چیز بدی هم نیست البته، هم در ادبیات دینی و هم فرهنگ عامه، میل به نماندن، برهم زدن سکون و تغییر همیشه مورد تاکید قرار گرفته، چنان که گفته اند سکون همه چیز را می پوساند و رابطه اش با طراوت و انگیزه و خلاقیت، یک چیزی در حد رابطه «جن و بسم الله» است.

حتما با خودتان فکر می کنید که بعد از این مقدمه قُلمبه سُلمبه و نسبتا بی ربط قرار است چه بگوید، راستش خلاصه و مختصر و احتمالا مفیدش این است که می خواهم بگویم چمدان تغییر کرده، این قدر زیاد که گفتیم اگر توضیح ندهیم شاید توی ذوق بزند. این تغییر هم شامل فرم است و هم شامل محتوا و هم شامل زمان چاپ و توزیع. اگر ورق بزنید، اولین نشانه را خیلی زود حس می کنید، چون صفحه ها دیگر در عدد 8 تمام نمی شود. طول و تفصیلش ندهم، چمدان 16 صفحه شده، از این به بعد روزهای پنجشنبه منتشر می شود و قرار نیست همچون گذشته فقط به موضوعات گردشگری بپردازد. البته گردشگری به عنوان یکی از بخش های مهم همچنان باقی خواهد ماند، اما بخش های متنوع و متفاوت دیگری هم چاشنی کار کرده ایم تا چمدان بتواند یک ضمیمه مخاطب پسند (البته درستش این است که مخاطب پسند بودنش را شما بعدا بگویید!) برای آخر هفته های شما باشد؛ یک جُنگ خواندنی، با همه چیزهایی که از یک ضمیمه آخر هفته یا اصطلاحا ویکند انتظار می رود.

تلاش کرده ایم هم در فرم صفحه ها، هم در نامگذاری ها و هم در سوژه ها نوآوری هایی به خرج بدهیم. همان طور که گفته شد، گردشگری همچنان بخش مهمی از ضمیمه خواهد بود و دو صفحه خواهد داشت. البته تغییراتی در سوژه ها، پرداخت و رویکرد این بخش اتخاذ شده که خودتان موقع خواندن متوجه خواهید شد. صفحه ای برای خاطره بازها راه انداخته ایم و اسمش را گذاشته ایم «دنده عقب». دو صفحه گفت وگو داریم که یکی با چهره هاست و دیگری با آدم های معمولی که زندگی شان داستانی برای تعریف کردن دارد. اولی اسمش «باشگاه مشتزنی» است و دومی «سِلفی». صفحه «تلفن همگانی»، صفحه ای است که به شما اختصاص دارد. هر شماره پرسشی را در این صفحه به اقتراح عمومی خواهیم گذاشت و نتیجه را چاپ خواهیم کرد. صفحه «زندگی بهتر» را برای دفاع از ایده های ناب راه انداخته ایم. برای ادای احترام به کارآفرینی و گفتن این که در هر مرحله از زندگی، چه کنیم که یک گام رو به جلو برداشته باشیم. البته در این شماره همان طور که می بینید، استثنائا یادداشت ورودی تغییر رویکرد چمدان را در این صفحه کار کرده ایم. (خدا هیچ کس را بی خانمان نکند!).

صفحه «رَنگ و رِنگ» به پیشنهاد های آخر هفته ای اختصاص دارد، البته با قالبی متفاوت. صفحه آخر یا همان «ته بندی» هم تماما سرگرمی است و در آن راهکارهایی برای جلب مشارکت شما و برگزاری مسابقه و اهدای جایزه (از اتاق فرمان می گویند بگو نفیس!) تدارک دیده ایم.

در کنار صفحه ها و نام های جدید، دو صفحه میانی ضمیمه را، برای ادای دین به جذاب ترین قالب کلاسیک روزنامه نگاری، به گزارش اختصاص داده ایم. در میان نام های رنگارنگی که می شد برای این دو صفحه انتخاب کرد هم، تعمدا همان نام دِمُده گزارش برگزیدیم، تا هم به مهجوریت رو به تزاید این قالب اعتراض کرده باشیم و هم به ظرفیت های مکتوم مانده آن اشاره کنیم. ضمنا تلاش خواهیم کرد آنچه در این دو صفحه چاپ می شود واقعا مصداق گزارش باشد و از آن شبه گزارش های پشت میزی اینترنت محور که این روزها همه جا مد شده، فاصله محسوسی داشته باشد. البته هم در انتخاب سوژه ها و هم در نوع پرداخت، این دو صفحه تناسبش را با فضای فانتزی آخر هفته ای دیگر صفحات از دست نخواهد داد و حتی الامکان، خشن، جدی و عبوس نخواهد بود.

دو سه صفحه دیگر هم هست که احتیاجی به توضیح ندارد، یعنی یا احتیاجی به توضیح ندارد یا هرگونه توضیحی ممکن است با جهت دهی ذهن شما سبب نقض غرض شده و ایده ما را بی اعتبار کند. صفحه «چگونه» جزو دسته اول است و صفحات «مجمع دیوانگان» و «ضدروایت» جزو دسته دوم.

مخلص کلام این که تلاش کرده ایم چمدان ویژه نامه ای شود خواندنی، جذاب و پر از طراوت. این قدر که نبض زندگی در تک تک صفحاتش بزند و بتواند گره از پیشانی عبوس آخر هفته برخی ها باز کند. دوست داریم با شما باشیم و از شما بگوییم، تا با هم و در کنار هم، بگوییم، بخندیم و زندگی کنیم. نه این که در همین شماره به این هدف رسیده باشیم، نه! فعلا فقط شروع کرده ایم و قول می دهیم با مشارکت و تعامل با شما، روز به روز بهتر شویم.

بد نیست بدانید که یک تحریریه حداقل 15 نفری، در حال تلاشند تا این چند صفحه کاغذ ناقابلی که در دست شماست، اصطلاحا «بگیرد» و با رویکرد جدید جای خود را در قلبتان باز کند. بی نقص نیستیم و شاید حتی پرنقص هم باشیم مثل همه نخستین تلاش ها. چشم به راه نظراتتان هم هستیم برای بهتر شدن، هم از طریق ایمیل و هم از طریق پیامک. با این همه ولی تلاش مان را کرده ایم، بیش از این هم تلاش خواهیم کرد... تا چه قبول افتد و چه در نظر آید. (ضمیمه چمدان)

عباس رضایی ثمرین

دبیر ویژه نامه