به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین رضا غلامی، رئیس مرکز پژوهش‌های علوم انسانیِ اسلامی صدرا در یادداشتی نسبت به فیلم آتش زدن کتب مشهور و مرجع پزشکی توسط یک فرد مدعی طب اسلامی واکنش نشان داد؛
چند روز قبل فیلمی در خصوص آتش زدن یک کتاب پزشکی از سوی یک روحانی مدعی طب اسلامی پخش شد که حقیقتاً مایه تأسف است.
اولاً. وجود طب اسلامی به مثابه یک علم منسجم محل تردید است و به نظر اینجانب اصولاً طب از قلمرو دین خارج است. به بیان دیگر، اسلام در مقام تأسیس دانشی در این عرصه نیست و روایاتی که در این زمینه وجود دارد بر فرض اعتبار، و امکان دست یابی به فهم درست از آنها، تشکیل دهنده یک دانش کامل و نظام مند نیستند، البته در این بین، روایات صحیحی هم وجود دارد که توصیه‌های تعیین کننده‌ای را درباره سلامت انسان ارائه می‌دهند که حتماً قابل بهره گیری است.
ثانیاً، وجود طب سنتی و توانایی‌های منحصر به فرد آن در پیشگیری از بیماری‌ها، ارتقا سلامتی در جوامع انسانی و حتی درمان خیلی از بیماری‌ها قابل انکار نیست. در طب سنتی از توصیه‌های روایی هم استفاده می‌شود اما بنای آن، با اصولی متفاوت، تجربی است. این طب هنوز استانداردسازی نشده و در مواردی به محل سو استفاده برخی عناصر نا آگاه و منفعت طلب تبدیل می‌شود.
ثالثاً، طب جدید طب عقلانی و کاملاً مورد تأیید اسلام است و خدمات بی نظیری به بشریت کرده است. اگر در پزشکی جدید عیوبی وجود دارد، این عیوب باید با نقاط قوت و مزایای آن مقایسه شود. علاوه بر این، نباید نقش نظام سرمایه داری در شکل گیری یا تشدید این عیوب را نادیده گرفت.
رابعاً، طب سنتی و دانش مدرن پزشکی می‌تواند در خیلی از عرصه‌ها با یکدیگر تعامل و هم افزایی داشته باشند و اصولاً مقابل هم قرار دادن این دو صحیح نیست هرچند طب سنتی خارج از سبک زندگی سنتی اثرات زیادی ندارد.
خامساً، آتش زدن یک کتاب علمی با فرهنگ و تمدن اسلامی هیچ نسبتی ندارد و حتماً کسی که مرتکب این کار زشت می‌شود شعور خود را زیر سوال می‌برد.
داب فرهنگ و تمدن اسلامی بهره گیری هوشمندانه از نقاط قوت جوامع گوناگون و دستاوردهای بشری است و چنین رفتارهایی یعنی نفی مطلق دانش جدید بشری که آثار مثبت آن کاملاً ملموس است هیچ وقت در فرهنگ اسلامی تأیید نمی‌شود.
به نظر من، این فرد به خاطر مخدوش سازی چهره فرهنگ اسلامی باید عذرخواهی کند. نباید از نظر دور داشت که این رفتارها محصول تفکرات اخباری گری است که طی سال‌های گذشته دوباره در برخی محافل حوزوی زنده شده است.
