به گزارش خبرنگار ایسنا، تولید فولاد بویژه تولید فولاد خام از جمله صنایع سرمایه‌بر است که نیاز به سرمایه بسیار بالا دارد. بسیاری از کشورهای در حال توسعه از نبود سرمایه کافی برای اجرای پروژه های توسعه خود رنج می برند و مجبورند که این سرمایه را از کشورهای توسعه یافته تامین کنند.

به‌طور کلی نبود سرمایه در کشورهای در حال توسعه یکی از مهمترین عوامل توسعه نیافتگی است. در ایران نیز کمبود منابع مالی کاملا محسوس است و یکی از عوامل مهم به تاخیر افتادن و نیمه تمام ماندن طرح ها محسوب می‌شود.

به گفته بهمن قاسمی - عضو انجمن فولاد - رفع رکود در این صنعت لازمه رشد صادرات است و در شرایطی که بازارهای جهانی فولاد وضعیت چندان مناسبی ندارند اگر تولیدکنندگان ایرانی بتوانند در سبد محصولات خود تنوع ایجاد کنند، می توانند از بحران فعلی عبور کنند.

وی با اشاره به استاندارد‌های موجود در این حوزه گفت: مطابق استانداردها، هر کارخانه فولاد باید برای سه ماه آینده خود مواد اولیه داشته باشد اما هم اکنون برخی کارخانه ها تنها برای ۱۰ روز آینده خود مواد اولیه تهیه می‌کنند، چرا که تأمین مواد اولیه نیازمند نقدینگی بالایی است.

به طور کلی صنعت فولاد ایران به دلایل فوق نتوانسته روند ترسیم شده‌ای برای رسیدن به اهداف چشم انداز 1404را با سرعت و آهنگ لازم طی کند.

در همین راستا نعمت زاده - وزیر صنعت، معدن و تجارت - بر ضرورت فعالیت این واحدها در تکمیل زنجیره تولید تا استحصال فولاد تاکید و ابراز امیدواری کرد که با فعالیت بیشتر، کمبودها جبران شود و به اهداف تعیین شده دست یابیم.

وی با بیان اینکه واحدهای تولید کننده فولاد کشور با کمبود شش میلیون تنی گندله مواجه هستند و در این زمینه می توان مانند سایر حوزه ها نظیر صنعت پتروشیمی، شرکتی واحد و مستقل گندله و سنگ آهن در قالب یک مدیریت متمرکز تشکیل داد، اظهار کرد که این مساله باعث می‌شود علاوه بر رفع مشکلات زیر بنایی نظیر آب، برق، گاز، جاده ، سرعت اجرای طرح ها افزایش یابد.

به گفته نعمت زاده هم اکنون شرکت های صنعتی و منطقه ویژه اقتصادی در کشور وجود دارد که ایمیدرو زیربناهای لازم برای واحدهای صنعتی مستقر در آنها را تامین می کند و سرمایه گذاران می‌توانند از آن استفاده کنند.

از سوی دیگر با توجه به نقش کلیدی صنعت فولاد به عنوان صنعت مادر که تامین کننده مواد اولیه بسیاری از صنایع دیگر است و همچنین فراهم بودن شرایط لازم در کشور از جمله انرژی فراوان، مواد اولیه، موقعیت مناسب و نیروی انسانی مستعد برای ایجاد کارخانه های جدید فولادی، از پتانسیل این صنعت آن طور که شایسته است در رسیدن به برنامه افزایش ظرفیت فولاد در کشور و همچنین توسعه سایر بخش ها استفاده نشده است.

این در‌حالی است که بسیاری از کشورها که شرایط و موقعیت و مزیت ایران در تولید فولاد را نداشتند، توانسته‌اند با محوریت صنعت فولاد به توسعه برسند. بسیاری از این کشورها با جذب سرمایه از کشورهای صنعتی و با مشارکت و همکاری با آنان در پروژهای فولادی توانستند به سرعت از تولید فولادهای معمولی به توان تولید با تکنولوژی بالاتر و صدور محصولات کم وزن برسند به همین دلیل انتظار می‌رود ایران نیز به همین سمت حرکت کند.

اکنون گرچه کارخانه های ایران تولیدات با کیفیت و در حد استانداردهای بین‌المللی دارند و بسیاری از کشورهای صنعتی تراز اول دنیا، مشتری این محصولات هستند اما سرعت رشد تولیدات فولادی ایران برای ایجاد ظرفیت های جدید پایین است تا جایی که هنوز به دلیل مشکلات مالی در تامین نیازهای داخل کمبود داریم.

این امر ضرورت یادگیری و تولید فولادهای خاص با تکنولوژی های برتر، کم وزن‌تر، دستیابی به تکنولوژی، دانش فنی و طراحی را برای رقابت با فولاد سازان و شرکت های بین المللی فراهم می‌کند.

بسیاری از کشورها با استفاده از سرمایه گذاری مشترک با شرکت های صاحب تکنولوژی بر تر این مسیر را طی کردند به همین دلیل به نظر می رسد کمیته سرمایه گذاری بخش فولاد و صنایع پایین دستی و واسطه ای آن و شرکت ملی فولاد ایران و دیگر نهادهای سیاستگذار ذی‌ربط برای توسعه صنعت فولاد باید استراتژی خود را در تعریف پروژه های جدید و جذب سرمایه به این سمت جهت دهند.

انتهای پیام