براساس 20 سال تحقیق در زمینه بیومکانیک دو های سرعت، محققان می گویند بله این اتفاق امکان پذیر است. از لحاظ آنان هیچ محدودیتی در دوی سرعت برای انسان وجود ندارد. با توجه به رکوردهای ثبت شده می توان گفت انسان فقط در صد سال گذشته به شکلی رقابتی دویده است. در زمینه تکامل انسان این مدت زمان بسیار کوتاه بوده و برای پیش بینی های بلندمدت در آینده کافی نیست.

رکوردها هنوز هم شکسته می شود و روش تمرین کردن و فناوری هم دائم در حال پیشرفت است. درواقع از زمانی که جیمز هاینر در سال 1968 رکورد دوی 100 متر را به زیر ده ثانیه رساند تا زمانی که موریس گرین در سال 1999 این رکورد را به اندازه 16 صدم ثانیه بهبود بخشید، 31 سال گذشته، اما پس از آن و تنها طی ده سال رکورد موریس گرین به اندازه 21 صدم ثانیه بهبود یافت. البته این لزوما به این معنا نیست که بهبود رکوردها سرعت گرفته است، بلکه ما نمی توانیم محدودیت های انسان را در یک دوره کوتاه مدت در نظر بگیریم.

همیشه و همواره انسان نشان داده توانایی شکستن چنین رکوردهایی را دارد. برای شکستن فرضیه محدودیت های عملکردی انسان می توان این پرسش را مطرح کرد که چرا یوسین بولت نمی تواند دارای فرزند پسری باشد که در آینده اندکی قوی تر و سریع تر از او بوده و رکورد پدرش را جابه جا کند.

موضوع بهبود عملکرد نیز با تمرین های پیشرفته و تکنیک های ارتقا یافته در حال اجراست. در یک مقاله علمی به اهمیت قدرت ماهیچه سرین پا هنگام استارت زدن دونده های دوی سرعت اشاره شده است. ورزشکاران و مربیان می توانند با توجه به این موضوع در تمرینات و قوی تر ساختن این عضلات کلیدی، لحظه کنده شدن دونده از تخته استارت را به حداقل برسانند.

به طور کلی سرعت در دوهای سرعت، برآیند طول گام و فرکانس گام های یک دونده است. در مسابقات جهانی 2009 یوسین بولت در سریع ترین دوی خود توانست 12.4 متر بر ثانیه بدود. او این کار را به وسیله طول گامی معادل 2.77 متر و فرکانس گام 4.49 هرتز انجام داد.

برای این که یک دونده بتواند مسافت صد متر را زیر 9 ثانیه طی کند، نیاز به حداکثر سرعتی معادل 13.2 متر بر ثانیه دارد. برای رسیدن به چنین سرعتی هم نیاز به طول گامی معادل 2.85 متر و فرکانس گامی معادل 4.63 هرتز است که به اندکی افزایش در رکوردهای یوسین بولت نیاز دارد.

البته چنین پیشرفتی آسان نیست. چون زمانی که دونده شروع به افزایش طول گام در سریع ترین فاز سرعت می کند، اثری منفی روی فرکانس گام دارد. گام های طولانی تر به زمان بیشتری نیاز دارند و در نتیجه فرکانس گام افت کرده است. البته عکس این موضوع نیز صادق است، در نتیجه ما برای افزایش عملکرد مدت زمان بیشتری در آینده نیاز خواهیم داشت. مساله اصلی این است که انسان چقدر می تواند نیرو تولید کند و برای رسیدن به چنین نقطه ای چه ملزوماتی مورد نیاز است.

یک قهرمان برای تولید یک گام طولانی با فرکانس بالا نیاز به تولید نیروی زیادی معادل 4.5 برابر وزن بدن خود در مدت زمانی کوتاه حدود یک دهم ثانیه دارد. برای این کار به پاهای بسیار محکم نیاز است تا هنگام برخورد کف پا به زمین شتاب بیشتری به دونده بدهد.

توانایی حفظ سفتی اندام به وسیله چگونگی تولید نیروی عضلات در عضلات پا تعیین می شود و این به نوبه خود تابعی از اندازه عضله، انواع الیاف تشکیل دهنده عضله و فعالیت هماهنگ شده عضلات ساق پا برای بهینه سازی به کارگیری سازوکارهای الاستیک و تقویت قدرت به دست آمده از عضلات است.

بنابراین برای رسیدن به نیروی لازم و گام های بلندتر با فرکانس بالا، ترکیبی از ژنتیک و تمرینات پیشرفته نیاز است تا به عضلاتی سریع و قوی تر از عضلات بهترین دوندگان سرعت کنونی رسید.

رکوردها اکنون به نقاطی رسیده که شکستن آنها روز به روز سخت تر می شود، اما می توان گفت که روزی رکورد دوی 100 متر به زیر 9 ثانیه خواهد رسید، نه لزوما در دوره زندگی ما، ولی روزی این اتفاق خواهد افتاد.

منبع: phys.org