طی پانزده سال گذشته سفرهایی به چین داشتم و سه ترم هم در دانشگاه پکن برای تدریس در دوره‌های عالی دعوت شدم. همچنین در یک دانشگاه دیگر که مسلمانان زیادی هستند (تقریبا ۲۰۰۰ دانشجوی مسلمان)، درس حکمت اسلامی، فلسفه اسلامی و عرفان اسلامی تدریس کرده‌ام.

ساختار دانشگاهیان چین طی چند سال اخیر تغییر کرده است. ۱۷ ـ ۱۸ سال پیش که به شانگهای رفته بودم، یک دانشگاه علوم انسانی مربوط به دوره مائو را تعطیل کرده بودند. بعد از چند سال این دانشگاه را بازسازی کردند و چنان عظیم شده بود که من تعجب کردم. طی سه سال اخیر که به دانشگاه پکن می‌روم چندین ساختمان اضافه کرده‌اند.

چینی ها درباره به روزکردن دانشگاه ها جدی سرمایه‌گذاری می‌کنند. قوانین خاص خود را دارند. در دانشگاه پکن می‌دیدیم که قوانین علمی خیلی زیاد است و استادان خیلی خوب و دانشجویان خیلی خوبی تربیت می‌کنند. آنها دانشجویان ممتاز خودشان را به کشورهای مختلف می‌فرستند و استادان درجه یک خودشان را از آمریکا به چین می‌آورند. چند نمونه دیده‌ام که خیلی آدم‌های برجسته‌ای بودند که مثلا در هاروارد درس می‌دادند و به چین آمده و آن‌جا تدریس می‌کنند یعنی از تجربه آن‌ها به خوبی استفاده می‌شود. 

از تجربه تدریس در چین دریافتم که مردم و دولت چین، دانشجویان خود را به بهترین دانشگاه‌های خارج از کشور می‌فرستند و خصوصا در هر ساله در دانشگاه‌های خودشان به روزرسانی علم و دانش، سرمایه گذاری جدی می کنند.