یک سال پیش در همان آغاز، کنار من نشست و دستم را در دست گرفت و تا پایان رها نکرد.آخرهای دیدار ناگهان مثل همیشه‌هایش که غیرمنتظره بود، مرا یاد کرد و گفت: «فریدون صدیقی» و تبسمی بی‌دریغ از این یادآوری بر چهره‌اش نشست؛ او که کم‌کم داشت شادابی رخسارش را بر باد می‌داد.

همان جا در خودم گیر کردم، می‌خواستم گریه آواز شوم، نشد. جرات نکردم پلک بزنم، دخترانش لبریز درد بودند. پس از آن بود که رودخانه کلمات به‌تدریج تبخیر شد و سرانجام از رفتن بازماند، در روزی که نامش پنجشنبه سوم اردیبهشت 94 بود.