در حقیقت در این مواقع اگر اشتباه فردی باشد بلافاصله بالاترین مقام رسانه در مقام عذرخواهی برخواهد آمد که تاکنون چنین نشده است. در صورت چنین شائبه‌ای، پرسش اصلی این است پخش مستقیم و زنده سخنان افراد ریب‌انگیز اساساً چه دلیل موجهی دارد؟

اما اگر اقدام مترجم تنها تصمیم شخصی تلقی شود که بنا بر نظر شخص خود بخشی از صحبت‌های رئیس‌جمهور آمریکا را حذف کرده است، مساله به‌گونه‌ای دیگر قابل بررسی است. در هر صورت تشیخص سخنان سخیف ایشان چگونه ممکن است؟ جز از طریق رسانه‌های خارجی یا شبکه‌های اجتماعی که متن اصلی را منتشر کرده اند؟! درک معنی و مفهوم این حرکت مذموم چندان ساده نیست، به‌خصوص وقتی تأثیرات آن در یک رسانه که هدفش اقناع مخاطب است و اعتماد و اعتبار تنها سرمایه آن محسوب می‌شود، روشن است.



با این حال، صحه گذاشتن بر چنین سیاستی چند پیامد اصلی دارد:

۱. تأیید و تأکید بر حذف، گزینش و انتخاب هر نکته‌ای که با اهداف، مقاصد، سلایق و برنامه‌های شبکه یا رسانه ملی مخالف است حتی اگر این نکات مربوط به عالی‌ترین شخصیت یک کشور در یک برنامه مستقیم و زنده باشد.

۲. توصیه سانسور در همه موارد احتمالی اعم از برنامه‌های مستند، تاریخی، فرهنگی، هنری و علمی.

۳. اذعان به وجود تیمی که حداقل وظیفه آنان حذف و گزینش مطالب گویندگان و سخنرانان است. در حالی که عیناً در برنامه زنده چنین وقایعی رخ می‌دهد به طریق اولی در برنامه‌های غیرزنده و به اصطلاح مستند به‌راحتی می‌توان از زبان غیر هر آن‌چه صلاح است ارائه شود.

۴. سوق دادن مخاطب به دیگر رسانه‌ها که به طور حرفه‌ای عین سخنان مخاطبین را پخش اما با مدیریت علمی رسانه پاسخ لازم را ارائه می‌کنند.

تأکید بر این نکته که تشخیص درستی یا نادرستی سخنان دیگران حتی در برنامه‌های «زنده» با مخاطب نیست. روشن است با چنین اقداماتی، چگونه تلاش کسانی که سال‌ها برای جذب و جلب اعتماد مخاطب تلاش کرده و می‌کنند در طرفه‌العینی به باد فنا می‌رود و این در حالی است که کتاب آسمانی ما قرآن مومنان را به شنیدن سخنان همگان بشارت داده تا بهترین را برگزینند.



در این صورت این اقدام آیا خدمت به رسانه ملی بوده است یا خیانت؟