خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها: بیمارستان علی بن ابی‌طالب (ع) این روزها نفسش تنگ شده، مدتی است که بیماران کرونایی امانش را بریده‌اند؛ از یک سو تا به حال چنین حجمی از بیماران با بیماری مشابه را به خود ندیده و از سویی دیگر کادر درمانی و جهادی، چنین تکاپویی در آن نداشته‌اند.

بیمارانی که اگر سرفه و تنگی نفس امانشان دهد حرف‌های شنیدنی و عبرت آموزی دارند که خواندن آن خالی از لطف نیست.

آقایی که ۳۵ سال بیشتر ندارد و چسب‌های سرم هنوز به دستانش هست به خبرنگار مهر می‌گوید: ۱۰ روز است که در بیمارستان بستری هستم، هنوز هم کامل خوب نشدم؛ بدنم در تب ۴۳ درجه می‌سوخت، روزهای سختی گذراندم.

وی که نخواست نامش منتشر شود، ادامه می‌دهد: من جزو افرادی بودم که بیماری کرونا را جدی نمی‌گرفتم و فکر این روزها را نمی‌کردم اما وقتی مبتلا شدم هر روز که می‌گذشت حالم بدتر می‌شد تا جایی که چندین ساعت دوش آب سرد می‌گرفتم تا شاید کمی تبم کاهش یابد.

باید بهداشت را رعایت کرد

وی با بیان اینکه این بیماری آن‌قدر سخت است که اگر مبتلا شوی به این راحتی دست از سرت برنمی‌دارد، گفت: باید بهداشت را رعایت کرد و از افرادی که علائم سرماخوردگی دارند فاصله گرفت، جز در مواقع ضروری از منزل خارج نشد و مدام دست‌ها را شست و موقع خروج از منزل از ماسک و دستکش استفاده کرد.

این بیمار مبتلا به کرونا ادامه می‌دهد: وقتی به بیمارستان آمدم حال بدی داشتم، با مراقبت‌های کادر درمانی سه روز طول کشید تا کمی بهتر شدم حالا چند روز است که اسیر تختم؛ خوب نشدم اما وضعیتم با پیش از آمدن به اینجا قابل مقایسه نیست و امیدوارم همه بیماران بهبودی کامل را به دست بیاورند.

خانمی که ماسک بر صورت دارد، می‌گوید: فقط سرفه می‌کردم که پس از آزمایش گفتند کرونای شما مثبت است و از دیروز ظهر به این بیمارستان آمدم که در مدت یک روز خیلی بهتر شدم؛ از مردم می‌خواهم به فکر یکدیگر باشند و کمتر از خانه بیرون بیایند؛ من فقط دو بار برای خرید به فروشگاه رفتم که مبتلا شدم؛ وی همین را گفت و دیگر نفس کم آورد و نتوانست ادامه دهد.

خانم ۶۵ ساله مبتلا به کرونا هم در مورد علائم این بیماری می‌گوید: تب و لرز داشتم و بدنم به حدی سرد می‌شد که گاهی سه پتو روی خودم می‌انداختم و حالت تهوع و دل‌پیچه هم داشتم.

وی یک نفس می‌گیرد و دستگاه تنفس را کمی از روی دهانش فاصله می‌دهد و ادامه می‌دهد: در یک هفته‌ای که اینجا هستم خدا را شکر بهترم، خداوند به همه کسانی که برای ما زحمت می‌کشند خیر بدهد.

از مردم می‌خواهم مراقب خودشان باشند و رفت و آمدها را کمتر کنند تا گرفتار این بیماری نشود

آقای ۵۰ ساله که خود را کارمند یکی از ادارات قم معرفی می‌کند هم می‌گوید: با ارباب رجوع در ارتباط بودم و با اینکه از ماسک و دستکش استفاده و وسایلم را ضدعفونی می‌کردم اما مبتلا شدم؛ چند روز تب ۳۹ درجه داشتم و سرفه امانم را بریده بود؛ به محض مراجعه به بیمارستان بستری‌ام کردند؛ از مردم می‌خواهم مراقب خودشان باشند و رفت و آمدها را کمتر کنند تا انشاالله هیچ‌کس گرفتار این بیماری نشود.

خانمی که به تازگی می‌تواند از روی تخت بلند شود هم ملتمسانه به خبرنگار مهر می‌گوید: از مردم خواهش می‌کنم مراعات کنند و از منازل بیرون نروند چون این بیماری خیلی سخت است؛ من تا حالا چندین بار عمل جراحی شده‌ام و بیماری‌های مختلفی داشتم اما این بیماری قابل مقایسه با سایر بیماری‌ها نیست.

وی ادامه می‌دهد: بیمارستان که آمدم انگار زنده‌ام کردند، من تا حالا خیلی بستری شده بودم اما این بار رسیدگی ویژه بود از همه نیروهای درمانی و خدماتی تشکر و برایشان دعا می‌کنم که خداوند حفظشان کند، مانند خواهر یا مادر برای ما دل می‌سوزانند.

پزشکان و پرستاران در بیمارستان رسیدگی خوبی دارند

خانمی هم که بیش از دو هفته است با این بیماری دست و پنجه نرم می‌کند، می‌گوید: ۱۲ روز در منزل به طور مداوم علائم مختلفی مانند تب، لرز، سردرد و گلو درد داشتم اما لجبازی کردم و دکتر نرفتم، فکر می‌کردم اگر به بیمارستان بروم به ۲۴ ساعت نمی‌کشد که می‌میرم اما این طور نبود اینجا لحظه به لحظه وضعیت مرا بررسی می‌کنند و پزشکان و پرستاران رسیدگی خوبی دارند.

وی ادامه می‌دهد: روحیه نیروهای جهادی هم خیلی بالاست و برخورد خوب و آرامش بخشی دارند؛ در این دو روزی که در بیمارستان بستری شدم حالم خیلی بهتر شده است.

این بیمار مبتلا به کرونا تأکید می‌کند: به مردم باید گفت که رفتن به بیمارستان ترس ندارد، هر چه سریع‌تر به پزشک مراجعه کنند، زودتر بهبود پیدا می‌کنند فقط باید با کادر درمانی همکاری و داروها را به صورت منظم استفاده کنند.

وی ادامه می‌دهد: از مردم خواهش می‌کنم نگویند خودمان را قرنطینه و معالجه می‌کنیم زیرا باید داروهای خاص این بیماری را استفاده کنند به عنوان مثال برخی داروهایی که ما فکر نمی‌کنیم مانند ایبوپروفن را نباید استفاده کنند.

گفت‌وگو با بیماران به پایان می‌رسد اما اگر مردم وخامت حال مبتلایان را می‌دیدند و حتی یک درصد احتمال می‌دادند که این شرایط را تجربه خواهند کرد، مسلماً نکات بهداشتی را رعایت و از حضور در شهر و مراودات بی‌مورد اجتناب می‌کردند.