میثم بهرامی - خبرآنلاین؛ ما ایرانی ها همیشه بهترین هستیم. یا بهترین در جهان، یا بهترین در آسیا، یا بهترین در خاورمیانه! وقتی در رشته ای یا تخصصی خیلی ضعیف باشیم، حداقل در خاورمیانه بهترین هستیم. وقتی هم که در آن رشته هم سطح بهترین های دنیا باشیم، مطمئنیم که در دنیا بهترینیم و هیچ کشوری بالاتر از ما نیست! این حس خود برتر بینی، در وجود ما نهادینه شده است.

فوتبال ایران سال هاست که دیگر در آسیا حرف اول را نمی زند. خودمان هم این را می دانیم. اما هر وقت صحبتش می شود، می گوییم ایران بهترین تیم آسیاست. در جام جهانی با آرژانتین که هم گروه شدیم، اولش می گفتیم خدا کند بیشتر از سه گل نخوریم. بعد که یک بر صفر باختیم، عده ای ناراحت بودند که چرا باختیم و عده ای هم انتقاد می کردند که نباید می باختیم!

تیم ملی فوتبال با هر کشور آسیایی که بازی دارد، ایران محکوم به پیروزی است چون ما بهترینیم. دیگر کاری نداریم که ما چقدر در فوتبالمان سرمایه گذاری کردیم و کشور رقیب چه پتانسیلی در فوتبال آسیا و جهان دارد. اصلا نگاه نمی کنیم که ما رده های پایه و بازی های تدارکاتی درجه یک را رها کرده ایم و سایر کشورهای آسیایی، سرمایه گذاری عظیمی در فوتبالشان داشته اند. ما باید همه تیم های آسیایی را ببریم، چون زمانی در فوتبال قهرمان آسیا بودیم و همین قهرمانی کافی است تا برای همیشه خودمان را بهترین تیم فوتبال آسیا بدانیم.

در والیبال اما ماجرا متفاوت است. در والیبال خودمان را بهترین تیم آسیا نمی دانیم، بلکه ما بهترین تیم جهانیم. بهترین تیم جهان هستیم چون توانسته ایم روسیه، لهستان، آمریکا، برزیل و ایتالیا که هر کدام کوله باری از افتخارها و مقام های مختلف دارند را شکست دهیم. پس هر وقت که با این تیم ها و هر تیم دیگری بازی می کنیم، باید و باید برنده باشیم. در مرام ما شکست هیچ معنایی ندارد.

در مرام ما اینکه بازیکنی سرویس بزند و توپش به تور بخورد وجود ندارد. همه بازیکنان باید تمام سرویس هایشان را طوری بزنند که با سرعت 120 کیلومتر بر ساعت از تور بگذرد و در زمین حریف بخوابد. غیر از این را قبول نداریم. اگر هم در یک ست چند سرویس را خراب کنیم، نتیجه می گیریم که ایرانی ها کلا در سرویس زدن مشکل دارند!

در مرام ما وقتی تیم ملی والیبال بازی اول مقابل لهستان را می برد، حتما و حتما در بازی دوم هم برنده می شود. امکان ندارد به چیزی غیر از این فکر کنیم. استدلال قشنگی هم داریم؛ وقتی بازی اول را بردیم، چرا نتوانیم بازی دوم را ببریم؟ کلا در مرام و ذات ما خیلی نکته های قشنگ وجود دارد. اما حیف که واقعیت با افکار ما متفاوت است.

اینکه ما همیشه باید همه جا برنده باشیم، اینکه ما وقتی ست اول را می بریم پس باید ست دوم را هم راحت ببریم، اینکه ما وقتی بازی اول را از یک کشور می بریم باید در بازی دوم هم برنده باشیم، اینکه ما همیشه باید در مسابقات مختلف به مراحل بالاتر صعود کنیم، اینکه ما حتی پس از شکست مقابل لهستان هم به خودمان اجازه می دهیم از عملکرد ملی پوشان والیبال و کادر فنی آن ها ایراد بگیریم، برای خودمان بسیار عادی و روزمره است. سال هاست که با این شرایط زندگی می کنیم. اما نباید انتظار داشته باشیم کسی که از کشوری دیگر آمده، این شرایط را عادی بداند.

کواچ سرمربی تیم ملی والیبال می داند که ایرانی ها چه اخلاقی دارند. اما با این حال چند وقت یک بار به ما یادآوری می کند که ممکن است این نوع دیدگاه از نظر همه عادی نباشد. او دیشب هم بعد از پیروزی مقابل روسیه به ما یادآوری کرد که بعضی وقت ها توقع مان بیش از حد بالا می رود. کواچ دیشب بعد از شکست دادن روسیه گفت: «قبل از شروع بازی‌ها با دیدن تیم‌های آمریکا، لهستان و روسیه در کنار ایران، فکر می‌کردیم چه تیمی آخر شود؟ این عادت برای شماست که فکر کنید در جهان در همه چیز اول هستید اما من می‌گویم ایران یک تیم تازه به قدرت رسیده در والیبال جهان است.»

کواچ راست می گوید. ما همیشه در جهان در همه چیز بهترین نیستیم. بد نیست به خودمان یادآوری کنیم که پیش از شروع مسابقات این فصل لیگ جهانی، شانسی برای صعود ایران متصور نبودیم و حتی بعضی از کارشناسان می گفتند به این دلیل که ایران هیچ شانسی برای صعود به مرحله بعد ندارد، باید با ترکیبی جوان به این مسابقات برویم تا نسل جدیدی را در والیبال ایران تربیت کنیم. حالا خود ما شرایط چند ماه گذشته را فراموش کرده ایم انتقاد می کنیم که چرا ایران نتوانست به مرحله بعدی برود. انصاف هم بد چیزی نیست!

43 43