به گزارش خبرنگار حوزه موسیقی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در وادی موسیقی یکی از عناصر مهم برای ساختن آهنگی زیبا و استاندارد شعر و ترانه بوده و همچنین حسی که از یک آهنگ به ما منتقل می شود، در وهله اول مرهون شعر و ترانه آهنگ است.

 البته ملودی نیز باید با حال و هوای شعر همسو باشد یا به عبارتی ملودی و تمپوی یک آهنگ باید با توجه به ترانه ساخته و انتخاب شود.

گاهی یک آهنگ برعکس روال مذکور در بالا ساخته و تنظیم و سپس ترانه با توجه به خط ملودی سروده می‌شود، در چنین موقعیت‌هایی به اصطلاح ترانه، قربانی ملودی شده است. 

مشکل عمده‌ای که این سبک از آهنگ‌سازی یعنی اول ساخت ملودی و سپس ترانه سرایی دارد، این است که در اغلب موارد شعر و ترانه ای که از قبل سروده شده روی ملودی آهنگ نمی نشیند. بنابراین ترانه سرا مجبور است قسمت هایی از شعر را حذف کند یا در بیشتر موارد برای ملودی از پیش ساخته شده، ترانه جدیدی سروده می شود.

این شیوه برای شاعر و ترانه سرا بسیار محدود کننده است و برای اینکه کلمات بتوانند سوار بر ملودی شوند، اغلب از کلمات و ابیاتی استفاده می شود که معنی و مفهوم خاصی ندارند و فقط زیبا هستند. در نهایت ما یک آهنگ تولید کرده ایم که فقط فرم و ظاهر زیبایی دارد اما ترانه آن بار ارزشی مناسبی ندارد و فقط بازی با کلمات است. در چنین مواردی فقط به فرم توجه شده و آهنگ از محتوا بهره ای نبرده است. 

شایان ذکر است که اگر یک ترانه دغدغه خاصی نداشته باشد و بیانگر مفهوم خاصی نباشد، کاری جز بازی با کلمات نیست و ارزشی ندارد. همچنین نمی توان این موضوع را انکار کرد که در یک آهنگ ترانه خاصیت نفوذپذیری بسیاری دارد.

عده ای معتقدند که محتوا و تعهد برای ترانه و شعر بی معناست و نباید ترانه سرایان از کلام برای رساندن مفهومی بهره بجویند و به طور کلی همین که یک شعر زیبا باشد، کافی است. 

جالب اینجاست که مخاطب و شنونده وقتی بارها ترانه های 

 بی معنا را بشنود، کم کم از بعد معنا دور شده و گوش و ذهنش به این ترانه های سطحی عادت می کند.

قابل ذکر است که قبل از نوشتن یک ترانه ابتدا باید حس ترانه سرایی هنرمند آماده بیان احساساتش توسط قلم باشد و سپس اقدام به ترانه سرایی کند، در سرودن چند بیت بی محتوا و بدون حس هنری وجود ندارد.

یکی دیگر از معایب سرودن ترانه برای ملودی این است که به علت پرش های وزنی یا تغییر وزن بسیار در آهنگ ممکن است در آخر ترانه یکدستی سروده نشود.

همچنین بعضی از ترانه سرایان غالب شعرهایشان به طور عمده نوعی رمانتیسم دم دستی و سطحی و عمده مخاطبان این آهنگ ها قشر سنی نوجوان است، این نوع ترانه سرایی نیز ارزش معنایی ندارد و فقط محرک احساس های زودگذر دوران نوجوانی هستند.

انتهای پیام/