به گزارش News.com، برخی پدیدههای ناشناخته برای بشر محیطهایی را شکل دادهاند که بیشباهت به فضاهای دیگر سیارهها نیست که در ادامه به پنج نقطه از چنین فضاهایی میپردازیم:
مونولیک کالیفرنیا، آمریکا
دریاچهای با قدمت نزدیک به یک میلیون سال که به دلیل شوری بیش از حد و قلیایی بودن آب آن هیچ نوع ماهی در آن زندگی نمیکند و تنها نوع خاصی از میگوی آبهای شور در آن وجود دارد. برخی حشرات قلیادوست نیز در این منطقه هستند که به عنوان منبع غذای پرندههای مهاجر محسوب میشوند.
این دریاچه مملو از برجهای «توفایی» در سطح و زیر آب است، منارها و برآمدگیهایی از جنس کلسیت آهک که حاصل برخورد جریانهای آب شیرین و آب قلیایی در دورانهای باستانی هستند.
برخی از منارههای این دریاچه تا 9 متر بیرون از آب ارتفاع دارند و زیر سطح آب نیز پر از این اجرام است. از سال 1941 به دنبال کمآبی در دشت کالیفرنیا، این منارهها بیشتر از آب بیرون آمدهاند و مناظر جالبی برای بازدیدکنندگان فراهم کردهاند.
مناره توفایی در دریاچه مونولیک
پیچلیک، ترینیداد
جایی در جنوب غرب ترینیداد در نزدیکی روستای لابرئا، دریاچهای وجود دارد که از عجایب طبیعی زمین است. این دریاچه با 46 هکتار وسعت، بزرگترین حوضچه آسفالت طبیعی جهان محسوب میشود که حاصل هزاران سال فرورانش زمین در این منطقه است.
حرکت عمودی لایههای زمین در این منطقه، مقادیر عظیمی از قیر، شن و آب را به سطح رانده و دریاچهای از آسفالت تشکیل داده است که در برخی نقاط میانی عمق آن به 76 متر میرسد.
بخشهایی از این منبع عظیم از سال 1865 در حال استخراج است که از قیر آن برای آسفالت جادهها استفاده شده است. پس از استخراج بخشهایی از قیر، در زیر آن آثار باستانی از زندگی سرخپوستها و فسیلهایی از حیوانات باستانی کشف شده است.
بخشهایی از دریاچه آنقدر محکم است که میتوان روی آن قدم زد
منارههای استرالیا
در فاصله 245 کیلومتری شمال پارک ملی «نام بونگ» در استرالیا صحرایی وجود دارد که منارههایی از جنس سنگ آهک سراسر صحرایی مسطح را پوشانده است.
این منارهها که برخی تا 5 متر ارتفاع دارند هم منظرهای اعجابآور را بهوجود آورده و هم موجب وحشت در دید بازدیدکنندگان میشود. دانشمندان منشاء این ستونهای آهکی را مربوط به 25 تا 30 هزار سال قبل و زمانی که دریا از این منطقه عقب نشسته است میدانند.
بر این اساس در طول این مدت بادهای شدید ساحل، شن و ماسه را از اطراف این ستونها روفته و این منظره شگفتانگیز را به جا گذاشته است.
منارههایی در اشکال فرازمینی در غرب استرالیا
هزاران ستون از جنس سنگآهک سر از میان شنها بیرون آوردهاند.
صحرای آتاکاما، شیلی، مریخی روی زمین
یکی از خشکترین بیابانهای کره زمین که به طول 1000 کیلومتر از جنوب مرز پرو تا شمال شیلی امتداد دارد. این صحرا که از یک سو با اقیانوس و از سوی دیگر با کوههای راکی مسدود شده پوشیده از بیابانهای نمکی، زمینهای سنگلاخ و آتشفشانهای فعال است که در کنار خاک سرخ آن، شباهتی بسیار به سطح مریخ دارد.
در جغرافی به سرزمینهایی که 250 میلیمتر بارندگی در سال دارند بیابان گفته میشود، این در حالی است که در آتاکاما میانگین بارش سالانه یک میلیمتر است و برخی نقاط این صحرا نزدیک به 400 سال است که باران به خود ندیده است.
در این طبیعت خشن تنها برخی انواع کاکتوس و علفهای بسیار مقاوم میتوانند ادامه حیات دهند. آتاکاما بیشک یکی از دیدنیترین نقاط کره زمین است.
مجموعه این مشخصات این بیابان را به محلی ایدهآل برای رصد آسمان تبدیل کرده و دهها رصدخانه نوری و رادیوی با صدها تلسکوپ در آن تأسیس شده است.
نزدیکترین طبیعت به سطح مریخ
یکی از خشکترین مکانهای سیاره ما
السمر، کانادا
در شمال کانادا و جایی در قطب شمال درهای یخچالی وجود دارد که شبیه هیچ جای دیگری نیست. یخچال طبیعی جزیره «السمر» از میان درهای میگذرد و چشمههای سولفور ردی زرد کمرنگ روی یخها باقی میگذارد. در هیچ نقطه دیگری روی زمین نمیتوان سولفور و یخ را به طور طبیعی کنار یکدیگر دید و تنها نقطه شناخته شده دیگر، قمر یخزده مشتری یعنی اروپاست که با منابع زیر سطحی سولفور است که روی یخهای آن جاری میشوند.
یک رد زرد از سولفور جاری
خطوطی که سولفور روی یخچال طبیعی ایجاد کرده است
منبع: آنا
6421738