مهمترین مورد در این زمینه، گردشگری پایدار و مسئولانه است که باید با رعایت اصول عدالت اجتماعی و اقتصادی و با احترام کامل به محیط‌زیست و فرهنگ‌ها انجام شود. این نوع گردشگری، می‌تواند به نیروی محرکه برای کمک به اقتصادهای روستایی وابسته به کشاورزی تبدیل شود و غالبا توسط مزارع خانوادگی کوچک در مناطق حاشیه‌ای مشخص می‌شود که درآمد اندکی در این زمینه دارند.
گردشگری روستایی باید برای آموزش شیوه‌های جدید ارتباط با یکدیگر و طبیعت استفاده شود. بنابراین، سفر به مقصد روستایی می‌تواند حمایت‌کننده کار محلی و مزارع کوچک باشد که فعالیت آن‌ها با قوانین طبیعت سازگار است.
روز جهانی گردشگری سال ۲۰۲۰، با موضوع "گردشگری و توسعه روستایی" نقش مهمی که گردشگری در ایجاد فرصت‌های خارج از شهرهای بزرگ و حفظ و ترویج فرهنگ و میراث در سراسر جهان دارد را برجسته می‌کند. امسال فرصتی برای ارتقاء توان گردشگری برای ایجاد فرصت‌های شغلی در این زمینه خواهد بود. همچنین می‌تواند شامل پیشرفت و برجسته‌سازی نقش منحصربه‌فرد گردشگری در حفظ و ارتقاء میراث طبیعی و فرهنگی و مهار مهاجرت شهری باشد.
گردشگری و توسعه روستایی، توانایی منحصربه‌فرد این بخش را در ایجاد توسعه اقتصادی و فراهم آوردن فرصت‌هایی در خارج از شهرهای بزرگ، ازجمله جوامع دور ایجاد می‌کند.
گردشگری به جوامع روستایی کمک می‌کند تا میراث طبیعی و فرهنگی منحصربه‌فرد خود را حفظ و از پروژه‌های حفاظت، ازجمله حفاظت از گونه‌های در معرض خطر، سنت‌ها یا غذاهای محلی ازدست‌رفته حمایت کنند.برای بسیاری از جوامع روستایی، گردشگری به معنای فرصت است. گردشگری روستایی می‌تواند شغل و توانمندسازی اقتصادی ازجمله برای زنان و جوانان فراهم کند.
سفر به جوامع روستایی، توانایی محافظت و ارتقاء محیط طبیعی و فرهنگ و میراث را می‌دهد و گردشگران نیز از تجربیات بی‌نظیر روستایی لذت خواهند برد.
در سال ۲۰۲۰، روز جهانی گردشگری اهمیت این بخش را برای آن جوامعی جشن می‌گیرد که از این راه، جامانده‌اند. برای تعداد بی‌شماری از جوامع روستایی در سراسر جهان، گردشگری پیشگام اشتغال و فرصت‌هاست.
توسعه از طریق گردشگری می‌تواند جوامع روستایی را زنده نگه دارد. تخمین زده‌شده که تا سال ۲۰۵۰، ۶۸ درصد از جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی کنند و این در حالی است که ۸۰ درصد از افرادی که در حال حاضر در فقر شدید زندگی می‌کنند، خارج از شهرها هستند.
شرایط روستاها برای جوانان دشوار است، زیرا جوانان در جوامع روستایی سه برابر بیشتر از افراد مسن، بیکار هستند و گردشگری می‌تواند شاهراه نجات آنان باشد و به جوانان فرصتی برای تامین زندگی بدون مهاجرت به شهرهای دیگر ارائه کند.
هر بحران بزرگی، مانند همه‌گیری بیماری کووید- ۱۹، فرصت‌هایی برای بازنگری در سیستم‌های مختلف ایجاد می‌کند و می‌تواند آن‌ها را در برابر شوک‌های بعدی مقاوم‌تر کند. این امر در مورد مناطق روستایی نیز صادق است.
در بعضی از کشورها، مناطق روستایی به‌عنوان محلی موقتی، اما امن برای ساکنان شهری محسوب می‌شوند. نگاهی عمیق‌تر نشان می‌دهد که همه‌گیری می‌تواند الگوی مصرف و تولید، عادات کاری از راه دور و اشکال تحرک را تغییر دهد و ممکن است فرصت‌های جدیدی برای رشد پایدار در مناطق روستایی ایجاد کند.
