به عبارت دیگر جریان‌های سیاسی همسو در چارچوب ائتلاف‌ها و میثاق‌های مشترک، مانند پیشنهاد سرآشپزها فهرستی از چهره‌ها را به مردم معرفی می‌کنند که به زعم آنان برای ورود به مجلس دهم بهترینند.

اگرچه انتشار فهرست‌های انتخاباتی امری معمول در نه‌تنها ایران بلکه همه کشورهایی است که انتخابات برگزار می‌کنند، ولی به نظر می‌رسد انتخابات مجلس دهم با گذشته تفاوت‌های شکلی و ماهوی زیادی دارد. این تفاوت ناشی از تغییرات سیاسی اجتماعی و حتی گفتمان‌هایی است که به‌هر ترتیب بر رفتار کنشگران سیاسی تأثیر مستقیم داشته است. نخستین تفاوت، حساسیت‌های ناشی از غالب شدن گفتمانی است که تا پیش از تجربه انتخابات ریاست جمهوری در خرداد 92 چنین نبود. اکنون جامعه ایرانی با عبور از بیش از سه دهه استقرار نظام جمهوری اسلامی در جایگاهی قرار دارد که نمی‌توان آن را با گذشته مقایسه کرد. این تفاوت در مطالباتی قابل تفسیر و تحلیل است که یکی از اصلی‌ترین خروجی‌های آن، توافق‌ هسته‌ای و تلاش جاری برای عادی‌سازی شرایط کشور است. پاسخ به این خواست نیازمند شناخت؛ باور و تمکین به آن از سوی کنشگرانی است که مدعی نخبگی جامعه امروز ایران هستند. همسویی با گفتمان غالب هرگز به معنای عوام‌گرایی و پوپولیسم نیست،اگر پنداشته شود که خاستگاه گفتمان غالب همان تجربه بیش از سه دهه گذشته است.

حال پرسش این است؛

آیا فهرست‌های انتخاباتی می‌توانند بازتابی از آنچه باشند که به جامعه امروز ایران معنا می‌دهد؟

آیا ائتلاف‌ها و وفاق‌ها ناشی از درک مطالبات واقعی جامعه است یا واکنشی انفعالی _ و بسا لجوجانه _ به تغییراتی که در فضای کشور ایجاد شده است؟

آیا مردان و زنان انتخاباتی که از سوی جریان‌های همسو پیشنهاد می‌شوند، تابعی از تغییرات زمانه و اوضاع هستند؟

آیا به‌رغم ماهیت تأیید و عدم تأیید صلاحیت‌ نامزدهای انتخاباتی، چهره‌های منتخب جریان‌های همسو از کارآمدی لازم برای حضور در مجلس آینده برخوردارند؟

آیا جناح‌های سیاسی در انتشار فهرست‌های انتخاباتی خود،‌ به برداشت عمومی از چهره‌های معرفی شده به عنوان یک متغیر اصلی توجه خواهند کرد؟

آیا جناح‌های همسو می‌توانند از چهره‌های سنتی که اقبال آنان نزد افکار عمومی قابل پیش بینی است، تن به جوانان نوگرا دهند؟

آیا فهرست‌های انتخاباتی از جزمیت‌های جناحی عبور کرده و با نگاهی نو به مقوله انتخابات و مجلس آینده، در معرفی نامزدهای انتخاباتی سعه صدر نشان خواهند داد؟

سرانجام اینکه؛ آیا چهره‌های معرفی شده می‌توانند با تشویق مشارکت مردم در انتخابات همراه شوند؟

به‌نظر می‌رسد موفقیت و یا عدم آن در انتشار فهرست‌های انتخاباتی نزد افکار عمومی، به خروجی نتیجه آن و پیش بینی میزان مشارکت مردم رابطه مستقیم دارد.