به گزارش ایسنا، اندیشکده مؤسسه توسعه خارجی (ODI) در لندن اعلام کرد در فاصله سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ دولت‌های گروه ۲۰ حمایت مستقیم از معدنکاری زغال سنگ را بیش از نیمی کاهش دهند و به طور میانگین، سالانه از ۲۲ میلیارد دلار به حدود ۱۰ میلیارد دلار رساندند.

اما در همین مدت یارانه‌های نیروگاههای زغال سوز را افزایش دادند و سالانه از ۱۷ میلیارد دلار به ۴۷ میلیارد دلار رساندند و به خصوص از ساخت و ساز چنین نیروگاه‌هایی در کشورهای اغلب محروم‌تر حمایت کردند.

چین و ژاپن که میزبان نشست هفته جاری سران گروه ۲۰ در اوزاکا است، بزرگترین فراهم کنندگان فاینانس دولتی برای نیروگاههای زغال سوز بودند و پس از آنها کشورهای کره جنوبی و هند قرار می‌گیرند.

طبق این پژوهش، اگرچه هزینه از بودجه عمومی روی زغال سنگ کاهش پیدا کرده اما اشکال دیگر حمایت از سوی مؤسسات فاینانس توسعه، آژانس‌های اعتبار صادرات و شرکت‌های دولتی افزایش پیدا کرده است. به این ترتیب کشورهای پیشرفته سیستم‌های انرژی کثیف را به کشورهایی که در مراحل اولیه توسعه بi سر می‌برند صادر کرده‌اند.

این کشورها شامل بنگلادش، اندونزی، پاکستان و ویتنام هستند که در این کشورها حمایت خارجی از نیروگاههای زغال سوز باعث شده است روند بکارگیری سیستم‌های انرژی تجدیدپذیر آهسته شود و آنها را گرفتار ریسک‌های آلودگی هوا ساخته است.

بر اساس گزارش بنیاد تامسون رویترز، زغال سنگ در حال حاضر حدود ۴۰ درصد از برق جهان را تأمین می‌کند.

کارشناسان انرژی می‌گویند به دلیل اینکه نیروگاههای زغال سوز جدید حدود ۴۰ سال عمر دارند که طی آن هزینه‌های آنها باید به سرمایه گذاران برگردانده شوند، ساخت نیروگاههای زغال سوز ممکن است کشورها را وادار کند پس از دوران حذف زغال سنگ همچنان به استفاده از این نیروگاه‌ها ادامه دهند.

برای اینکه جهان به اهداف آب و هوایی خود نائل شود دورنمای زغال سنگ بایستی به شکل چشمگیر و به زودی تغییر قابل توجهی پیدا کند. گزارش اخیر برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد هشدار داده که حفظ گرمایش جهانی در پایین دو درجه سلسیوس یا ۳.۶ درجه فارنهایت، مستلزم بستن همه نیروگاه‌های زغال سوز در جهان پیش از سال ۲۰۵۰ یا مجهز کردن نیروگاه‌ها به فناوری است که قادر به حذف همه آلایندگی ایجاد شده باشد.

انتهای پیام