به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، در نخستین سخنرانی امام حسین علیه السلام در کربلا، امام(ع) به پا خاستند و بر شمشیر خود تکیه کردند و با صدای بلند فرمودند: ای مردم! شما را به خدا سوگند دهم، آیا مرا می شناسید و عارف به حق من هستید؟ در جواب گفتند: بلی تو را می  شناسیم. تو فرزند رسول(صلی ا... علیه و آله و سلم) و قرّة عین البتول هستی که دختر پیغمبر (ص) است.



پس تویی سبط آن جناب. امام حسین(ع) فرمودند: شما را به خدا سوگند آیا می دانید که جد بزرگوار من رسول پروردگار عالمیان است؟ گفتند: خدا شاهد است که می دانیم. امام(ع) فرمودند: شما را به خدا سوگند ، آیا می دانید که جده من خدیجه بنت خویلد است و او اول زنی بود در این امت که اسلام را اختیار و احمد مختار (صلی ا... علیه و آله) را تصدیق کرد؟ گفتند: خدایا تو گواهی که می دانیم.



 امام(ع) فرمودند: شما را به خدا سوگند، آیا می دانید که حمزه سیدالشهدا، عموی پدرم علی بن ابیطالب علیه السلام است؟ گفتند: خدایا شاهدی که این را هم می دانیم! امام(ع) فرمودند: شما را به خدا قسم می دهم آیا می دانید که جعفر طیار در بهشت عنبر سرشت، عموی من است؟ گفتند: خداوندا ما می دانیم چنین است! باز آن امام برگزیده خداوند بی نیاز به این گروه ستمکار ، فرمودند: شما را به خدا سوگند که می دانید این شمشیری که در میان بسته ام همان شمشیر سید ابرار است؟ گفتند: بلی ، به خدا این را می دانیم.



 امام(ع) فرمودند: شما را به خدا قسم، اطلاع دارید که عمامه ای که بر سر من است همان عمامه احمد مختار(ص) و رسول پروردگار است؟گفتند: به خدا که این را هم می دانیم. اباعبدا...(ع) فرمودند: پس به چه دلیل ریختن خون مرا حلال شمردید و حال آن که پدرم در روز رستاخیز مردمانی را از حوض کوثر دور خواهد کرد، چنان که شتران را از سر آب برانند و لواء حمد در آن روز به دست اوست. گفتند: همه این فضایل که شمردی بر آنها علم و اقرار داریم و با وجود این دست از تو برنمی داریم تا آنکه تشنه کام، شربت کشته شدن را بچشی!



چون آن سیدمظلوم و آن امام انس و جان خطبه خویش را تمام کرد، خواهران و دختران، سخنان امام (ع) را شنیدند و صدا به گریه و ندبه برآوردند. در این هنگام امام(ع) برادر خود عباس(ع) و فرزندشان علی اکبر (علیهما السلام) را به سوی اهل حرم فرستادند و فرمودند: آنها را ساکت کنند چون آنها گریه های بسیار دارند. (سوگنامه کربلا، ترجمه لهوف، مسلک دوم)