مسعود کیمیایی: زنگ‌ها می‌زنند، رودها پرآب می‌شوند، نگاه‌ها نشانی عشق را پیدا می‌کنند. حسرت‌ها می‌روند، گرم روی به زمستان هم می‌آید و دیگر هیچ سیلی روستایی را نخواهد برد.

یک نشریه می‌آید، هفتگی. گزارش از شعر و موسیقی می‌دهد. کتاب را می‌ستاید، از این هفته تا آن هفته، کتاب هفته.

همین ضامن که در می‌شود، فلزی که در دست راست، در جیب راست، صدا می‌کند و پنهان در دست عرق می‌کند، در همین آمد و شدهای هفتگی، سواره‌نظامی خواهد شد بنام.

سیدعبدالجواد موسوی، مردی که خودش را کهنه کرده، آرام‌آرام از ایستگاه جوانیش سفر می‌کند و می‌رود به راه کویر و جنگل تا به ایستگاه آخر حالاحالها نرسد.

من عبدالجواد موسوی را می‌شناسم. دوست ادیب و جوانم که شاعرانه و سرخ به این سرزمین عشق می‌ورزد. یقین دارم نشریه‌ای که به مدیریت او منتشر می‌شود نسل آگاه به ادبیات و هنر امروز ایران را تندرست‌تر خواهد کرد. آرمان‌هایی در هم آمیخته با طراوت و شادابی او نفس‌هایی تازه و جوان به جان و جهان ما خواهد دمید.

امروزها سردبیر یک نشریه ادبی باید خود ادیب و آگاه به تمام مسائل فرهنگی و سیاسی باشد. شعر را دانسته بخواند، تندرستی ذهن انسان امروز را به کهنگی‌ها بزند و از دل آن یک صدای زیبا و یک‌دست با ارکستر بزرگ کتاب هفته بیرون بیاورد. می‌بینم که بنیه‌های دانستگی‌ را عبدالجواد موسوی به عیارهای خاموش‌شده می‌زند و دورباره صدای آب در رودخانه‌ها می‌آید.

هیچ‌گاه مرده‌های خود را در تاریخ و جنگ رها نمی‌کنیم. همین کتاب کوچک هفتگی نمی‌گذارد زمین با تمام اقیانوس‌های آبی‌اش، مجرم شود. زمین و تنفس به اندازه داریم، آنقدر که عشق میان ما منحوس نشود. کتاب هفته، کتاب ادبیات و فهمندگی است. کتاب هفته می‌آید تا آن کره‌اسب زیبای سرخ یک‌ساله را آزاد کند تا امید به تاخت‌ها بیاید. می‌دانم، کتاب هفته میآید که امتداد را درس بخواند تا به انحنا برسد. نوشته بود وزن مخصوص قلب، عشق‌ورزی است. کتاب هفته از بزرگ‌زنده احمد شاملو می‌آید. چه خوب که جوانی عبدالجواد موسوی از آن شروع می‌کند تا یار شود و یار شود و سفره‌ای کوچک از این سرزمین بزرگ در ساحلی شود.

تمام جمجمه‌شناسان از آن عنصری که مغز را به شهادت زمان تبدیل به حافظه می‌کند بی‌خبرند. خبرها را کتاب هفته با شعر و فهم‌های ذهن‌شده هفته به هفته می‌نویسد. حیوانات هم حافظه دارند؟ حواس مجنونی ما می‌داند نور از کجا آمده است؛ چراغی روشن است یا خورشیدی تابیده است.

عاقلانه‌های فکرهای شاعر کم است، و ما حواسمان بیشتر در جنون‌های ساکت‌شده شاعر است.

کتاب هفته را با آرمان‌های هنوز سردنشده عبدالجواد موسوی و همراهانش خوش می‌داریم. زنگ‌ها می‌زنند.

5757