۱- شهروندان، فرصت مقایسه پیدا می‌کنند؛

۲- چون مقایسه می‌کنند، بیشتر فکر کرده و دقیق‌تر تحلیل می‌کنند؛

۳- حرف زدن، مسئولیت ایجاد می‌کند؛

۴- تاریخ مهلت، قداست پیدا ‌می‌کند؛

۵- دولت مجبور می‌شود سراغ متخصص برود؛

۶- فکر جای عصبانیت را می‌گیرد؛

۷- تخصص جای توصیه را می‌گیرد؛

۸- گفتار درمانی، دوام نمی‌آورد؛

۹- کیفیت صادرات و تولید داخلی سریع اصلاح می‌شود؛

۱۰- خبرنگاران حرفه‌ای رشد می‌کنند و منبع فکری می‌شوند؛

۱۱- سیستم‌ سازی جای مدیریت فردی را می‌گیرد؛

۱۲- جامعه به سخن دروغ سریع‌تر پی می‌برد؛

۱۳- نگهداری از محیط زیست برای همه واجب می‌شود؛

۱۴- با به روز شدن، مشکلات سریع‌تر حل می‌شوند؛

۱۵- افراد و بنگاه‌هایی که می‌توانند رقابت کنند، پایدارتر می‌مانند؛

۱۶- چون رقابت و تولید اولویت پیدا می‌کنند، حکمرانی با توسعه مساوی می‌شود؛

۱۷- تملّق، کاربرد خود را از دست می‌دهد؛

۱۸- fact جای نمایش مدیران را می‌گیرد؛

۱۹- زحمت بیشتر، جای حسادت را می‌گیرد؛

۲۰- به واسطه‌ی کار و تلاشی که افراد می‌کنند، وقت تخریب دیگران را پیدا نمی‌کنند؛

۲۱- کسانی که حرف نو نمی‌زنند، از صحنه خارج می‌شوند؛

۲۲- رسانه‌ها نمی‌گذارند مدیران عوام فریبی کنند؛

۲۳- شهروندان، تفاوت تحلیل از Propaganda را تشخیص می‌دهند؛

۲۴- جامعه متوجه می‌شود کار جمعی تعیین کننده‌است؛

۲۵- چون رقابت و یادگیری افزایش پیدا می‌کنند، ثروت تولید می‌شود؛

۲۶- دیگر نمی‌توان هم زمان ۱۵ شغل داشت؛

۲۷- مدیران مجبور می‌شوند مشکلات را حل کنند و نه مدیریت؛

۲۸- افراد Showman، نمی‌توانند طولانی فیلم بازی کنند؛

۲۹- حرف ناپسند زدن، هزینه پیدا می‌کند؛

۳۰- نمی‌توان طولانی مدت، اطلاعات و تحلیل غلط ارائه داد.