به گزارش سرویس دینی جام نیوز،  روایت شده که لقمان حکیم ، در سفارش به فرزندش گفت: به خشنودی و مدح و ذمّ مردم، دل خوش مدار؛ زیرا این، دست یافتنی نیست؛ هر چند انسان در تحصیل آن ، نهایت تلاش خود را به انجام رساند .فرزندش به او گفت: معنای این سخن چیست؟ دوست دارم برای آن، مَثَلی یا کاری و یا سخنی را ببینم.لقمان به او گفت: «من و تو بیرون برویم» .بیرون رفتند و لقمان علیه السلام حیوانی را که با آنها بود، سوار شد و پسرش را پیاده رها کرد تا پشت سر او بیاید . بر گروهی گذر کردند، که آنها گفتند: عجب پیر سنگ‏دل و بی‏رحمی است ؛ خودش که قوی‏تر است ، سوار حیوان شده و بچه را پیاده رها کرده! این ، کار بدی است .

لقمان به فرزندش گفت: «آیا سخن آنان را شنیدی که سوار شدن من و پیاده رفتن تو را بد شمردند؟» .گفت: آری.

لقمان علیه السلام گفت: «حال، تو سوار شو تا من پیاده بیایم» .فرزند ، سوار شد و لقمان ، پیاده راه افتاد تا این که بر گروه دیگری گذر کردند، و آنها گفتند: عجب پدر و فرزند بدی هستند! پدر به این دلیلْ بد است که بچه را خوب ادب نکرده و او سوار شده و پدر را پشت سر خود ، پیاده رها کرده، در حالی که پدر ، سزاوار احترام و سوار شدن است. فرزند نیز بد است ؛ زیرا او با این حال، عاقّ پدر شده است. بنا بر این، هر دو ، کار بدی کرده‌‏اند.آن گاه ، لقمان به فرزندش گفت: «شنیدی؟» .گفت: آری .لقمان گفت: «حال ، هر دو با هم ، سوار حیوان می‏‌شویم» ........مردم در هر حال، آنها را مذمّت کردند.

لقمان به فرزندش گفت: می‌‏بینی که تحصیل رضایت مردم ، محال است . پس به آن اعتنا نکن و به جلب رضایت خداوند ـ جلّ جلاله ـ مشغول باش، که کسب و کار و سعادت و خوش‏بختیِ دنیا و روز حساب و سؤال، در آن است.

متن حدیث:

فتح الأبواب :قَد رُوِیَ أنَّ لُقمانَ الحَکیمَ قالَ لِوَلَدِهِ فی وَصِیَّتِهِ : لا تُعَلِّق قَلبَکَ بِرِضَا النّاسِ ومَدحِهِم وذَمِّهِم ؛ فَإِنَّ ذلِکَ لا یَحصُلُ ولَو بالَغَ الإِنسانُ فی تَحصیلِهِ بِغایَةِ قُدرَتِهِ .فَقالَ لَهُ وَلَدُهُ ما مَعناهُ : اُحِبُّ أن أری لِذلِکَ مَثَلاً أو فَعالاً أو مَقالاً .فَقالَ لَهُ : اُخرُج أنَا وأنتَ ، فَخَرَجا ومَعَهُما بَهیمٌ فَرَکِبَهُ لُقمانُ وتَرَکَ وَلَدَهُ یَمشی خَلفَهُ ، فَاجتازا عَلی قَومٍ ، فَقالوا : هذا شَیخٌ قاسِی القَلبِ ، قَلیلُ الرَّحمَةِ ، یَرکَبُ هُوَ الدّابَّةَ وهُوَ أقوی مِن هذَا الصَّبِیِّ ، ویَترُکُ هذَا الصَّبِیَّ یَمشی وَراءَهُ ، إنَّ هذا بِئسَ التَّدبیرُ .فَقالَ لِوَلَدِهِ : سَمِعتَ قَولَهُم وإنکارَهُم لِرُکوبی ومَشیِکَ ؟ فَقالَ : نَعَم .فَقالَ : اِرکَب أنتَ یا وَلَدی حَتّی أمشِیَ أنَا ، فَرَکِبَ وَلَدُهُ ومَشی لُقمان‏فَاجتازا عَلی جَماعَةٍ اُخری ، فَقالوا : هذا بِئسَ الوالِدُ ، وهذا بِئسَ الوَلَدُ ، أمّا أبوهُ فَإِنَّهُ ما أَدَّبَ هذَا الصَّبِیَّ حَتّی رَکِبَ الدّابَّةَ وتَرَکَ والِدَهُ یَمشی وَراءَهُ ، وَالوالِدُ أحَقُّ بِالاِحتِرامِ وَالرُّکوبِ ، وأمَّا الوَلَدُ فَإِنَّهُ قَد عَقَّ والِدَهُ بِهذِهِ الحالِ ، فَکِلاهُما أساءَ فِی الفَعالِ .فَقالَ لُقمانُ لِوَلَدِهِ : سَمِعتَ ؟ فَقالَ : نَعَم .فَقالَ : نَرکَبُ مَعاً الدّابَّةَ ، فَرَکِبا مَعاً فَاجتازا عَلی جَماعَةٍ ، فَقالوا : ما فی قَلبِ هذَینِ الرّاکِبَینِ رَحمَةٌ ، ولا عِندَهُم مِنَ اللّه‏ِ خَیرٌ ، یَرکَبانِ مَعاً الدّابَّةَ یَقطَعانِ ظَهرَها ، ویَحمِلانِها ما لا تُطیقُ ، لَو کانَ قَد رَکِبَ واحِدٌ ، ومَشی واحِدٌ کانَ أصلَحَ وأجوَدَ .فَقالَ : سَمِعتَ ؟ قالَ : نَعَم .فَقالَ : هاتِ حَتّی نَترُکَ الدّابَّةَ تَمشی خالِیَةً مِن رُکوبِنا ، فَساقَا الدّابَّةَ بَینَ أیدیهِما وهُما یَمشِیانِ فَاجتازا عَلی جَماعَةٍ فَقالوا : هذا عَجیبٌ مِن هذَینِ الشَّخصَینِ یَترُکانِ دابَّةً فارِغَةً تَمشی بِغَیرِ راکِبٍ ویَمشِیانِ ، وذَمّوهُما عَلی ذلِکَ کَما ذَمّوهُما عَلی کُلِّ ما کانَ .فَقالَ لِوَلَدِهِ : تَری فی تَحصیلِ رِضاهُم حیلَةً لِمُحتالٍ؟ فَلا تَلتَفِت إلَیهِم ، وَاشتَغِل بِرِضَا اللّه‏ِ جَلَّ جَلالُهُ ، فَفیهِ شُغُلٌ شاغِلٌ ، وسَعادَةٌ ، وإقبالٌ فِی الدُّنیا ویَومَ الحِسابِ وَالسُّؤالِ.

«فتح الابواب صفحه 307 - بحارالأنوار،ج13ص 433 »