کیوان کثیریان

1. "برادرم خسرو" ساخته یک کارگردان تازه کار دیگر هم فیلم خیلی خوبی از آب درآمد. یک درام پرانرژی با کارگردانی سنجیده و بازی های خوب و به اندازه.

شهاب حسینی همچنان درجه یک است و ناصر هاشمی پس از مدت ها بازگشت موفقی دارد. فصل پایانی فیلم از مهم ترین امتیازات آن به حساب می آید و از پایان های خوب امسال. تلخی اما همچنان جزء لاینفک فیلم است. مثل نود درصد فیلمهای دیگر جشنواره. جای این فیلم هم در میان فیلم های بخش مسابقه اصلی، به شدت خالی است.            4 ستاره از 5

2. "سیانور" دومین ساخته بهروز شعیبی اثری جسور و قرص و محکمی است. یک درام سیاسی با مایه های عاشقانه و پلیسی که ارجاعات مستقیم به وقایع و شخصیت های رده بالا و موسسان سازمان مجاهدین خلق دارد. تم آشنای تقابل عشق و وظیفه در این فیلم هم دستمایه قرار گرفته است. اندازه نگه داشتن از ویژگی های "سیانور" است. هر سه محور داستان- سیاست، عشق و حادثه پردازی- سهم به قاعده ای در قصه دارند و در کنار هم، رنگ آمیزی مناسبی به فیلم داده اند. بازی مهدی هاشمی در نقش یک پلیس خشن، شلخته و باهوش، چشمگیر است.

صحنه آرایی در "سیانور" فوق العاده است. انتقال قابل قبول فضای دهه 40 و 50 در سینمای ما، آن هم در شرایطی که این همه تغییر عمده در ظاهر و باطن همه چیز به وجود آمده، کار دشواری است که در این فیلم با دقت و ظرافت انجام شده است.

3.5 ستاره از 5

3. محسن عبدالوهاب در تازه ترین ساخته اش - به دنیا آمدن -، به موضوع تقابل یک زوج برسر بچه دارشدن پرداخته است. فیلم، راحت و روان است و البته ملات داستان کمی لاغر به نظر می رسد. فیلمساز تلاش می کند در این باره، سمت یکی از طرفین بایستد، تحلیل ارائه دهد و تکلیف را روشن کند. استدلال مرد اما در شرایط تازه البته سست تر طراحی شده است تا جایی که در اواخر داستان عملا بی منطق به نظر می رسد. اینکه هر دوطرف ماجرا روی موضعشان می ایستند و فیلم در همین وضعیت به انتها می رسد، موجب می شود "قاعده پایان تلخ" در این فیلم هم رعایت شود.       2.5 از 5