به گزارش ایسنا؛ بازوی مکانیکی در دوران شاتل توسط سازمان فضایی کانادا اختراع و در اختیار ناسا گذاشته شد تا از آن برای قراردادن ماهواره‌هایی که در مخزن بار شاتل بودند در فضا استفاده شود. بعدا این دستگاه تکامل پیدا کرد و توانایی‌هایش افزایش یافت.

نوع پیشرفته آن در یکصدمین ماموریت شاتل فضایی در 8 آوریل سال 2001 به مدار زمین برده و بر روی بدنه خارجی ایستگاه فضایی نصب گردید. این دستگاه نقش کلیدی در نصب اجزای مختلف ایستگاه و حفظ و نگهداری آنها دارد چون می تواند تجهیزات و لوازم را در اطراف ایستگاه انتقال دهد، سکوی نگهداری فضانوردانی باشد که در فضا کار می‌کنند و ابزارهای خدمات و سفینه‌های باربری و یا قطعاتی را که قرار است به ایستگاه متصل شوند پشتیبانی کند. همچنین در مواقع مورد نیاز فضانوردان با دوربین‌های نصب شده روی آن بدنه خارجی را مورد بازرسی قرار دهند و به این ترتیب دیدبانی بیرون ایستگاه را بر عهده دارد.

این جرثقیل چند کاره با طول . 17.6 متر دارای هفت قسمت مفصلی(یک لولای اصلی آرنج در وسط و سه مفصل چرخشی در هر "مچ") است. 1800 کیلوگرم وزن و 35 سانتی متر قطر دارد و در شرایط بی‌وزنی قادر به حمل بارهای بزرگ تا 116000 کیلوگرم است. اداره این دستگاه را فضانوردان ساکن ایستگاه با استفاده از یک سامانه پیشرفته کامپیوتری انجام می‌دهند.

اما آنچه بیش از خود بازوی مکانیکی برای ما افرادی زمینی جذابیت دارد شجاعت فضانوردانی است که در فضای باز کیهانی خود را به این بازوی مکانیکی می‌سپارند و با ایستادن روی آن(گرچه پوتین‌های آنها با گیره‌هایی محکم به آن بسته شده) در فاصله 400 کیلومتری زمین به فعالیت می پردازند. به عنوان نمونه عکس‌هایی می بینید از فضانورد ناسا استیفن رابینسون ضمن راهپیمایی در بیرون ایستگاه فضایی بین‌المللی، دردل تاریکی فضا و افق زمین که حتی تصور آن انسان را به وحشت می‌اندازد.

انتهای پیام