به گزارش خبرنگار معارف باشگاه خبرنگاران،موانعی بر سر راه انقلاب جهانی منجی عالم ایجاد می‌کنند و مخالفت‌هایی با ایشان صورت می‌گیرد که سبب بروز فتنه‌هایی خواهد شد اما هیچ کدام نمی‌توانند تاثیر مهمی بر سر راه نهضت آسمانی او داشته باشند. جنگ حضرت با برخی از مخالفین به مراتب سخت‌تر از جنگ پیامبران و از جمله رسول خدا(صلی الله علیه و آله) با دشمنان است. جنگ او شبیه جنگ خوارج نهروان است که عده‌ای منحرف، اما مدعی اسلام با امیرالمؤمنین(علیه السلام) جنگیدند. جنگ برای هدایت کفار آسان‌تر از مبارزه با منحرفین است. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) درباره ماهیت جنگ امام مهدی(علیه السلام) فرمود:

او بر تاویل قرآن می‌جنگد همانگونه که من بر تنزیل آن می‌جنگیدم. (1)

مخالفان مصلح جهان کسانی هستند که خود را در علوم و معارف اسلامی صاحب نظر و اندیشه می‌دانند و بر اساس برداشت خود از اسلام، با ایشان به مخالفت برمی‌خیزند و حتی آن حضرت را مخالف اسلام و قرآن و سیره رسول خدا(صلی الله علیه و آله) معرفی می‌کنند و با همین نگرش‌های خود، فتوا به جنگ با او می‌دهند و کشتن وصی رسول خدا(صلی الله علیه و آله) را یک عمل عبادی و اسلامی تلقی می‌کنند. این افراد که چه بسا فقهایی هم در میان آنها باشد خوارج زمان امام مهدی (علیه السلام) به حساب می‌آیند که جنگ با آنها مشکل‌تر از جنگ با دشمنان قسم خورده اسلام است.

فضیل گوید: امام صادق(علیه السلام) می‌فرماید: وقتی قائم ما قیام کند با انسان‌های جاهلی روبرو می‌شود؛ شدیدتر از آنچه پیامبر(صلی الله علیه و آله) با آن روبرو شد. عرض کردم چگونه؟ فرمود: رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به سوی مردم آمد در حالی که سنگ و صخره و چوب تراشیده را می‌پرستیدند اما قائم ما وقتی نزد مردم می‌آید آنها کتاب خدا را بر او تاویل و تفسیر کرده و به وسیله آن علیه او استدلال می‌کنند. اما به خدا قسم عدل خود را وارد خانه‌های آنان می‌کند همانگونه که گرما و سرما وارد آنها می‌شود(2).

ریشه جنگ فرقه‌های اسلامی با امام زمان(علیه السلام) از اختلاف قرائت‌های آنان با قرائت حضرت ولی عصر(علیه السلام) سرچشمه می‌گیرد. گروه‌هایی که نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند بپذیرند که اسلام حقیقی تنها بر قرائت آل محمد(علیهم السلام) استوار است. گویا امام زمان(علیه السلام) بیش از غربی‌ها، با مسلمانان و صاحب نظران و تاویل کنندگان قرآن و طرفداری آنها درگیری دارد که عده‌ای را هم به دنبال خود می‌کشاند. مثلا سیاست آن حضرت بر نابودی دشمنان است و بدون هیچ ملاحظه‌ای آنها را از میان برمی‌دارد. اما این سیاست مهدوی که یک ماموریت الهی است با تفکر آنها که قرآن را بر اساس مبانی فکری غرب تاویل و تفسیر می‌کنند سازگار نیست. 

و در حدیث دیگری فرمود:

سیزده شهر و طایفه هستند که قائم ما با آنها می‌جنگد و آنها هم با او می‌جنگند: اهل مکه، مدینه، شام، بنی امیه، اهل بصره، اهل دمیسان «از توابع هرات»، کردها، اعراب، ضبّه، غنی، باهله، ازد و اهل ری. (3)

و در حدیث دیگری فرمود: قائم ما سخنی به شما می‌گوید که آن را نمی‌پذیرید و با او وارد جنگ می‌شوید و او هم می‌جنگد و شما را به قتل می‌رساند. (4)

هم چنین فرمود:

وقتی قائم قیام می‌کند از ولایت او خارج می‌شود کسی که گمان دارد اهل ولایت اوست. (5)

پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود:

