که سیستان و بلوچستان با ۱۸۰٬۷۲۶ کیلومتر وسعت و ۲،۷۷۵،۰۱۴ جمعیت از لحاظ توسعه کمترین توسعه را در میان استان‌های ایران دارد.
و بماند که سیستان و بلوچستان در اولویت آخر گازرسانی قرار داشته و دارد. اما از مسئولین باید پرسید، که این منطقه و مردمش گناهشان چیست، چه کرده‌اند یا چه باید بکنند که از حداقل‌های زندگی عادی بهره‌مند گردند.
البته این صرفاً سوال نگارنده نیست، بلکه سوال همه مردم این منطقه و حتی مسئولین و امنای محلی که می‌دانیم آن‌چه از دستشان بربیاید، از منطقه دریغ نمی‌کنند، است.
مردمانی که جوانانشان با وجود فقر و بیکاری و محرومیت در همه حوزه‌ها با جان و مال خود از مرزها دفاع می‌کنند و در برابر گلوله تروریسم سینه ستبر کرده‌اند واقعاً سهم شأن جرعه‌ای آب نیست؟
