یکی از دبیرستان های استان لرستان این هفته شاهد بی سابقه ترین حرمت شکنی ها به جایگاه معلم بود و دانش آموزی خشمگین گستاخانه وارد کلاس شد و ناسزاگویان در مقابل همکلاسی های خود با چاقو به جان معلمش افتاد.



او حرمت علم ، دانش ، مدرسه و کلاس و درس و مشق را یکجا شکست و احساسات میلیون ها دانش آموز و معلم را جریحه دار کرد و جامعه فرهنگ و تعلیم و تربیت کشورمان را در اندوه و ماتم فرود برد.



بزرگان علم و ادب گفته اند هرگز نباید تیزی و برندگی زبان خود را به سوی پدر، مادر و معلم خود نشانه روی ولی این دانش آموز لرستانی در کمال ناباوری با تیزی چاقوی براقش شاهرگ حیات معلمش را قطع کرد و به زندگی پربار یکی از پیام آوران علم و دانش در این خطه پایان داد.



آری جامعه فرهنگیان ، معلمان و آموزش و پرورش شهرستان بروجرد این هفته در غم فقدان یکی از سنگربانان علم و دانش این شهرستان که معلم فیزیک دبیرستان حافظیه بود ، عزادار است.



همکاران مرحوم محسن خشخاشی در اوج ناباوری پیکر او را به خاک سپردند اما تاثیر این حادثه هولناک از اذهان معلمان این دیار شاید به این زودی پاک نشود.



آنان باورشان نمی شود که آیا می شود دانش آموزی به دلیل دریافت نمره پایین در یک درس که نتیجه کم کاری خود اوست ، معلمش را بکشد.



از حرف و حدیث که بگذریم وقوع چنین حوادث تلخ و نگران کننده هشداری به نظام تعلیم و تربیت کشور است که این بار دانش آموز لرستانی زنگ خطر آن را به صدا درآورد و مسوولان باید آن را جدی بگیرند.



هفته گذشته نیز یک دانش آموز دبیرستانی در فردیس کرج دقیقا به همین صورت به معلم خود یورش برد و با ضربات چاقو معلمش را راهی بیمارستان کرد که البته از وضعیت سلامت او گزارشی در دست نیست.



به راستی چه کسی پاسخگوی وقوع این حوادث غمبار، این خشونت و حرمت شکنی ها در محیط علم و دانش است.



مقصر کیست، اشکال کار کجاست، تقصیر جامعه است؟ مشاوران و مربیان پرورشی مدارس در انجام وظایف خود قصور می کنند؟ ضعف از نظام تعلیم و تربیت است؟ آیا خانواده ها در تربیت فرزندان خود کوتاهی می کنند و یا مشکل را باید در جای دیگری جستجو کرد.



بهتر است مسوولان برای یک بار هم که شده مانند سایر حوادث اجتماعی که در کشور رخ می دهد تنها به دنبال مقصر تک بعدی نگردند و با معرفی کردن یک مقصر، موضوع به این مهمی را رها نکنند.



مسوولان ذیربط فراموش نکنند که هیچگاه معرفی و تنبیه مقصر، دست کم در جامعه ما به تنهایی چاره ساز نبوده است.



علت وقوع این گونه حوادث ، بویژه تکرار آن در مدارس و محیط های علمی ، آموزشی ، ورزشی و فرهنگی نیاز به کار تحقیقی، پژوهش علمی و ریشه یابی اساسی دارد تا ابعاد موضوع روشن و برای حل آن راهکار علمی ارایه شود.



نباید به راحتی از کنار این موضوع گذشت که البته در این خصوص رسالت و وظیفه دستگاههای فرهنگی ، آموزشی و رسانه های جمعی بسیار سنگین است.



سیاه پوشیدن در غم فقدان مرحوم خشخاشی ، اعلام همدردی صرف با همسر داغدار ، پسر 10 ساله و دختر سه ساله ایشان و یا اعلام عزای عمومی و تعطیلی مدارس برای ابراز همدردی با خانواده مرحوم هم بی تردید مشکلی را حل نخواهد کرد و شاید این حادثه بار دیگر در مدرسه دیگری تکرار شود.



دیروز رسانه ها از قول وزیر آموزش و پرورش اعلام کرده بودند که آموزش و پرورش ضمن بررسی ابعاد اجتماعی و تربیتی و نیز علل وقوع این حادثه ، خود را به صیانت از هویت و منزلت معلمان موظف می داند ، که امیدواریم به دستور وزیر این موضوع به صورت علمی و دقیق بررسی و برای جلوگیری از تکرار آن چاره اندیشی شود.



البته اقدام قانونی سریع نیروی انتظامی و دستگاه قضایی در برخورد با این حادثه تلخ هم خواسته به حق خانواده وهمکاران قربانی حادثه به عنوان یک اقدام باز دارنده است.