به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در فراخوان اولیه سمپوزیوم ششم 114 اثر شرکت کردند که 32 اثر از بین آن‌ها از سوی هیأت انتخاب آثار (ایرج محمدی، حمید شانس، قدرت‌الله معماریان اصفهانی، محمدرضا ذبیح‌الله‌زاده، محمد یزدی) انتخاب شدند و باقی به بخش نمایشگاه جانبی راه پیدا کردند.

از این رو در کنار بخش اصلی و دانشجویی سمپوزیوم که از 23 شهریورماه با حضور مجسمه‌سازان ایرانی و خارجی در حال برگزاری است، نمایشگاه جانبی به آثار هنرمندانی که در سمپوزیوم طرح‌هایشان پذیرفته نشده، اختصاص پیدا کرده است.

ساعت بازدید از هر سه بخش اصلی، دانشجویی و جانبی سمپوزیوم از 10صبح تا 12 ظهر و از 3 ظهر تا 5 بعدازظهر است. دراین نمایشگاه مجسمه‌های در ابعاد کوچک از 83 هنرمند به نمایش درآمده است.

سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران دارای اعتبار جهانی است

حمید شانس، عضو شورای انتخاب ششمین سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران گفت: امسال نزدیک به 200 داوطلب خارجی برای شرکت در سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران اعلام آمادگی کردند که به جرات می‌توان گفت که اکنون در میان آثار پذیرفته شده حداقل چند مجسمه تراز اول و حرفه‌ای در بالاترین سطح سمپوزیوم‌های جهان در این سمپوزیوم وجود دارد. علاقه‌مندی هنرمندان خارجی برای حضور در این رویداد بین‌المللی نشانگر آن است که سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران دارای اعتبار جهانی شده است.

وی همچنین درباره فلسفه وجودی سمپوزیوم‌ها گفت: سمپوزیوم در حقیقت مکانی است که هنرمندان حرفه‌ای در مدت معینی ایجاد یک اثر هنری و مراحل تولید ایجاد اثر را به نمایش می‌گذارند؛ بنابراین مساله ساختن یک اثر و نمایش مراحل شکل گیری آن است که از چند لحاظ حائز اهمیت است؛ اولا یک بعد عمومی دارد یعنی مکانی است که مردم آثار هنری را مثل یک شی تولید شده صنعتی در نظر نگیرند، بلکه با پروسه‌ای که جذاب و دلپذیر است و به زندگی هنرمند معنا می‌دهد آشنا شوند که این آشنایی موجب اهمیت از سوی افراد همگانی می‌شود تا همان طور که به ورزش اهمیت می‌دهند به هنر نیز بها دهند.

این هنرمند افزود: از آنجایی که مردم مصرف کننده آثارند و با مسیر ساخت که جذاب است آشنا می‌شوند، آثار نهایی برایشان حاوی مسیر طی شده نیز هست و به همین علت آن را زنده تر و معنادارتر درک می کنند.از این رو اولین تاثیر ارتباط وسیع تر کارگاه‌ها و مکان‌های ساخت با عموم است که اهمیت جدی دارد.همچنین از آنجایی که سمپوزیوم‌ها جایی هستند که چند هنرمند با تجربه از مکان‌های مختلف، با نگرش‌های مختلف و با مجموعه‌ای از پتانسیل‌ها گردهم می‌آیند و می‌توانند توانمندی‌هایشان را به اشتراک با هم بگذرانند، بنابراین رابطه فکری، جسمی و کاری هنرمندان به مثابه یک بافت زنده شکل می‌گیرد که این بافت زنده از لوازم اصلی پیشرفت هنر است. این بافت از آنجا حائز اهمیت است که بخشی از دانش مجسمه‌سازی عملی و شفاهی است و از طریق دانش نوشتاری قابل انتقال نیست که آن هم عبارت از فضای زنده‌ای است که آحاد درونش را تحت تاثیر قرار می‌دهد و آگاه می‌کند.

