به گزارش همشهری آنلاین، تیم ملی فوتبال آرژانتین که پیش از آغاز جام از گزینه‌های پیش رفتن تا مراحل نهایی بود، حالا با هدایت خورخه سامپائولی و نمایش دور از انتظار مسی در آستانه بازگشت به خانه است. فوق‌ستاره بارسا در بازی اول مقابل ایسلند یک پنالتی از دست داد و ناکام اصلی در رقم خوردن نتیجه مساوی بود. او در بازی دوم برابر کرواسی چنان محو و کم‌اثر کار کرد که همه یادشان افتاد سرمربی آرژانتین بازیکنان را با معیار نزدیکی و دوری به مسی با خود به جام جهانی برده است. حالا آبی و سفیدهای منطقه آمریکای جنوبی که به لطف درخشش کاپیتان خود مسافر روسیه شده بودند، ممکن است پس از سه بازی به خانه بازگردند و مسی را برای همیشه در حسرت لمس جام طلایی باقی بگذارند.

با این مقدمه درباره مسی و ناکامی او در دو بازی ابتدایی آرژانتین، می‌رویم سراغ برندگان و بازندگان هفت روز اول جام جهانی 2018 روسیه که در کمال شگفتی یک نام از کشور میزبان هم در میان آنها به چشم می‌خورد.

• خوب‌ها

دنیس چریشف: بازیکنی که همین دو سه سال پیش یک‌تنه رئال‌مادرید را به خاک سیاه نشانده و از جام حذفی اسپانیا حذف کرده بود، حالا فرشته نجات روسیه لقب گ رفته است. چریشف 27 ساله که پدرش هم 13 بازی ملی در لباس روسیه داشته، در بازی اول مقابل عربستان نگون‌بخت به عنوان یار جایگزین به میدان آمد و دو گل زد. او در بازی دوم هم درخشید و حالا با سه گل شاید دنبال رسیدن به مقام آقای گلی این دوره باشد؛ افتخاری که هموطنش اولگ سالنکو در جام جهانی 1994 آمریکا (مشترک با هریستو استویچکف بلغار) به دست آورده بود.

کریستیانو رونالدو: ضربه کاشته لحظه‌های پایانی مقابل اسپانیا در بازی اول نه تنها نخستین سه‌گانه جام را رقم زد، بلکه به روند ناکامی رونالدو در جام‌های جهانی پایان داد. او که در سه دوره پیشین چندان ندرخشیده بود، حالا مدعی اول کسب کفش طلایی جام بیست و یکم است و با چهار گل در صدر جدول گلزنان قرار دارد. رونالدو مقابل اشرف حکیمی، همبازی خود در رئال مادرید و یار ثابت تیم ملی مراکش هم یک گل زد و البته ایرانی‌ها امیدوارند روند گل زدن‌هایش در بازی آخر مرحله گروهی ادامه نداشته باشد.

گرث ساوثگیت: سرمربی جوان تیم ملی انگلیس آخرین تیر در ترکش اتحادیه فوتبال انگلستان برای پایان دادن به قحطی 52 ساله در تکرار قهرمانی جام جهانی است. جزیره‌نشینان از 1966 به بعد به بزرگ‌ترین نام‌های دنیای فوتبال چنگ انداخته‌اند تا بلکه یک بار دیگر طعم بردن جام را بچشند؛ از اسون گوران اریکسن تا فابیو کاپلو و این اواخر روی هاجسن و دیگران. حالا قرعه فال به نام ساوثگیت 47 ساله خورده که در استون ویلا و میدلزبورو یک دفاع محکم بوده و با 57 بازی و دو گل ملی در پی دست یافتن به افتخاری بی‌بدیل است. اوج کار او تا اینجای جام بردن تونس بوده که تیمی سختکوش و جان‌سخت به نظر می‌رسد.

آلیو سیسه: سرمربی 42 ساله شیرهای تارانگا نخستین و تنها برد آفریقایی‌ها را در جام جهانی رقم زده است. سیسه با سابقه 16 سال بازی در سطح اول فوتبال فرانسه و انگلیس با یک دفاع منظم و منطقی و استفاده از معدود فرصت‌ها دو بر یک لهستان را برد؛ ویژگی‌هایی که در تیم‌های تنبل آفریقایی معمولا به چشم نمی‌خورد. تنها سرمربی رنگین‌پوست حاضر در جام جهانی روسیه پس از پیروزی سنگال برابر لهستان فرصت را مناسب شمرد تا درباره مربیان رنگین‌پوست چنین بگوید: «بازیکنان سیاهپوست سال‌ها در لیگ‌های برتر درخشیده‌اند و حالا نوبت مربیان سیاهپوست است که توانایی‌های خود را نشان بدهند.» هر چند از یاد نبریم هر دو گل سنگال در بازی اول با بخت و اقبال بلند به دست آمد.