بازنگری جهانی‌شدن زنجیره‌های تولید نیز می‌تواند فرصت‌های جدیدی را در برخی مناطق روستایی ایجاد کند. بااین‌حال، کسب‌وکارهای روستایی و ساکنان این مناطق با فشارهای زیادی، ازجمله فشارهای ناشی از بیماری همه‌گیر و اقدامات مرتبط با مهار بیماری مواجه شده‌اند.
ویژگی‌های جمعیتی (داشتن سهم بالاتر از جمعیت سالمند)، ویژگی‌های جغرافیایی (مسافت بیشتر برای دسترسی به مراکز بهداشتی درمانی)، کاهش کارکنان و امکانات بهداشتی درمانی، عاملی است که می‌تواند در پاسخگویی به بیماری همه‌گیر در این مناطق اختلال ایجاد کند. علاوه بر این، کاهش تقاضا در برخی از بخش‌ها ازجمله معدن‌کاری و گردشگری به‌شدت به اقتصاد روستایی ضربه خواهد زد.
شناسایی فرصت‌ها
بحران همه‌گیری بیماری کووید- ۱۹ باعث تسریع در استفاده از ابزارهای دیجیتالی شده است. استفاده از دورکاری، آموزش از راه دور و خدمات الکترونیکی، عاملی مهم در این زمینه است. به‌ویژه در مناطق روستایی که مسافت و زمان رفت‌وآمد، طولانی‌تر است، این موضوع بسیار اهمیت دارد و می‌تواند عاملی برای جذابیت مناطق روستایی شود. در مناطق روستایی، افزایش ارتباطات، می‌تواند فرصت‌های بیشتر برای کار، همکاری و یکپارچگی منطقه‌ای بین مناطق روستایی و اطراف آن‌ها ایجاد کند.
بنابراین، شیوع بیماری کووید- ۱۹، ممکن است انگیزه رشد شرکت‌ها و مشاغل جدیدی باشد که راه‌حل‌های دیجیتالی ارائه دهند و شهرها و مناطق روستایی را به روش یکپارچه‌تری به هم متصل کنند.
به دلیل تمرکز بالای مشاغل در مناطق بزرگ شهری، استفاده از شبکه‌های توزیع از راه دور، می‌تواند ارتباط بین مناطق روستایی و شهری را افزایش دهد. فرصت دیگر، می‌تواند مربوط به تغییر در اولویت‌های اجتماعی و سیاست، نسبت به خدمات مجاورت، مصرف محلی بیشتر و بازیابی صنایع راهبردی باشد. ممکن است تغییر در عادات خرید به نفع کالاها و سایت‌های گردشگری محلی باشد و مشاغل کوچک محلی را به تولیدکنندگان عمده تبدیل کند.
به‌عنوان‌مثال، ازنظر گردشگری، مقصدهای پرجمعیت ممکن است کاهش زیادی در گردشگری داشته باشند و این در حالی است که مقاصد کوچکتر ممکن است محبوبیت بیشتری پیدا کنند.
این تغییرات، همچنین می‌تواند به نفع انتقال به سمت اقتصاد کربن صفر باشد. درواقع، مناطق روستایی برای انتقال محیط‌زیست و انرژی از دو طریق بسیار مهم هستند؛ نخست، بخش‌های اقتصادی روستایی ازجمله کشاورزی، معدن و جنگلداری، انتشاردهنده‌های مهم گازهای گلخانه‌ای هستند. کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای در این بخش‌ها برای جلوگیری از بدترین تاثیرات تغییرات آب‌وهوایی و حفاظت از تنوعی زیستی، اگرچه ازنظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه نیست، اولویت اصلی در سال‌های آینده خواهد بود.
دوم، مناطق روستایی اکثریت قریب به‌اتفاق، زمین، آب و سایر منابع طبیعی را در خوددارند که برای جذب دی‌اکسید کربن(CO۲)، ارائه خدمات سیستم زیست‌محیطی و حفاظت از تنوع زیستی اساسی هستند.
سرانجام، این بحران، فرصتی را به جوامع روستایی می‌دهد تا بتوانند شبکه‌های محلی و ساختارهای تعاونی خود را برای مواجهه با شوک‌های اقتصادی آینده، تحریک و تقویت کنند.
منابع
timeanddate.com
news.gtp.gr
unwto.org
humandevelopment.va
انتهای پیام