این مجسمه‌ساز درباره رشد کمی و کیفی این سمپوزیوم خاطر نشان کرد: این سمپوزیوم ششمین سمپوزیوم است و از سمپوزیوم اول مدت زیادی نمی‌گذرد و در این مدت 7 یا 8 ساله می‌توان چند چیز را دید؛ اول گسترش کمی و کیفی سمپوزیوم. به نظر من سمپوزیوم روز به روز در سازماندهی، تفکر، سیاست‌گذاری و اجرا رو به رشد و ترقی و رفتار حرفه‌ای‌تر و منسجم‌تر است. از اعتبار آن همین بس که امسال نزدیک به 200 داوطلب خارجی داشت که از آثار پذیرفته شده حداقل چند مجسمه تراز اول و حرفه‌ای در بالاترین سطح سمپوزیوم‌ها در این این سمپوزیوم وجود دارند و می‌توان دید که سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران دارای اعتبار جهانی شده است که این بدون گزاف است. حال چه درجه ای از اعتبار باید صبر کرد تا سمپوزیوم در مسیر تحولش رفتاری کامل‌تر و جامع‌تر در دوره‌های بعدی داشته باشد.

بازآفرینی مجسمه ایران باستان در سمپوزیوم مجسمه‌سازی

کامبیز هورسان - مجسمه‌ساز - گفت: تراشیدن سنگ تکنیکی است که با بردباری و تمرین حاصل می‌شود، مهم این است که از این تکنیک در چه جهتی استفاده می‌شود و با آن چه ساخته می‌شود. ایده‌آل یک مجسمه‌ساز این است که بتواند با حجمش شعر بگوید.

او افزود: به نظر من سمپوزیوم ششم نسبت به سمپوزیوم چهارم از کیفیت بهتری برخوردار است. بین هر شرکت کننده بخش اصلی و خارجی یک دانشجو قرار دارد و همین باعث شده ارتباط و تعامل بین شرکت کننده‌ها بهتر شود. فضای سمپوزیوم و استقبال مردم از آن باعث می‌شود که پدیده مجسمه برای مردم مفهوم‌تر شود و آن را از نزدیک احساس کنند.

به گفته این مجسمه ساز، برگزاری سمپوزیوم فصل تازه‌ای در مجسمه سازی ایران است که ضمن کمک به بالا رفتن سطح کیفی مجسمه سازی ایران، می‌تواند بخشی از مجسمه‌های شهری را تامین کند و موجب تلطیف روح شهر و شهروندان شود.

او درباره اثری که در این سمپوزیوم خلق خواهد کرد گفت: اثر من در این سمپوزیوم متاثر از موتیف‌های ایران باستان است. خواستگاه این اثرتپه‌های باستانی املُش است. فرم بدن گاو املَش به سبب داشتن کوهان قابلیت خوبی برای ساده‌سازی دارد و فرم‌های هندسی خوبی می‌توان از آن استخراج کرد. من سعی کردم این فرم را با دیدی جدید اجرا کنم و دیدگاه مدرنی داشته باشم و سطوحم سطوح مدرنی باشد.

این مجسمه‌ساز درباره تکنیکی که بیشتر در مجسمه سازی با آن ارتباط برقرار می کند، گفت:ترجیح اول من سنگ است و بعد برنز.حس من این است که سنگ متریال خوبی است و کار با آن شیرین است. وقتی کار سنگ تمام می‌شود می‌توان اطمینان داشت که فرمی که می‌خواهید درمی‌آید. ولی به طور مثال درهر قالب گیری کیفیت کار افت می‌کند. در مجسمه سازی با سنگ به سادگی می‌توان بازی سطح و نور را اجرا کرد. کار با سنگ نیاز به تمرین دارد. باید حجم مورد نظرتان را داخل مکعب ببینید که این دراثر تراشیدن حجم‌های مکعبی به وجود می‌آید. من نزدیک 1000بلوک دو متر در یک متر در یک متر پلاستوفوم و یونولیت تراشیدم تا بتوانم دیدم را نسبت به داخل مکعب قوی کنم.

ششمین سمپوزیوم بین المللی مجسمه سازی تهران از 23 شهریورماه در محوطه برج میلاد آغاز شده و تا 15 مهرماه ادامه دارد.

انتهای پیام