به گزارش خبرنگار مهر، دیابت نوع یک، یک بیماری متابولیک است که به دلیل تخریب سلول های انسولین ساز لوزالمعده (سلول های بتا واقع در جزایر لانگرهانس) به وسیله سیستم ایمنی فرد اتفاق می افتد.

مهمترین پیامد این بیماری بالا رفتن قند خون به دلیل فقدان یا کمبود انسولین در فرد بیمار است.

تا کنون درمان های محدودی برای دیابت نوع یک وجود داشته است که به تزریق منظم و مادام العمر انسولین و پیوند عضو محدود می شود. سلول های بنیادی مزانشیمی تا کنون در کارآزمایی های بالینی متعددی مورد استفاده قرار گرفته و اثر بخش بوده اند.

نشان داده شده است که این سلول ها در تعدیل واکنش سیستم ایمنی و باز سازی سلول های آسیب دیده مؤثر هستند و می توانند پس از وارد شدن به سیستم گردش خون، به محل آسیب مهاجرت کرده نقش درمانی خود را ایفا کنند.

به منظور بررسی میزان اثر بخشی و عوارض جانبی استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی خود فرد در درمان بیمارانی که به تازگی به دیابت نوع یک مبتلا شده اند، محققان کشور طی یک کارآزمایی بالینی ۲۱ بیمار تازه مبتلا به دیابت نوع یک را به دو گروه تقسیم کردند، به گروه اول سلول های بنیادی مزانشیمی و به گروه دوم دارو نما تزریق شد.

سپس شرایط بیماران تا یک سال پس از درمان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Stem Cells Research and Therapy به انتشار رسیده است، نشان داد استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی در مبتلایان به دیابت نوع یک امن و بدون عوارض جانبی جدی است.

همچنین استفاده از این روش درمانی تعداد دوره های افزایش قند خون را در مبتلایان کاهش می دهد.

علاوه بر این، روش درمانی مذکور الگوی سیستم ایمنی را از حالت پیش التهابی به ضد التهابی تغییر داده، منجر به افزایش شمار سلول های لنفوسیت T تنظیم کننده در جریان خون و بهبود کیفیت زندگی مبتلایان می شود.

نتایج این پژوهش نشان داد تزریق سلول های بنیادی مزانشیمی خود فرد در بیماران تازه مبتلا به دیابت نوع یک می تواند منجر به بهبود شرایط بیماران شود.

دکتر حسین بهاروند، دکتر انسیه حاجی زاده صفار، محمود ایزدی و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه علوم پزشکی ایران این پروژه علمی را به نتیجه رساندند.