فرزین پورمحبی

قدیم ترها مراسمی بود به نام میر نوروزی که طی اون یکی از مردم عادی چند روزی به عنوان پادشاه انتخاب می شد. البته دلیل برگزاری همچین رسمی دقیقا مشخص نیست. اما تا جایی که عقلم قد می دهد، شاید به این خاطر بوده که همه بفهمند، وجود و حضور پادشاه چقدر مهم و ضروری است و پادشاهی مثل علم نجوم و مکانیکی یک کار کاملا تخصصی طافت فرساست و کارهر کسی نیست !

با توجه به اینکه در این دوره زمانه هم احیای سنت ها کار پسندیده ای به شمار می رود، در همین راستا پیشنهاد می کنم از سال بعد در هفته دولت نیز مشابه جنین مراسمی همه ساله برگزار شده و شرایط جوری مهیا شود تا مردم عادی هم بتوانند یک هفته ای را بر مسند وزارت تکیه بزنند.

در این صورت همگان متوجه می شوند که چرخاندن کابینه تا چه حد سخت و جانکاه است و وزاری محترم در راه خدمتگزاری به مردم چه ها که نمی کشند - شایدم می کشند- تا ما نانی به دست آوریم و به غفلت نخوریم! و یا بخوریم. فراموش نکنید، قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید.

بله ... هر از گاهی نیاز است که مردم متوجه شوند امورات مملکت به خودی خود پیش نمی رود و باری به هر جهت توسط اشخاص مخلصی رفع و رجوع می شوند. هر چند که نمی توان منکر امدادهای غیبی شد و زبانمان لال به مسایل معنوی بی اعتقاد بود.

به عنوان مثال سالها قبل من در اداره ای کار می کردم، یک روز در آنجا از همه کارکنان دعوت شد تا برای خوش آمد گویی به دیدار رئیس بروند؛ وقتی دلیلش را پرسیدیم، متوجه شدیم جناب رئیس یک ماهی را خارج تشریف داشتند! و ما نفهمیده بودیم ... اما وقتی که دایی اسماعیل – آبدارچی اداره امان- چند ساعتی را مرخصی می گرفت، بسیاری از امورات اداره به حالت تعلیق درمی‌آمد. البته احساس می کنم مثالی که زدم با موضوعی که مطرح کردم ربطی نداشت و حتی می توان گفت یک جورایی مغایرت داشت! لطفا خودتان به نحوی شایسته این دو تا را به هم مربوط کنید و خودتان هم نتیجه لازمه را بگیرید ... بیخودی که نمی گویند ایرانی ها باهوش ترین ملت دنیا هستند و هر کاری را با این هوششان می توانند بکنند. از قدیم هم گفتند: ما می توانیم!

این روش برای قدردانی از خدمات ارزنده و زحمات سازنده این سربازان گمگشته خیلی می تواند موثر باشد و آنها را برای تلاش بیشتر تشویق می کند. ما هم دعا می کنیم این طرح نتیجه عکس ندهد، یعنی کسی احساس نکند که مثل سابقی نه چندان دو، هر کسی می تواند بر این کابینه تکیه زند و کارها به خودی خود پیش خواهند رفت! به هر حال این طرح هم مثل همه طرح های دیگر نواقصی دارد و خودتان به بزرگی خودتان ببخشید ... اصلا شما از یک طنز نویس چه انتظاری دارید؟

مثلا یکی از دلایلی که من وزیر نشدم و طنزنویس شدم، به این خاطر بوده که هر کسی را وزیر نمی کنند و یکی از دلایلی که هر کسی را وزیر نمی کنند، این است که هر کسی نمی تواند چیزهای عجیب و غریب را جوری بگوید که انگار نه انگارعجیب وغریبند! داستان ما هم دقیقا از همین جا شروع می شود:

وزیر محترم مسکن طی یک مصاحبه، قسمتی از مسائل مسکن را به خوبی تشریح و بعد هم حل کردند که البته به جز آن قسمتی که کمی عجیب و غریب بود، به عقیده من بقیه مواردش خیلی هم منطقی و راهگشا بود.

طبق طرح وزیر محترم، اگر کسی بخواهد یک آپارتمان 160 میلیونی مثلا در تهران بخرد – لطفا پارازیت ول ندید هر چیزی در کشور ما ممکن است - نصف مبلغش باید به شکل وام توسط بانک ها پرداخت شود که باز پرداخت ماهیانه این وام با بهره 14 درصدی به عبارتی می کند: 1200000 تومان که با توجه به متوسط حقوق 1500000 تومانی قشر متوسط، نه تنها این قسط را می توان براحتی پرداخت، بلکه 300000 تومان هم تهش می ماند! بنابراین این قسمت از صحبت های وزیر محترم هم کاملا منطقی بوده و لطفا به علامت تعجبی که گذاشتم توجه نکنید ... هنوز به قسمت عجیبش نرسیدیم.

در ادامه ایشان فرمودند که: افراد جویای مسکن باید ۲۰ میلیون تومان پس‌انداز داشته باشند و حدود ۴۰ تا ۵۰ میلیون تومان دیگر را نیز تأمین کنند تا به همراه تسهیلات ۸۰ میلیون تومانی بتوانند قدرت خرید را در بازار به دست آورند!

البته با این صحبت که باید 20 میلیون تومان پس‌انداز برای روز مبادا داشت هم مشکلی نداریم و کاملا منطقی است، چرا که همه ما داستان جیک جیک مستون و مورچه را آویزه گوش ساخته ایم و به همین خاطر هم معمولا 20 میلیونی پس انداز اندوخته ایم! پس با این 20 میلیون هم مشکلی نداریم و تعجبی هم نمی کنیم و علامت تعجبی هم گذاشتیم تزئینی است.

اما می رسیم به قسمت عجیب این داستان که مربوط می شود به تامین 40 -50 میلیونی مابقی این خرید هیجان انگیزمسکن ...

وزیر محترم در این قسمت از عرایضشان دقیقا اشاره نکردند که منابع مالی برای تامین این 40 -50 میلیون چیست! آیا کمی به من حق نمی دهید که تعجب کنم؟ تامین کردن 20 میلیون را فهمیدیم که باید از طریق پس انداز باشد اما این 40 -50 میلیون را از کجایمان درآوریم و کدام طرف دلمان بزاریم تا اوفینا نشود.

مشکل من فقط همین بود و هست وگرنه من معمولا راضیم به همینی که هست.

اصلا هم منظور سخنانم مسؤولان فعلی نیستند، یعنی نمی‌تواند که باشد؛ نه به این خاطر که مسؤولان فعلی تمحل طنز و انتقاد سازنده! را ندارند و ممکن است بزنن تو دهن ما، خیر، دقیقا به این دلیل که مسؤولانی پیشین که سودا و ادعای مدیریت بر جهان و کائنات و شاید دنیا و عقبا را داشتند، چنان مسؤولانه رفتار کردند که هیچکس به گرد پایشان هم نمی‌رسد.

فعلا انتهای پیام