به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، زیبایی نوروز، تنها به زنده شدن طبیعت نیست؛ بلکه به شاد کردن دلهای ناشاد و رفع نگرانی از آشنایان است.

با فرارسیدن نوروز، خاطرات قدیمی لذّت‌های دور هم بودن، زنده می‌شود؛ همچنانکه طبیعت نیز زنده می‌شود! وقتی به عقب بر می‌گردیم، درمی‌یابیم که بهترین لحظات نوروزی ما، زمان‌هایی بودند که بزرگترها ما را با مهر و محبّت مثال زدنی‌شان شاد می‌کردند.

با یادآوری آن لحظات خاطره‌انگیز، باید توجّه داشت که الآن نوبت ماست که سبدی از مهر و محبّت‌ها را همچون نُقل‌های شادی بر سر گرفتاران، نیازمندان و همه اقوام و خویشان خود بریزیم تا نوروزی دلچسب و شیرین را رقم بزنیم. در این نوشتار، به اهمیّت شاد کردن دل‌ها و یکی از راه‌های آن، از منظر دین اسلام می‌پردازیم.

سنت شاد کردن

شاد کردن دل مؤمنان در روایات اسلامی، از ارزش والایی برخوردار است. پیامبر گرامی اسلام در مورد ارزش شاد کردن دل کودکان می‌فرمایند:

«إنَّ فِی الجَنَّةِ داراً یُقالُ لَهَا الفَرَحُ، لا یَدخُلُها إلاّ مَن فَرَّحَ الصِّبیانَ»؛ خانه‌ای در بهشت است که به آن، [خانه] شادی گفته می شود. جز کسی که کودکان را شاد کرده باشد، وارد آن نمی شود.

گرچه وقتی دلی را شاد می‌کنیم، لذّتی که خودمان می‌بریم بسیار بیشتر و عمیق‌تر از کسی است که شاد شده است. بیشترین جایی که شاد کردن دیگران سفارش شده است در مورد شاد کردن یتیمان است. امام علی(ع) با کوله‌باری از غذا وارد خانه‌ای از یتیمان شد.

نقل شده است که: «فَلَمَّا فَرَغَ مِنْ نَضْجِهِ‏ غَرَفَ‏ لِلصِّغَارِ وَ أَمَرَهُمْ بِأَکْلِهِ فَلَمَّا شَبِعُوا أَخَذَ یَطُوفُ فِی الْبَیْتِ وَ یُبَعْبِعُ لَهُمْ فَأَخَذُوا فِی الضَّحِک‏؛ وقتی یتیمان سیر شدند، حضرت امیر(ع) شروع کرد به چرخیدن دور اتاق و صدای «بَع بَع» در آوردن، و آن‌ها می خندیدند.»

ایشان در جواب قنبر، غلام امیرالمؤمنین در مورد این کار فرمودند: «یا قَنبَرُ، إنّی دَخَلتُ عَلی هؤُلاءِ الأَطفالِ و هُم یَبکونَ مِن شِدَّةِ الجوعِ، فَأَحبَبتُ أن أخرُجَ عَنهُم وهُم یَضحَکونَ مَعَ الشِّبعِ، فَلَم أجِد سَبَباً سِوی ما فَعَلتُ؛ ای قنبر! من بر این کودکان، وارد شدم، در حالی که از شدّت گرسنگی گریه می‌کردند. دوست داشتم از نزد آنان خارج شوم، در حالی که با شکم سیر می‌خندند و راهی[برای خنداندن کودکان ]جز آنچه انجام دادم، نیافتم».

این روایت، به طرز شگفت‌انگیزی، اهمیّت شاد کردن دل‌ها را یادآور می‌شود. بنابراین دو نکته در این روایت مورد توجّه است. نخست؛ رفع گرفتاری و مشکل دیگران. دوم؛ شاد کردن دل‌ها!



هدیه دادن

هدیه دادن باعث ایجاد و تقویت ارتباط‌های صمیمانه، به خصوص در بین اقوام و نزدیکان، می‌شود. پیامبر گرامی اسلام می‌فرمایند: «تَهادَوا؛ فَإِنَّ الهَدِیَّةَ تُضَعِّفُ الحُبَّ، و تَذهَبُ بِغَوائِلِ الصَّدرِ؛ به یکدیگر هدیه بدهید؛ زیرا هدیه، دوستی را دو برابر می‌کند و کینه‌های درون سینه‌ها را می‌زداید.»

امام علی(ع) نیز می‌فرمایند: «الهَدِیَّةُ تَجلِبُ المَحَبَّةَ؛ هدیه دادن، دوستی را به دنبال می‌آورد.» از این رو هدایای خود را می‌توانیم بر اساس نیاز بستگانمان و توانایی خود انتخاب کنیم. نگران نباشیم که وسعت مالی کمی داریم یا توان کمی! زیرا اگر با اخلاص تمام و تنها برای خدا، به دنبال راهی برای کمک به دیگران باشیم قطعاً خداوند نیز ما را در آن یاری خواهد کرد.

یکی از راه‌ها، کمک‌گرفتن از دیگران است. گاهی رفع یک مشکلی از عهده یک نفر به تنهایی بر نمی‌آید؛ امّا می‌توان دیگران را در این امر همراه کرد. این کار مصداقی عملی از امر به معروف است. چرا که؛ به دیگران نیز یاد داده‌ایم، چگونه به شکل گروهی به کمک دیگران بشتابیم. با این کار، به نوعی، فرهنگ کار گروهی نیز نهادینه خواهد شد.



بنابراین، نوروز فرصتی برای رفع گرفتاری‌های دیگرانی است که شاید در طول سال، از آنها غافل بوده‌ایم. اقوام و نزدیکانی که نگرانی و ناراحتی‌هایی دارند و ما می‌توانیم قدمی برای حل مشکل و شاد کردن آنها برداریم.

انتهای پیام/