به گزارش ایسنا،نشریه آمریکایی فارین افرز در ادامه گزارش خود آورده است: دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا در یک کنفرانس خبری در ۱۶ فوریه گفت که سرنوشت توافق هسته‌ای ایران و گروه ۱+۵ که در ژوئیه ۲۰۱۵ حاصل شد نامشخص است. این اظهارات چند روز پس از آن بیان شد که مایکل فلین مشاور امنیت ملی پیشین وی گفت که به طور رسمی به تهران هشدار خواهد داد. با این حال هنوز مشخص نیست که اتمام حجت کاخ سفید به معنای واقعی شامل چه چیزی خواهد بود.
تهران معتقد است که ترامپ بیشتر سر و صدا به راه می‌اندازد تا این‌که عمل کند و البته باید دید که ترامپ چگونه از ابزار خود استفاده می‌کند. اتخاذ وضع حداکثری در مذاکرات تجاری می‌تواند یک تاکتیک موثر باشد، به ویژه این‌که مذاکره در عرصه واقعی یک بده – بستان و پروسه عقب نشینی و جلو رفتن است که اجازه پایین آمدن شدید و افزایشی از موقعیت‌های بالا ، بدون از دست دادن وجهه یا قربانی کردن اهرم فشار و چانه‌زنی را می‌دهد.
اما واقعیت این است که انتقال این تکنیک‌ها با توجه به پیچیدگی‌های سیاست خارجی محدود است؛ چراکه همیشه یک پروسه مذاکره رسمی مشخص وجود ندارد که در آن بتوان از مواضع بالای خود پایین آمد و عقب نشینی می‌تواند یک ضعف تلقی شود؛ بنابراین اگر دولت ترامپ در برابر ایران یک موضع حداکثری اتخاذ کند، به احتمال زیاد نتیجه معکوس می‌گیرد. ایران می‌داند که در خاورمیانه و فراتر از آن ابزارهایی برای فشار و چانه زنی با آمریکا دارد و ممکن است تا به این نتیجه برسد که انتقادات تلخ ترامپ علیه توافق هسته‌ای و تهدید و کناره‌گیری از آن و مواجهه سخت با ایران، اغلب عرض اندامی است که وی تصور می‌کند جمهوری اسلامی ایران را وادار به تسلیم خواهد کرد. این محاسبات به این فضا ماجراجویی بیشتری خواهد داد. ایران سیاست خارجی ترامپ را این‌گونه می بیند که وی باید به ناچار با مغایرت‌ها میان اتخاذ موضع تهاجمی در قبال ایران و وعده‌های انتخاباتی اش برای مقابله با داعش و امن کردن دوباره آمریکا روبه رو شود.
سیاستگذاران در تهران می‌دانند که آمریکا دیگر از گزینه نظامی علیه ایران استفاده نمی‌کند؛ چراکه مردم آمریکا به هیچ وجه از چنین اقدامی حمایت نمی‌کنند و ترامپ اگر تاکنون هم نفهمیده باشد، به زودی درخواهد یافت که ایران یک وزنه مهم در جنگ علیه داعش است. ایران به علاوه یک بازیگر کلیدی در مبارزه با داعش در عراق است و تلاش‌ها برای بیرون راندن کامل داعش نیازمند همکاری ایران است.
تهران همچنین به این قطعیت رسیده است که جامعه بین‌المللی تمایل بسیار کمی برای افزایش تنش‌ها با ایران دارد . شاید واشنگتن این‌گونه تلقی کند که سیاست‌های ایران بخشی از مشکلات خاورمیانه است، نه راه حل آن اما برخی متحدان آمریکا چنین تصور نمی‌کنند.
فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا اوایل ماه فوریه به واشنگتن رفت و از واشنگتن خواست تا به تعهدات خود در توافق هسته‌ای پایبند بماند.
وی تاکید کرد که اتحادیه اروپا در حفظ تعاملات خود با ایران در زمینه اقتصادی و سیاسی دارای منافع است.
دهلی ، سئول و توکیو به جز پکن و مسکو که از متحدان نزدیک تهران هستند، همگی مایلند و به شدت تلاش می‌کنند تا دوباره روابط خود را با ایران پس از لغو تحریم‌های چندجانبه علیه این کشور تقویت کنند. به عبارت دیگر، ایرانی‌ها به شدت سرگرم ترمیم روابط خود با جهان هستند و متحدان کمی ندارند. این مسئله نیز اهرم فشار ایران به آمریکا را قوی تر می‌کند.
فارین افرز در ادامه گزارش خود با تاکید بر این‌که «دولت ترامپ پیش از هر چیز باید به توافق هسته‌ای پایبند بماند»، به تشریح راه‌های در دسترس دیگر برای فشار بر ایران پرداخت و نوشت: آن‌چه تیم ترامپ به آن نیاز دارد این است که با افزایش نفوذ ایران در منطقه بدون درگیر شدن با توافق هسته‌ای مقابله کند. هر چند که این کار ساده‌ای نیست و ترامپ ابتدا باید دو واقعیت را بپذیرد؛ اول این‌که خاورمیانه در حال حاضر با مناقشات متعدد و دارای اشتراکات و فراوان روبرو است که بازیگران و منافع مختلفی در آن دخیل هستند. واشنگتن نمی‌تواند ایران را در تمام خاورمیانه منزوی کند و با دست زدن به چنین کاری منافع خود را به خطر می‌اندازد.
دوم این‌که، آمریکا در طول ۳۸ سال گذشته دریافته است که ایران قادر است در برابر اقدامات آمریکا ایستادگی کند و ترامپ برای تحت فشار قرار دادن تهران باید یک یک اتحاد جهانی ایجاد کند تا بتواند با ایران مقابله کند. دولت ترامپ باید بداند که ایران برگ برنده‌های محکمی در اختیار دارد. این بدان معنی است که کاخ سفید باید با حفظ توافق هسته‌ای مسیر دیپلماتیک با ایران را باز نگه دارد و دست به اتخاذ یک رویکرد حداکثری در همین ابتدای کار خود نزند؛ زیرا چنین موقعیتی عقب‌نشینی را سخت می‌کند و این هوشمندانه‌ترین راه برای پرداختن به ایران است.
انتهای پیام
