به گزارش ایسنا، میانه اردیبهشت ماه سال ۸۸ ساختمان مرکزی فرهنگستان هنر با معماری میرحسین موسوی، رییس وقت فرهنگستان هنر، افتتاح شد؛ این ساختمان رواقی دارد که سید محمد بهشتی آن را به آغوشی برای خیابان ولیعصر تشبیه کرده است. او گفته است «اگر حیاط و رواق این مجموعه را در طبقه‌بندی معماری بررسی کنیم، در جایگاه معماری سنتی قرار می‌گیرد. اما در عین حال می‌بینیم که این طراحی پاسخگو نیاز امروز مخاطبان خود نیز هست و در عین حال یک فضای شهری را که آغوش خود را به خیابان ولیعصر باز کرده است، برای ما تداعی می‌کند.»
این رواق به نحوی طراحی شده که یادآور تاریخ پیش از اسلام و پس از اسلام باشد. پایه‌های ستون آن از معماری هخامنشی وام گرفته شده است و بدنه آن الهام گرفته از معماری چهارصد سال پیش است. شعرهایی از شاهنامه و گلشن راز زیر سرستون‌های رواق حکاکی شده که این سرستون‌ها از دوره ساسانی برگرفته شده است. همچنین ورودی بنا «دروازه بهشت» نام دارد.
رواق فرهنگستان هنر با موقعیت جغرافیایی سمت غربی خیابان ولیعصر، نرسیده به خیابان طالقانی، یکی از مبلمان‌های شهری معروف تهران است که از زمان ساخت خود هر روز صبح تا شب میزبان افرادی بود که از شلوغی خیابان به تنگ آمده بودند و با نشستن در این رواق، گفت‌وگو می‌کردند، کتابی می‌خواندند، آهنگی گوش می‌دادند و خستگی خود را در می‌کردند. در نتیجه رواق هنر، به اصطلاح به یکی از پاتوق‌های فرهنگی تهران تبدیل شده بود.
اما تیرماه سال گذشته (۱۳۹۶) و در دوره ریاست علی‌محمد معلم دامغانی که پس از اتفاق‌های پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ بر مسند فرهنگستان هنر تکیه زده بود، آغوش این رواق بسته شد و ورودی آن را حصارهای شیشه‌ای ضخیمی کشیدند و دیگر اجازه ندادند کسی به آنجا وارد شود.
بعد از این حصر، حرف‌ها و حدیث‌هایی مطرح و این سوال پرسیده می‌شد مبنی بر اینکه که کدام ارگان و به چه دلیل رواق هنر را زندانی کرده است؟ طبق گزارشی که روزنامه همدلی همان زمان منتشر کرد، نگهبان مجموعه فرهنگستان در این‌باره گفته بود: «نمی‌دانم چرا این حصارها را کشیده‌اند. این شیشه‌های ضخیم به خواسته حراست مجموعه کشیده شده، می‌گفتند رواق جزئی از ملک فرهنگستان است، این همه آدم چرا شب‌ها جمع می‌شود، ما هم هر چه تذکر می‌دادیم بی‌فایده بود.»
بر اساس گزارشی که روزنامه قانون تیر ماه سال گذشته منتشر کرد، سجاد عسگری ـ فعال میراث فرهنگی ـ درباره حصارکشی رواق هنر بیان کرده بود: «مدیریت شهرداری تهران، مسئول این کار است. اینجا فضای شهری است و جزو اموال عمومی محسوب می‌شود. اگر قرار بود مکان خصوصی باشد، باید از همان ابتدا دیوار می‌کشیدند. هنگامی که مکانی عمومی است، متولی آن شهرداری تهران است. بنابراین دوستان فرهنگستان هنر نمی‌توانند به این بهانه که جوان‌ها به رواق می‌رفتند، آنجا را حصار بکشند. جوان‌ها به مکان‌های بسیار دیگری نیز می‌روند؛ آیا آن مکان‌ها نیز باید بسته شوند؟! به‌عنوان مثال، جوان‌های بسیاری به مجموعه تئاتر شهر می‌روند و آنجا یکی از پاتوق‌های اصلی جوانان پایتخت است؛ حال به‌دلیل استقبال جوانان از این مکان، آنجا را می‌توان تعطیل کرد؟!»
با این حال پس از تمام شدن دوره مدیریت معلم دامغانی و سرپرستی علیرضا اسماعیلی بر فرهنگستان هنر، خبر رسیده است دوم آبان ماه، همزمان با برگزاری یک کارگاه نقاشی قهوه‌خانه‌ای، درهای رواق هنر نیز گشوده می‌شود و قرار است همه‌روزه میزبان مردم باشد؛ خبری خوش برای مردمان پیاده‌راه خیابان ولیعصر، تا باز هم دمی در این رواق گفت‌وگو کنند، کتابی بخوانند، موسیقی گوش بدهند و خستگی خود را به در کنند.
انتهای پیام
