البته این کار به خودی خود بد نیست و به ویژه اگر بخواهند رسوایی طرف انکار کننده را اثبات کنند. ولی با توجه به معطلی دوساله برجام و اینکه اروپائیان با احتیاط به این قضیه نگاه می کنند و منافع خودشان را در نظر دارند آیا نباید به راه کارهای دیگر اندیشید. گویند الطارق حدود هزار سال پیش در اسپانیا در جنگی که بین مسلمانان و مسیحیان در گرفت دستور داد کشتی هارا آتش زدند تا سربازان راه فرار نداشته باشند و به آنها گفت تنها یک راه دارید و آن پیروزی است و گر نه باید در دریا ریخته شوید. این اولتیماتوم موثر واقع شد و سربازان پیروز شدند و تنگه هم به جبل الطارق معروف شد.

اینقدر گفته می شود که در صورت بیرون آمدن امریکا از برجام ما برنامه های جایگزین داریم قطعا این برنامه جایگزین و یا یکی از مهم ترین آن در مورد تولید و استفاده از انرژی هسته ای است. ولی توجه به استفاده از توان داخلی که منافاتی با برجام ندارد، چرا همت والا نمی شود تا در چانه زنی ها با قدرت بیشتر بتوانیم کارها را پی گیری کنیم؟ چرا همه چیز را به برجام گره می زنیم؟ آیا نمی شود همانند طارق ملت و دولت تکلیف خود را بدون برجام به محک تجربه بگذارد و بگوئیم فرض ما بر این است که تحریم کامل هستیم حال باید چه کنیم. همه به راستی بسیج شویم و خود را بیازمائیم و نه اینکه همواره منتظر باشیم ترامپ چه می گوید و چه تصمیم می گیرد.



چقدر برای ملتی همچون ایران نازیبنده و تحقیرآمیز است که خود را به نگاه و تصمیمات ترامپ وصل کند و اینکه منتظر باشد تا وی از خر شیطان پیاده شود و به ما و یا به اروپائیان لبخند بزند که «خوب من مشروط پذیرفتم اما این دفعة آخر است» و ما هم همینطور منتظر تا سه چهار ماه دیگر تا چه پیش آید و یا دلخوش از اینکه با اروپائیان قرار داد می بندیم و امریکا را منزوی می کنیم! این ها همه به جای خود محفوظ، البته اگر با همه جوانب حقوقی و اقتصادی کار شود؛ اما باید بدانیم که همه این ها مُسکِّن است.

مسئله جدی ما گرفتن حربه تحریم از دست دشمن و به ویژه امریکا است. تا به جای اینکه ما به دنبال او بدویم او به دنبال ما باشد. به نظر می رسد این زمان زمان طلائی است اگر ما خوب استفاده کنیم. زمانی است که با آنکه ترامپ برای کشورش خوب کار می کند اما وجهه جهانی خود را به عنوان فردی نا متعادل از دست داده است و یا شاید سیاست او این است و با این شامبورتی بازی ها بیشتر کار خودش را به نفع نظام نژاد پرست امریکا پیش می برد. ما باید فکر اساسی بکنیم و به این برنامه های زودگذر سیاسی دل نبندیم.

به نظر می رسد که دولت ما تحریم را باور نکرده و نیز توانایی داخلی را هم باور ندارد و این دو عدم باور و با اتکای به پول نفت که این روزها ممکن است پولش هم به داخل بر نگردد و فقط معادل آن جنس های جور واجور تحویل ما بدهند سبب شده که هنوز به قول معروف این و پا و آن پا می کند تا ببیند چه می شود و کی دل سخت ترامپ و نمایندگان کنگره به رحم می آید و تحریم ها و یا بعضی از آنها را بر می دارد. اما افسوس!



اما شاید تحریم تا اندازه ای باور شده است ولی اعتقاد به توان داخلی در ابعاد گوناگون و به ویژه به بخش کشاورزی و صنایع وابسته به آن هنوز در باور ما و دولتیان نمی گنجد. با آنکه در بعضی زمینه ها به خوبی ملت آزمایش خود را پس داده است: در انرژی هسته ای، صنایع نظامی، در هوا فضا و در نانو تکنولوژی و نیز بعضا صنایع پزشکی و درمان و ...!

نتیجه اینکه یا باید تسلیم آنها شوید و یا به خود آیید و به داخل و توان داخلی توجه کنید و اینقدر به سرمایه گذاری خارجی بدون حضور موثر نیروهای داخلی دل خوش نکنید و گر نه سوراخ دعا گم شده است.

من به چند مصداق این عدم باور که خودشان هم به آن تصریح و اعتراف دارند اشاره می کنم:

1-حذف دلار از برنامه های تجاری با آنکه می¬گویند خوب است ولی چرا بانک مرکزی عمل نمی¬کند و حد اقل با آن تهدید هم نمی کنند. از مسکو باید یاد گرفت و یا دست کم از پاکستان که به محض درگیری لفظی با امریکا اعلام کرد یوان چین را می خواهد جایگزین دلار کند!

2- تلگرام و تهدیدهای آن و کوتاهی جمهوری اسلامی مبنی بر راه اندازی نظام (شبکه) ملی اطلاعات، و در عوض در اختیار گذاردن امکانات در اختیار تلگرام و معتاد کردن بخشی از مردم برای ایجاد کسب و کار که به تعبیر بعضی ها اغلب آن غیرقانونی و تعدی به حقوق مولف در فضای هوشمند (مجازی) است، حال که می خواهند آن را فیلتر کنند مواجه با توقعات و انتظارات بجا و یا تابجای عده ای می شوند. آیا این اهمال کاری نیست؟



3- روآوردن به واردات و بی توجهی به اشتغال موثر و سودمند با کمک بخش خصوصی و دامن زدن به مشاغل خدماتی و کارمندی که جز ضرر در نظام اجرائی بهره ای ندارد، و این روند همچنان ادامه دارد. و پشت کردن به کشاورزی و صنایع وابسته آن!

4-بستن قرارداد های میلیاردی با خارجی ها بدون عنایت کافی به توانمندی های داخلی. این مسئله سابقه 40 ساله دارد. من در دوره نمایندگیم در دور دوم و سوم هم همین گله را از مسئولان داشتم و اعتراض متخصصان و کارگران صنعتی اراک را منتقل می کردم. اما متأسفانه به نظر می رسد همان وضع همچنان پا برجاست. پیشنهاد این است که مجلس از معاون اول به عنوان مسئول اقتصاد مقاومتی بخواهد که هیئتی از حقوقدان ها و متخصصان و کارشناسان غیر جناحی، هم در تنظیم قراردادها و هم در اجرا برای نظارت بر حسن انجام آن تعیین کنند؛ همچنانکه در باره قراردادهای نفتی کردند تا مواظب پرکردن ظرفیت های داخلی و ارتقای سطح آن باشند.