به گزارش خبرنگار اقتصاد بین الملل خبرگزاری فارس، طی سال های گذشته روسیه تلاش خود را برای بازگشت به دوران اوج خود و تبدیل شدن به یک قدرت بین المللی افزایش داده است.

این کشور با تبدیل شدن به تأمین کننده اصلی گاز اروپا و هچنین نفوذ در اقتصادهای منطقه یورو از جمله سوئد، توانسته است فضای مناسبی را برای حضور اقتصادی و تقویت مواضع بین الملل خود در جهان و بخصوص اتحادیه اروپا فراهم کند.

روسیه به دلیل پتانسیل های سیاسی و اقتصادی بالقوه خود، منابع نفتی و محبوبیت تولیدات نظامی آن در بین بسیاری از کشورهای بزرگ جهان، ملزومات حضور قدرتمند در عرصه بین المللی را برای خود فراهم کرده است.

این کشور به طور طبیعی همواره و در همه موارد منافع ملی خود را در برخورد با رویدادهای بین المللی در نظر می گیرد و به طور کلی گذشتن از منافع ملی در برابر منافع دیگر کشورها از نظر سیاسی و اقتصادی منطقی نیز به نظر نمی رسد اما منافع ملی این کشور در بسیاری از موارد طی سال های گذشته در مقابل منافع غرب قرار گرفته است.

تا کنون مقابله با روسیه نه از نظر سیاسی و نه از منظر اقتصادی برای غرب منطقی به نظر نمی رسید چرا که از یک طرف اجماع برای مقابله با این قدرت بین المللی در جبهه غرب وجود نداشته است و از سوی دیگر هزینه های آن برای غرب از جمله اروپا که وابستگی های سیاسی و اقتصادی زیادی با روسیه داشته است نه صرفه اقتصادی داشته است و نه از نظر سیاسی مقرون به صرفه بوده است.

در حال حاضر در صورت چشم پوشی از منافع سیاسی موجود در تحریم روسیه برای غرب، این اقدام بسیار غیر منطقی و به نوعی خود زنی اقتصادی بخصوص برای اتحادیه اروپا محسوب می شود.

این اقدام غرب نه تنها باعث اقدامات متقابل روسیه علیه اروپا می شود بلکه امنیت انرژی اتحادیه اروپا را در تأمین گاز به صورت مداوم با چالش مواجه می کند که این مسئله از نظر اقتصادی به هیچ عنوان به نفع اروپا نخواهد بود.

از نظر اقتصادی تنها برنده اقتصادی این تقابل، آمریکا و برخی کشورها نظیر کانادا و استرالیا خواهند بود، چراکه با کاهش قدرت روسیه در سطح اتحادیه اروپا، این کشورها می توانند حضور و نفوذ اقتصادی خود را در این اتحادیه افزایش داده و در نتیجه منافع حضور روسیه را با تضعیف آن عاید خود کنند،اما باید دید چه چیزی منافع اروپا را با چالش های ذکر شده هم سو با منافع آمریکا و دیگر هم پیمانان آن قرار داده است.

طی سه سال گذشته و با آغاز ناآرامی های داخلی در سوریه، غرب و دقیقا همین جبهه موجود علیه روسیه، سعی داشته است تا با حمایت از مخالفان دولت روسیه، بشار اسد را به عنوان یکی از مهره های مهم محور مقاومت کنار زده و حاشیه امنی برای حضور خود در خاورمیانه و همچنین افزایش امنیت رژیم صهیونیستی فراهم کنند.

این اقدام غرب تا زمان آغاز حمایت های روسیه و ایران از سوریه با موفقیت در پیش بود اما پس از ورود روسیه و ایران به عرصه سیاسی حمایت از دولت و مردم سوریه، پیشروی غرب به سوی اهداف خود نه تنها متوقف بلکه این کشورها در برابر پیروزی های سیاسی و ارتش سوریه وادار به عقب نشینی از مواضع خود شدند.

این عقب نشینی ظاهری غرب را نسبت به اهداف خود حریص تر کرده است به گونه ای که پس از شکست در سوریه این کشورها حاضر شده اند بسیاری از منافع خود را به خطر انداخته و به مقابله با محور اتحاد روسیه، ایران، چین، سوریه و ... بپردازد.

غرب در این تقابل منافع بسیاری را برای خود متصور شده است و به همین دلیل حاضر شده است تا بسیاری از اصلی ترین پیوندهای بین المللی خود را قربانی این مناقشه کند و به نظر می رسد اوکراین تنها بهانه ای برای یورش به منافع بین المللی روسیه است.

اگرچه چین، روسیه و ایران و همچنین برخی دیگر از کشورها به طور همزمان از سوریه در برابر غرب و شورشیان حمایت کردند اما روسیه بیشترین حمایت را از سوریه به طور عملی صورت داد.

روسیه نه تنها در برابر تهدیدات آمریکا و غرب در شورای امنیت در کنار سوریه ایستاد، بلکه در زمان تهدیدات مختلف با ارسال کمک از این کشور حمایت کرد. روسیه پس از تهدید آمریکا برای حمله به سوریه ناوهای خود را به سوی سوریه به نشانه حمایت ارسال کرد، این کشور همچنین با آغاز تجاوزات هوایی رژیم صهیونیستی سامانه پدافند قوی خود را به سوریه تحویل داد تا این تجاوزات در نطفه خفه شوند.

ایران نیز که در حال حاضر تحت شدید ترین تحریم های اقتصادی غرب قرار دارد و این کشورها در عمل نمی توانند اقدامات خصمانه تری را علیه ایران در حوزه اقتصادی صورت دهند،بنابر این می توان به این نتیجه رسید که رویکرد غرب تنها حمایت از اوکراین نبوده و این کشورها به گونه ای از شکست های خود از پیمان نانوشته سوریه، ایران، روسیه و چین به تنگ آمده اند که برای ضربه به این همبستگی بین المللی حتی حاضر شده اند از برخی از مهمترین منافع اقتصادی خود چشم پوشی کنند.

سجاد زمانی علیشاه