تعیین لباس فرم برای مدارس با الگوی مشخصی برای هر مدرسه، اتفاق جدیدی نیست و طی سال های گذشته در نظام آموزشی وجود داشته اما تغییر دائمی رنگ و مدل، اجبار برای تهیه هرساله آن و افزایش قیمت به صورت سالانه سبب شده تا خانواده با حساسیت بیشتری این موضوع را مورد بررسی قرار داده و از علت آن پرسش کنند کما این که برخی خانواده ها نیز از این بابت دلخورند و آن را ضرری به اقتصاد خانواده می دانند.

در گذشته بنابر دلایلی چون وجود فرهنگ قناعت، تعداد زیاد فرزندان، سطح اقتصادی خانواده ها و نگاه ساده به زندگی، گاه دیده می شد که دانش آموزان لباس فرم خود را بیش از یک سال و شاید سه تاچهارسال می پوشیدند. با توجه به قناعت پیشگی خانواده های قزوینی و تحکیم الگوی صحیح مصرف در بین آنها از این نوع رفتار ابایی هم نداشتند اما در سال های اخیر تغییر جهش وار طرز فکر دانش آموزان سبب شده تا چندان با این شیوه زندگی مأنوس نباشند، به ویژه این که برخی الزامات به اصطلاح قانونمند و سیستمی نیز به این تغییر دامن می زند.

بعد از پایان خرداد ماه و تعطیلی دانش آموزان و در کش و قوس های ثبت نام برای تحصیل دانش آموزان در سال جدید تهیه لباس فرم در مدارس با اشکال و رنگهای مختلف که گویی با هم رقابت می کنندبه موضوعی مهم و قابل تأمل تبدیل شده و از یک سو قیمت بالای لباس فرم و از سوی دیگر اجبار مدارس برای تغییرهر ساله لباس شرایطی را ایجاد می کند که خانواده های متوسط و سطح پایین را در تنگنا قرار می دهد.

توران مرادی مادر یکی از دانش آموزان کلاس سومی در گفتگو با مهر اظهار می کند: سال گذشته قیمت لباس فرم فرزندم حدود 50 هزار تومان بود و آن را تهیه کردیم و با وجودی که لباس فرم هنوز هم سالم و قابل استفاده ست، با تغییر رنگ فرم مدرسه عملا آن را غیر قابل استفاده کرده اند با این نوع رفتار چگونه می خواهیم صرفه جویی و پرهیز از اسراف را به بچه ها آموزش دهیم. این لباس دیگر قابل استفاده نیست، چرا که بیرون از مدرسه کاربردی ندارد.

معلوم نیست چه کسی تصمیم گیرنده است!

مادر دیگری نیز ضمن ابراز نارضایتی از این اقدام مدارس می گوید: دلیل اجبار مدارس برای تهیه لباس فرم به صورت هر ساله را نمی دانم... مگر قرار است مدارس با نوع پوشش دانش آموزان ممتاز شوند؟ در طول چهار سال تحصیل فرزندم هر سال ناچار به تهیه لباس فرم شده ایم، در حالی که هم اکنون کلکسیونی از لباس های فرم مدرسه بدون استفاده داریم و معلوم نیست این تصمیمات را چه کسی می گیرد، مدارس و آموزش و پرورش اعتراضات را به هم پاس می دهند.

حسینی، از کارکنان یک کارگاه خیاطی بهترین روش را متحدالشکل کردن لباس فرم دانش آموزان در مدارس و پایه های مختلف دانسته و می گوید: بسیاری از اولیا با نارضایتی به ما مراجعه می کنند و از تصمیمات مدارس شاکی هستند، پوشاکی که ما به عنوان روپوش مدارس تولید می کنیم عمدتا از جنس مرغوب هستند و در صورتی که تغییر مدل یا رنگ نداشته باشند و یا دانش آموز رشد زیادی نداشته باشد، حداقل دو سال قابل استفاده است.

اجبار برای تهیه لباس فرم نو جایز نیست

معاون ابتدایی آموزش و پرورش استان معتقد است در خصوص تهیه فرم به صورت سالانه در صورتی که لباس فرم مشابه سال قبل است، هیچ اجباری جایز نیست.

رضا طاهر خانی با اشاره به این که آموزش پرورش از مدیران مدارس انتظار دارد تا با مدیریت صحیح مانع از ایجاد هزینه اضافه برای خانواده ها شوند، تصریح می کند: تصمیمات مرتبط با کیفیت و نوع لباس فرم مدارس اغلب با مشورت بین مدیریت مدرسه و انجمن اولیا و مربیان اتخاذ می شود و لذا این دو بخش باید شرایط همه اقشار را در نظر بگیرند.

یکنواخت بودن پوشش مهم است؛ اما نو بودن نه !

طاهرخانی با بیان این مطلب که یکنواخت بودن پوشش دانش آموزان حائز اهمیت است، می افزاید: این بدان مفهوم نیست که هر سال باید رنگ و مدل لباس عوض شود بلکه ما اعتقاد داریم باید شرایطی فراهم شود که خانواده ها در سختی قرار نگیرند و در هزینه های اضافی صرفه جویی شود.

وی با بیان این که پیش از این در مدارس نیز سمت مدیریت را بر عهده داشته، اضافه می کند: در آن زمان نیز ما سختگیری نمی کردیم و تنها درخواستمان این بود که دانش آموزانی که لباس فرمشان غیر قابل استفاده است، اقدام به خرید روپوش جدید کنند.

معاونت ابتدایی آموزش و پرورش استان هر گونه اجبار در خصوص تهیه روپوش جدید را در صورت عدم تغییر رنگ و مدل آن تخلف دانسته و بیان می کند: اگر روپوش های قدیمی برای دانش آموز قابل استفاده است مدیران بایدبا خانواده ها همکاری کنند و برای خرید روپوش نو اصرار نکنند در صورت تخلف مدارس و اجبار برای خرید از فروشگاه یا تولیدی خاص روپوش اولیا باید مراتب را به ما گزارش دهند تا با متخلف برخورد شود.

از یک سو نفوذی که انجمن اولیا و مربیان در اتخاذ تصمیمات مدارس دارد و از سوی دیگر اهرم های قانونی تعیین شده از سوی آموزش و پرورش حاکی از آن است که موضوع خرید لباس فرم مدارس به صورت سالانه و اجباری  توجیه ندارد اما اعتراض اولیا در این خصوص بیانگر قدرت اجرایی این مقررات است که در نهایت خانواده ها را به خاطر حفظ موقعیت دانش آموز مجبور به پذیرش اجبار در خصوص خرید لباس فرم جدید می کند.

انتظار می رود آموزش و پرورش و از سوی دیگر مدیران مدارس با نگاهی فراگیر و همه جانبه موضوع را مورد بررسی قرار دهند و با درکی صحیح از شرایط اقتصادی خانواده ها تصمیماتی صحیح و قاطع بگیرند تا خانواده در شرایط نامناسب اقتصادی در تنگنای مالی قرار نگیرند.