به گزارش همشهری، مرحوم زنوزی‌جلالی در چند روز اخیر به‌دلیل شدت گرفتن عوارض ناشی از بیماری ریوی در بیمارستان بستری و ادامه شیمی‌درمانی وی متوقف شده بود. عملیات احیای پزشکان روی این نویسنده نامدار در آخرین ساعت‌های زندگی 2مرتبه جواب داد اما سرانجام صبح روز سه‌شنبه 5اردیبهشت همزمان با عید مبعث پیامبر بزرگوار اسلام(ص) عمرش به پایان رسید و از دنیا رفت. او هنگام مرگ 67سال داشت.

زنده‌یاد زنوزی‌جلالی سال 1329در خرم‌آباد به دنیا آمد و در 26سالگی به جرگه نویسندگان پیوست. او که دستی هم بر آتش نمایشنامه‌نویسی، فیلمنامه‌نویسی و نقد ادبی داشت، سال 86با «قاعده بازی» جایزه جشنواره قلم زرین را برد و یک سال بعد با همین کتاب برگزیده بخش رمان از جایزه ادبی جلال آل‌احمد شد. آن مرحوم عشق و ارادت خود به حضرت علی(ع) را با نگارش کتاب «برج 110» نشان داد و آن را در نمایشگاه کتاب سال گذشته رونمایی کرد.

مرحوم زنوزی‌جلالی نگارش کتاب 600صفحه‌ای «خویشتن‌کشی» را هم به مراحل پایانی رسانده بود اما اجل مهلت نداد نسخه نهایی آخرین رمان خود را ببیند. او درباره موضوع خویشتن‌کشی گفته بود: رمان درباره افراد کوتاه‌قد است که در جامعه ما به آدم‌کوتوله‌ها معروف شده‌اند. من در داستان به زندگی از دریچه نگاه این افراد نگریسته و ماجرای دختری کوتاه‌قد را روایت کرده‌ام که عاشق پسری بلندقد می‌شود.

از جمله کتاب‌های کارنامه پربار نویسنده شهیر خرم‌آبادی و ناخدا یکم نیروی دریایی می‌توان به «مخلوق»، «سال‌های سرد»، «خاک و خاکستر»، «روزی که خورشید سوخت»، «مردی با کفش‌های قهوه‌ای» اشاره کرد؛ چهره‌ای که در آثارش همواره نگاهی ویژه به جنگ، اندوه مردم و محنت انسان‌ها داشت. هر چند خودش سال‌های پایانی عمر چندان محبت ندید و روی تخت بیمارستان چشم‌انتظار دیدار دوستان و مسئولان بود.

• برای امیرالمومنین علی ع

«برج ۱۱۰» رمانی چندلایه درباره امام علی(ع) است که فیروز زنوزی‌جلالی 4سال برای نگارش آن وقت صرف کرده اما یک بار هم نام حضرت امیرالمومنین(ع) را نیاورده است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «گاه سواره می‌آمد. گاه پیاده و آهسته، گام به گام به دنبالش. گاه در افق بود و در فلق. گاه در پهنای دشت و ستیغ کوه و گاه در گلبرگ گل خیس شبنم. گاه آنقدر دور که محو می‌نمود و گاه آن‌قدر نزدیک که گرمای نفسش را روی گونه حس می‌کرد. می‌شنید که دم گوشش آهسته می‌گفت: من همان شبانم! همان که شنید از دنیا و مردمانش و سواران در خوابش.»