وقتی به معراج رفتم ... به بالا نگریستم و نور علی و فاطمه، حسن و حسین، علی بن الحسین: محمد بن علی، جعفربن محمد، موسی بن جعفر، علی بن موسی، محمد بن علی، علی بن محمد و حسن بن علی را دیدم و حجة بن الحسن القائم مانند ستاره درخشنده در وسط آنها بود. گفتم: ای پروردگار من! اینها چه کسانی هستند؟ فرمود: اینها پیشوایان مردم‌اند و این که ایستاده است حلال مرا حلال و حرام مرا حرام اعلام می‌کند و به وسیله اوست که از دشمنانم انتقام می‌گیرم و او را حتی بخش دوستان من است و اوست که قلب‌های پیروان تو را از ستمکاران، منکران و کافران شفا می‌دهد و ولات و عزّا را از قبر خود خارج کرده و به آتش می‌کشد. در آن هنگام فتنه مردم به این دو نفر، از فتنه گوساله سامری شدیدتر است. (6)

رفتار مهدوی با دشمنان

نوع رفتار امام مهدی(علیه السلام) با مخالفین، در روایات بسیاری مورد توجه قرار گرفته است و البته نوع رفتار او که با اقتدار، عزت و قاطعیت همراه است نقش مؤثری در پیروزی سریع ایشان دارد. امیرالمؤمنین(علیه السلام) در عین برخورد جدی و هلاکت‌باری که با بسیاری از دشمنان داشت عفو و اغماض را همواره مورد توجه قرار می‌داد. زیرا به پس از خود می‌اندیشید که حکومت در دست دشمنان قرار می‌گیرد و تلافی خواهند کرد.اما امام زمان(علیه السلام) که حاکمیت دشمن، شیعیان او را تهدید نمی‌کند چنین مصلحت‌اندیشی را ندارد و با قاطعیت تمام عمل می‌کند و به این قاطعیت مامور است. سیره مصلح جهان بر اجرای "... و قاتلوهم حتی لا تکون فتنة و یکون الدین کله لله" (7) است و راهی برای تحقق هدف او جز قاطعیت وجود ندارد که ما به نمونه‌هایی از آن اشاره می‌کنیم .

امام جواد (علیه السلام) فرمود: وقتی ده هزار مرد جنگی در مکه برای او گرد آمدند، به اذن خدا خروج می‌کند و همواره دشمنان خدا را می‌کشد تا این که خداوند راضی شود. عرض کردم: چگونه می‌فهمد که خداوند راضی شده است؟ فرمود: ترحم بر آنها را در قلب او قرار می‌دهد. (8)

رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: سیفه کحریق النّار (9)؛ شمشیر او مانند شعله آتش است .

امام باقر(علیه السلام) فرمود: (امام) شانی جز قتل دشمنان ندارد. (10)

البته نه تنها شانی جز به هلاکت رساندن دشمن ندارد که راهی هم غیر از این ندارد زیرا تسلیم کردن دنیا و تحقق حاکمیت الهی بر سراسر جهان به صرف موعظه و گفتگو عملی نخواهد بود به ویژه این که هوای نفس بر همه سردمداران دنیا سایه انداخته است و برخوردی را که به انبیا و ائمه پیشین داشتند نسبت به امام مهدی(علیه السلام) هم خواهند داشت و در نتیجه وعده الهی که پیروزی و حاکمیت اسلام و مستضعفین است عملی نخواهد شد. از این رو با قاطعیت تمام با دشمن رفتار خواهد کرد.

امام باقر علیه السلام فرمود: قائم به شدت با اعراب برخورد خواهد کرد و شانی جز شمشیر ندارد، طلب توبه نمی‌کند و در راه خدا از سرزنش ملامتگران باکی ندارد. (11)

و امام صادق علیه السلام نیز درباره نوع رفتار ایشان فرمود:

وقتی قائم ما خروج می‌کند بین او و عرب و قریش چیزی جز شمشیر نخواهد بود. (12)

البته مراد حضرت اعرابی هستند که از سر عناد با امام زمان(علیه السلام) روبرو می‌شوند وگرنه تعدادی از اصحاب او نیز از اعراب هستند.

پیش از این به فلسفه قاطعیت امام مهدی(علیه السلام) اشاره کردیم و اکنون به برخی از روایات که در این زمینه وارد شده است می‌پردازیم.

امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) فرمود:

من می‌توانستم فراریان از جنگ را بکشم و مجروحان جنگی را به قتل برسانم اما به خاطر عاقبت و آینده اصحابم چنین نکردم که اگر آنها هم زخمی شدند کشته نشوند اما قائم می‌تواند فراریان و مجروحان را بکشد. (12)

رفید گوید: به امام صادق(علیه السلام) عرض کردم: فدایت شوم ای فرزند رسول خدا! قائم به روش علی بن ابی طالب در برابر اهل شام عمل می‌کند؟ فرمود: نه ای رفید، او در برابر اهل شام به روشی که در نوشته سفید است عمل کرد اما قائم به روشی که در نوشته سرخ است عمل می‌کند. عرض ‍ کردم: نوشته سرخ چیست؟ حضرت اشاره به قتل آنها کرد. (14)

زراره گوید به امام باقر(علیه السلام) عرض کردم: قائم به سیره محمد(صلی الله علیه و آله) عمل می‌کند؟ فرمود: دور است، دور است، او به سیره محمد(صلی الله علیه و آله) عمل نمی‌کند. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) با نرمی عمل می‌کرد و با مردم مدرا می‌نمود اما سیره قائم، کشتن دشمنان است زیرا در نوشته‌ای که به همراه دارد امر شده است که دشمن را بکشد و از کسی طلب توبه نکند. وای بر کسی که با او مخالفت کند. (15)

این موضوع قابل توجه است که شرایط امام زمان(عج) با شرایط زمان رسول خدا متفاوت است. پیامبر اکرم برای هدایت آمده بودند،‌ پس پیامبر باید مدارا می‌کردند. اما در زمان امام زمان(علیه السلام)، به اندازه کافی خدا، برای هدایت،‌امام فرستاده است و امام عصر آخرین ذخیره الهی است و دیگر نیازی به مدارا نیست و هر کس مقابل امام که حق مطلق است بیاستد حضرت در مقابلش سکوت نمی‌کنند. 

شیوه امام مهدی(علیه السلام) کوبنده، قاطع و تمام کننده است به طوری که برخی به شک می‌افتند که اگر او از فرزندان فاطمه است چرا اینگونه عمل می‌کند. اما نمی‌دانند که شرایط آخر الزمان با شرایط صدر اسلام کاملا متفاوت است. کفّار حرمتی ندارند چه این که قرآن می‌فرماید: «همانا بدترین جنبندگان نزد خدا، کسانی هستند که کافر شدند.» (16) بنابراین رعایت آنها در صدر اسلام به خاطر مصالح مسلمین بوده است که مورد آزار بیشتری قرار نگیرند.

امام باقر علیه السلام فرمود:

وقتی مهدی به ثعلبیه می‌رسد مردی از سادات که قوی‌تر از او وجود ندارد و شجاع‌ترین مرد پس از صاحب الامر است به او می‌گوید: چه می‌کنی! به خدا قسم شما مثل گله گوسفند مردم را می‌ترسانی، آیا نوشته‌ای از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) داری؟ یا به دلیل دیگری این چنین می‌کنی؟ در این هنگام کسی که مسئول گرفتن بیعت برای صاحب الامر است به او می‌گوید: به خدا قسم ساکت می‌شوی یا گردنت را می‌زنم . قائم به او می‌فرماید: ساکت باش و خطاب به آن مرد می‌گوید: به خدا قسم عهدی از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) دارم. صندوقچه مرا بیاورید. آنگاه عهد خود را بیرون می‌آورد و آن را برای آنها می‌خواند. در این هنگام آن مرد عرض می‌کند: خداوند مرا فدای تو گرداند، سر خود را پیش آور تا ببوسم و او سر خود را پیش می‌آورد و آن مرد بین دو چشم او را می‌بوسد و می‌گوید: خداوند مرا فدای تو گرداند بیعت ما را تجدید کن و او بیعت خود را با آنها تجدید می‌کند. (17)

1- بحارالانوار، ج 36، ص 327 

2- بحارالانوار، ج 52، ص 362 

3- بحارالانوار، ج 52، ص 363 

4- بحارالانوار، ج 52، ص 375 

5- بحارالانوار، ج 52، ص 364 

6- بحارالانوار، ج 52، ص 379 

7- سوره انفال ، آیه 139 

8- بحارالانوار، ج 51، ص 157 

9- بحارالانوار، ج 51، ص 77 

10- بحارالانوار، ج 52، ص 349 

11- بحارالانوار، ج 52، ص 354 

12- بحارالانوار، ج 52، ص 355 

13- بحارالانوار، ج 52، ص 353 

14- بحارالانوار، ج 52، ص 313 

15- بحارالانوار، ج 52، ص 353 

16- سوره انفال ، آیه 55 

17- بحارالانوار، ج 52، ص 343