هروینگ لوزانو: از میان ستاره‌های احتمالی جام، تا اینجا شاید فقط مهاجم مکزیک خود را ثابت کرده باشد. لوزانو که در آیندهوون هلند بازی می‌کند، در بازی مقابل آلمان زننده تنها گل نخستین شگفتی واقعی جام بیست و یکم بود. او با قدرت و توانایی فراوان تاکتیک‌های خوان کارلوس اوزوریو را به بهترین شکل ممکن اجرا کرد و بهترین بازیکن زمین هم لقب گرفت. لوزانو برای اینکه نشان دهد کارشناسان درباره توانمندی‌هایش اشتباه نکرده‌اند، باید مقابل کره‌جنوبی هم به اندازه یک ستاره بدرخشد.

• بدها

گروه پزشکی مراکش: پس از آنکه نورالدین آمرابات در بازی مقابل ایران با سر به زمین خورد، پزشکان تیم ملی مراکش به زمین آمدند و طبیعی بود که او را از نظر ضربه مغزی شدن آزمایش کنند. سیلی‌هایی که یکی از اعضای گروه پزشکی به صورت بازیکن نگون‌بخت مراکشی زد، شاید می‌توانست او را همان لحظه ضربه مغزی کند. آمرابات به بیمارستان منتقل شد و تا صبح زیر نظر بود تا مشکلی برای بازی دوم مقابل پرتغال نداشته باشد. با این حال، یکی باید بازیکنان مراکشی را از دست گروه پزشکی نجات بدهد!

کارلوس سانچس: این یک قانون نانوشته است که تقریبا هر بازیکن فوتبال می‌داند: در سه دقیقه اول بازی به عمد از دست خودتان در 18 قدم استفاده نکنید و خطر گرفتن کارت قرمز را به جان نخرید؛ همه جز مدافع تیم ملی کلمبیا در نخستین بازی جام جهانی مقابل ژاپن. سانچس 32 ساله کاری با همبازیانش کرد که تقریبا 90 دقیقه با 10 نفر مقابل چشم‌بادامی‌ها فشار را تحمل کنند و آخر هم بدون امتیاز از زمین بیرون بروند. بیرون نشستن خامس رودریگز هم شیرین‌کاری دیگر مربیان کلمبیا بود که حالا در آستانه حذف از جام جهانی قرار گرفته است.

سامی خدیرا: بازیکن 31 ساله آلمانی که بیش از 15 افتخار بزرگ در کارنامه دارد و در سه سال گذشته با یوونتوس قهرمان ایتالیا شده، در بازی مقابل مکزیک بزرگ‌ترین نقطه‌ضعف آلمان‌ها بود. در دیداری که جاشوا کیمیچ در آن بیشتر وظایف یک شماره 10 را انجام می‌داد تا یک مدافع، خدیرا چنان بلایی سر آلمان آورد که یواخیم لوو با اندکی بی‌رحمی می‌توانست او را در همان 20 دقیقه اول از زمین بیرون بکشد اما خدیرا آنقدر در زمین ماند که مکزیک زهرش را به آلمان بریزد و مدافع عنوان قهرمانی را یک ناکام مطلق نشان بدهد. تنها گل بازی هم حاصل توپ از دست دادن او در میانه زمین مکزیک بود.

محمد صلاح: هر چند او یک گل در بازی مقابل روسیه زد اما نخستین و تنها گل ستاره مصری‌ها در جام جهانی غم شکست را برای شهروندان سرزمین فراعنه اندکی سبک کرد. گرچه صلاح حالا گل زدن در جام جهانی را هم به کارنامه پربار خود افزوده، عملکردش در این دو بازی چندان چنگی به دل نزده است. غیبت در بازی اول و حضور شبح‌وار در بازی دوم نشان داد سایه «عامل راموس» همچنان بر سر صلاح سنگینی می‌کند. او نشان داد آماده به دوش کشیدن بار سنگین آرزوهای یک ملت نبوده و بازی تشریفاتی آخر مقابل عربستان تنها می‌تواند تفاضل گل منفی مصری‌ها را به مثبت تبدیل و سه امتیاز بی‌فایده به حساب آنها واریز کند.

نیمار: او هم مثل صلاح فوق‌ستاره‌ای است که سنگینی آرزوهای یک ملت را روی دوش خود احساس می‌کند و مثل ستاره مصری‌ها یک آسیب‌دیدگی سنگین را پیش از آغاز جام پشت سر گذاشته است. آنچه نیمار در مساوی برزیل با سوئیس نشان داد، نشانی از فوق‌ستاره پاریسن ژرمن و بارسلونا نداشت. او هفت مرتبه توپ را لو داد و بیشتر دنبال فریب دادن داور و بازیکنان رقیب بود تا سود رساندن به دست خودی. با اینکه نیمار پس از بازی اول درست و حسابی تمرین نکرده اما برزیلی‌ها همچنان به هنرنمایی‌اش درون مستطیل سبز چشم دوخته‌اند.